Najlepsze książki o Sonetach Szekspira

Zanim przejdziemy do książek, chciałem zapytać, dlaczego Szekspir pisał sonety – w tym sensie, że, przypuszczalnie, zarabiał na życie jako dramaturg. Jak sonety wpisywały się w jego życie? Czy pisał je dla pieniędzy, dla uznania zawodowego, czy z powodów osobistych?

A może jakaś mieszanka wszystkich trzech? Możliwe, że wiązały się one z ubieganiem się o patronat – jak to często miało miejsce w tej epoce.

Z pewnością, jeśli jesteś poetą piszącym w Anglii Tudorów, sonet jest jedną z wielu form, które starasz się opanować, aby zademonstrować swoje możliwości jako pisarz. Pod koniec XVI wieku zapanowała moda na sekwencje sonetów. Podczas gdy sonety Szekspira nie są publikowane aż do 1609 roku, niektóre z nich zostały skomponowane w latach 1590-tych. Powstały one po części w odpowiedzi na poprzedników – próbując wskrzesić zmęczony gatunek, który miał już swoje dni. Jak ożywić tę formę?

Jego wczesne długie poematy, „Wenus i Adonis” i „Gwałt na Lucrece”, zostały prawdopodobnie skomponowane, gdy teatry zostały zamknięte z powodu zarazy w 1592-3. Sonety mogły być poprawione podczas podobnej epidemii około 1606 roku lub jakoś tak… Trudno jest wiedzieć!

Więc, jeśli chodzi o kogoś, kto dopiero zaczyna i chce dowiedzieć się więcej o sonetach, książka, którą poleciłeś to Shakespeare’s Sonnets, pod redakcją Katherine Duncan-Jones, która jest profesorem tutaj na Uniwersytecie w Oxfordzie. Co obejmuje i czy możesz mi powiedzieć dlaczego ją wybrałeś?

Przyjemnie mi się uczyło z tej prowokującej do myślenia wersji Arden, która zawiera wszystkie 154 sonety plus „Skargę kochanka” (opublikowaną w tym samym tomie co sonety w 1609 roku).

Wnikliwe wprowadzenie Duncan-Jones obejmuje publikację wierszy, kim mogli być ich adresaci, oraz długą recepcję tego, jak były one odczytywane przez ostatnie 400+ lat.

Choć autorka unowocześnia pisownię i interpunkcję, jej uwagi uważnie śledzą, jak takie modyfikacje wpływają na naszą interpretację. Zachęca czytelników do usłyszenia gry słów, która w przeciwnym razie mogłaby zostać przeoczona.

Każdy sonet opatrzony jest komentarzem na pierwszej stronie, oferującym bystre spostrzeżenia na temat historii słów, klasycznych i współczesnych aluzji oraz powiązań między sztukami i poematami Szekspira. Format ten pozwala każdemu wierszowi oddychać samodzielnie; następnie, twoje oko może się przesuwać, konsultując się z jej obserwacjami tak bardzo lub tak mało, jak wolisz.

Przez cały czas, jest to po prostu dobrze pomyślane wydanie.

A czy zauważyłeś z twoimi studentami, że musi być trochę wyjaśnień, aby zrozumieć, co się dzieje w sonetach?

Na początku, tak. Duncan-Jones jest wielkim uczonym, który jest również wielkim nauczycielem (nie zawsze jedno i to samo, niestety!), więc każda notatka szkicuje szybkie streszczenie wiersza. Fabuła” sonetu może być w wielu przypadkach dość banalna, ale jej objaśnienia szybko sytuują czytelnika: „o, mówiący tęskni za ukochaną” albo „hmm, mówiący znów jest zazdrosny o adresata”. Więc to jest pomocne: wstępna parafraza, a potem można wrócić do czytania wiersza, oscylując tam i z powrotem z jej notatkami. Stajesz się zaangażowany w ciągłą rozmowę z Szekspirem, jak również z rozsądnym redaktorem.

