Abstracts &komentarz
Synopsis: Pozornie zdrowi mężczyźni, którzy wykazują częste PVCs podczas ćwiczeń, mają wyższy wskaźnik zarówno śmiertelności sercowo-naczyniowej, jak i śmiertelności z wszystkich przyczyn.
Źródła: Jouven X, et al. N Engl J Med 2000;343:826-833; Calkins H. N Engl J Med 2000;343:879-880.
W okresie od 1967 do 1972 roku, Jouven i współpracownicy poddali 93,4% wszystkich najwyraźniej zdrowych męskich pracowników Paryskiej Służby Cywilnej standardowemu testowi wysiłkowemu na rowerze w celu określenia krótko- i długoterminowego rokowania związanego z przedwczesnymi skurczami komorowymi (PVCs) występującymi w spoczynku, podczas ćwiczeń i w bezpośrednim okresie po wysiłku. Wiek badanych w chwili przyjęcia do badania wynosił od 42 do 53 lat. Pozornie dobry stan zdrowia definiowano jako brak skurczowego ciśnienia tętniczego powyżej 180 mm Hg, brak cukrzycy w wywiadzie i brak nieprawidłowości w standardowym spoczynkowym 12-odprowadzeniowym EKG. Badani byli obserwowani do 1 stycznia 1991 roku – w sumie przez 23 lata. Statystyki życiowe były dostępne dla wszystkich z wyjątkiem 355 (5,5%) z 6456 uczestników.
Testy wysiłkowe były pozytywne dla niedokrwienia u 4,4% badanych. Częste PVC występowały przed ćwiczeniami u 0,8%; podczas ćwiczeń u 2,3%; i u 2,9% podczas powrotu do zdrowia po ćwiczeniach. Rzadkie skurcze przedwczesne występowały przed wysiłkiem u 2%, podczas wysiłku u 8,5%, a podczas odpoczynku po wysiłku u 7,3%. W ciągu 23 lat obserwacji nie stwierdzono różnicy w śmiertelności ogólnej lub sercowo-naczyniowej między osobami, u których nie występowały, występowały rzadko lub często skurcze przedwczesne przed wysiłkiem. Natomiast osoby, u których występowały częste skurcze komorowe podczas wysiłku, charakteryzowały się istotnie wyższą śmiertelnością z przyczyn ogólnych (41,3%) i sercowo-naczyniowych (16,7%) w porównaniu z osobami, u których nie występowały (27,9% przyczyny ogólne i 16,7% CV) lub występowały rzadko (26,3% przyczyny ogólne i 6,8% CV) podczas wysiłku. Ci, którzy mieli częste PVCs podczas fazy zdrowienia, mieli wyższy wskaźnik śmiertelności z wszystkich przyczyn, ale nie mieli wyższej śmiertelności CV niż ci, którzy nie mieli lub mieli rzadkie PVCs.
Co istotne, osoby, które wykazywały niedokrwienne zmiany w EKG podczas wysiłku, rzadko wykazywały częste PVCs; i odwrotnie, osoby, które wykazywały częste PVCs podczas wysiłku, rzadko wykazywały niedokrwienne zmiany w EKG. Jouven i wsp. wysuwają następujące wnioski: 1) pozornie zdrowi mężczyźni, którzy wykazują częste PVCs podczas ćwiczeń, mają wyższy wskaźnik zarówno śmiertelności sercowo-naczyniowej, jak i śmiertelności z wszystkich przyczyn; 2) przyczyną tego wzrostu związanego z PVCs jest coś innego niż choroba niedokrwienna serca; i 3) długoterminowy wzrost śmiertelności sercowo-naczyniowej związanej z PVCs indukowanymi ćwiczeniami jest tej samej wielkości, co wzrost związany z niedokrwieniem. Jouven i wsp. sugerują, że PVCs wywołane wysiłkiem fizycznym mogą odzwierciedlać wpływ katecholamin i/lub mogą odzwierciedlać, że ci uczestnicy mieli jakąś formę kardiomiopatii (na przykład dysplazję prawej komory).
Komentarz Michaela K. Reesa, MD, MPHW towarzyszącym artykule redakcyjnym Calkins zauważa, że „niezwykle mało wiadomo na temat długoterminowych implikacji prognostycznych arytmii komorowych wywołanych wysiłkiem fizycznym.” Zauważa on, że badanie Jouven i wsp. jest pierwszym, które ocenia ich znaczenie prognostyczne. Obecnie lekarze wiedzą, że PVC wywołane wysiłkiem fizycznym nie są łagodne i że osoby, u których występują, wymagają dalszych dokładnych badań i regularnej długoterminowej obserwacji.
.