Syd Barrett’s roem was verdampt tegen de tijd dat de mede-oprichter van Pink Floyd overleed, en hij zou het niet anders gewild hebben.
Barrett bezweek aan alvleesklierkanker op 7 juli 2006, in het Addenbrooke’s Hospital in Cambridge, nadat hij het grootste deel van zijn volwassen leven ver van de schijnwerpers had doorgebracht. Hij speelde mee op slechts twee Pink Floyd-albums, Piper at the Gates of Dawn uit 1967 en Saucerful of Secrets uit 1968, en bracht na 1970 nooit meer een plaat uit. In plaats daarvan leidde hij een rustig, vrij normaal bestaan dat zich concentreerde op dagelijkse routine en kunstwerken.
Speculatie over zijn geestelijke gezondheid was al lang voer voor fans en tegenstanders, en niet te vergeten een onderwerp dat werd uitgediept op Pink Floyds album Wish You Were Here uit 1975, maar Barretts fysieke achteruitgang was grotendeels onbekend geweest. Fans leerden ook, bij Barrett’s overlijden, dat hij al enkele jaren leed aan diabetes.
“De band is natuurlijk erg overstuur en verdrietig om te leren van Syd Barrett’s dood,” de overlevende leden van Pink Floyd zeiden in een verklaring. “Syd was het leidende licht van de vroege band line-up en laat een erfenis na die blijft inspireren.”
Een tribute concert vol sterren volgde in 2007 in het Londense Barbican Theatre. David Gilmour, Richard Wright en Nick Mason brachten de vroege Pink Floyd-klassieker “Arnold Layne,” en mede-Floyd-alum Roger Waters verscheen ook. “Syd was een lieve jongen en een uniek talent,” zei Waters, via zijn website. “Hij laat een oeuvre na dat zowel zeer ontroerend als zeer diep is en dat voor altijd zal doorstralen.”
Op de affiche stonden elders onder anderen Kevin Ayers, Damon Albarn van Blur, The Damned’s Captain Sensible, Mike Heron van Incredible String Band, Robyn Hitchcock, Chrissie Hynde, en John Paul Jones. Ook David Bowie nam een kijkje op zijn website om de impact van Barrett te erkennen. “Ik kan je niet vertellen hoe verdrietig ik me voel,” schreef hij. “Syd was een grote inspiratiebron voor mij. Zijn impact op mijn denken was enorm. Een grote spijt is dat ik hem nooit heb leren kennen.”
Barrett’s zus Rosemary noemde hem in een interview met de Sunday Times “mijn beminnelijk gewone broer,”. Ze zei dat hij “gewoon niet kon begrijpen” de voortdurende belangstelling voor zijn Pink Floyd-jaren, zeggende dat hij “te veel opging in zijn eigen gedachten om tijd te hebben voor zijn fans.” Volgens het artikel was Barrett, naast zijn schilderijen, ook begonnen aan een nieuw project. “Hij las heel diep over de geschiedenis van de kunst en schreef er eigenlijk een boek over,” zei Rosemary. Het boek blijft echter onvoltooid en ongepubliceerd. “Hij vond zijn eigen geest zo absorberend dat hij niet afgeleid wilde worden,” voegde ze eraan toe.
De 10e verjaardag van Barrett’s overlijden leidde tot een nieuwe ronde van eerbetonen. Een speciale herdenking voor Barrett was gepland in Cambridge, Engeland. Op het Cambridge Film Festival ging een nieuwe documentaire in première, Get All That Ant?, met stills en archiefbeelden uit de jaren ’60, en beelden uit Londen, San Francisco en Barretts geboortestad Cambridge.
Een wandeltocht getiteld I Spy Syd in Cambridge omvatte ook haltes bij Barretts voormalige ouderlijk huis, zijn school en de oude huizen van Gilmour en Waters. Deze evenementen vielen samen met de onthulling van een permanent gedenkteken voor Barrett in Cambridge en een eerbetoonconcert getiteld “Syd Barrett – A Celebration.”
You Think You Know Pink Floyd?