Następnie mamy więc The Art of Shakespeare’s Sonnets Helen Vendler, która jest profesorem uniwersyteckim na Harvardzie. Ta książka jest nieco inna, ale również zawiera wszystkie wiersze, prawda?

Tak jest, z wirtuozerskim komentarzem do każdego z nich. Przestroga dla początkujących czytelników: jej drobiazgowe, techniczne interpretacje mogą przytłoczyć wasze pierwsze spotkanie – może więc ten tom nadaje się lepiej jako rodzaj „głębokiego nurkowania”, po tym, jak już przepracujecie sonety na własną rękę. Nawet gdy (a może: zwłaszcza gdy) nie zgadzasz się z jej podejściem, Vendler niezmiennie przynosi nowe spostrzeżenia po drodze.

Robi coś jeszcze, co jest pomocne: uwspółcześnia interpunkcję i ortografię każdego wiersza (tak jak Duncan-Jones), ale także reprodukuje odpowiadający mu faksymilowy obraz z quarto z 1609 roku. Ponownie, twoje oko może skanować tam i z powrotem pomiędzy różnymi wersjami, samodzielnie oceniając jej decyzje edytorskie.

Po tym następuje trzy do pięciostronicowego krótkiego eseju, w którym autorka spekuluje na temat koncepcji wiersza – co jest naprawdę tym, co robi najlepiej. Jak cytuje T. S. Eliota: „jak wiele myślenia poszło w tworzenie poezji, tak wiele może pójść w studiowanie jej.”

Wracając na chwilę do podstaw, podniosłem, że 1609 jest datą, kiedy sonety zostały formalnie opublikowane przez Szekspira. Czy mógłbyś wyjaśnić, co się stało i dlaczego zostały wtedy opublikowane?

Jest to dość późny okres w jego karierze; przestaje pisać sztuki kilka lat później. Czuje się również spóźniony w tym sensie, że, ponownie, jest to gatunek, który był popularny dziesiątki lat temu … . Wiemy, że niektóre z wierszy zostały napisane w latach 1590-tych, częściowo dlatego, że kilka z nich jest opublikowanych w tomie z 1598 roku zatytułowanym The Passionate Pilgrim.

„Przez całą swoją karierę, Szekspir medytował nad tą szczególną formą: czasem ją wyśmiewając, czasem chwaląc”

Wprowadzenie Duncana-Jonesa prowadzi przez szereg hipotez, które zostały wysunięte na temat tego, co mogło spowodować pojawienie się książki w 1609 roku. Dlaczego wydano ją w tej konkretnej drukarni? Na co wskazuje strona tytułowa? Co sugeruje dedykacja? Tego rodzaju pytania ożywiają historię książki: rekonstruują sieci społeczne, które przekazują słowa przez różne media, dla różnych odbiorców, w różnych momentach.

A z kolekcji Helen Vendler, czy jest jakiś szczególny wiersz, który podoba Ci się w jej ujęciu?

Doskonałym przykładem jej badań nad konceptualną gimnastyką sonetu jest 30 („When to the sessions of sweet silent thought”). Zarówno w sonecie 29, jak i 30 osoba mówiąca pogrąża się w rozpaczy; jednak myślenie o przyjacielu w końcu podnosi ją na duchu. W sonecie 29 depresyjne zejście zajmuje pierwsze osiem wersów („oktawa”); potem: „Zdarza mi się myśleć o tobie” – i przez ostatnie sześć wersów („sestet”) mój „stan” się poprawia. Sonet 30 realizuje tę samą dynamikę, ale rozciągniętą do innych proporcji: trzynaście wersów depresyjnego zejścia, z tylko jednym wersem powrotu do zdrowia.

W swoim odczytaniu 30, Vendler rozwija domniemane schematy czasowe, które musiały się wydarzyć przed fikcją „teraz” tego wiersza.”

Co wydarzyło się w „przeszłości” 30? Cóż, był kiedyś czas, kiedy nie miałem przyjaciół; potem, szczęśliwie, cieszyłem się towarzystwem tych, których kochałem. Tragicznie, zmarli. Przez jakiś czas opłakiwałem ich stratę. W końcu otrząsnąłem się z tej żałoby. Teraz, w pewien przewrotny sposób, ożywiam swoją żałobę – tak jakbym nigdy jej nie przezwyciężył. Mimo że przeszłam już przez psychologiczne etapy żałoby, po raz kolejny utknęłam w tej fazie. Wydaje się, że nie ma z niej wyjścia. Ale nagle, w ostatniej chwili, „Myślę o tobie, drogi przyjacielu” – i „Wszystkie straty zostają przywrócone, a smutki się kończą.”

Jakieś siedem różnych przedziałów czasowych jest ściśniętych w ramach 14-wierszowego wiersza. Co pomocne, Vendler często rozkłada sonet na części składowe, które następnie rekonstruuje w formie swego rodzaju „wykresu”. Dla niektórych może to być zbyt schematyczne. Ale uważam, że to wyjaśniające, aby zobaczyć interpunkcję, części mowy, efekty dźwiękowe, i tym podobne złuszczony w ten sposób.

Kolejna książka, którą wybrałeś jest All the Sonnets of Shakespeare, który jest nowy (wrzesień 2020), przez uczonych Paul Edmondson i Stanley Wells, zarówno z Shakespeare Birthplace Trust. Stephen Greenblatt nazwał ją „radykalną i niepokojącą”. Opowiedz mi o książce i dlaczego jest to ekscytujące.

Robią tutaj dwie rzeczy. Jak tytuł wskazuje, to „wszystkie” sonety Szekspira – nie tylko 154 z 1609 quarto. Obejmuje to fragmenty sztuk, które są dosłownymi sonetami, jak również postacie omawiające praktykę „sonetowania”.”

Sonety Romea i Julii mogą być najbardziej znane, czy prologi Chóru („Dwa domy, oba podobne w godności”), lub dialog, w którym zamaskowani kochankowie spotykają się i komponują wzajemnie 14-wierszowy wiersz („Jeśli sprofanuję moją niegodną ręką”). Edmondson i Wells zbierają je wraz z innymi fragmentami z Dwóch panów z Werony, Edwarda III, Komedii omyłek, Straconej pracy miłości, Snu nocy letniej, Wiele hałasu o nic, Henryka V, Jak wam się podoba, Troilusa i Kressydy, Wszystko dobre, co się dobrze kończy, Peryklesa, Cymbelina i Henryka VIII.

Oddzielnie, spekulowali na temat możliwej kolejności komponowania tych wierszy. Datowanie dramatu wydaje się łatwiejsze: w przypadku wielu sztuk mamy całkiem dobre przeczucie, kiedy zostały po raz pierwszy wystawione i kiedy po raz pierwszy je wydrukowano. W niektórych przypadkach możemy nawet wywnioskować, kiedy sztuka została prawdopodobnie skomponowana.

„Jeśli jesteś poetą piszącym w Anglii Tudorów, sonet jest jedną z wielu form, które starasz się opanować, by zademonstrować swoje możliwości jako pisarz”

Sonety są trudniejsze do precyzyjnego datowania. Jeśli, jak sugerują – i jak inni sugerowali wcześniej – były one komponowane przez ponad 25 lat, a następnie w 1609 roku zostały rozszerzone i zmienione, jak można uzasadnić stwierdzenie „Myślę, że ten został napisany przed tamtym”? Więc robią wiele poszlakowych spekulacji, syntetyzując pokolenia uczonych, którzy próbowali się nad tym zastanawiać.

Jeden przykład: sonet 145 jest niezwykły dla jego ośmiosylabowych linii, co nazywamy tetrametrem, zamiast konwencjonalnego pentametru. Brzmi to tak, jakby ostatnia linijka mogła zawierać kalambur na nazwisko Anne Hathaway: „’I hate’ from hate away she threw.” Might this have been a sonnet he wrote in the 1580s, to woo his future wife?

Reordering the sonnets has a long, controversial history. Podczas gdy Duncan-Jones odrzuca je jako bezowocne, wielu, wielu czytelników pomyślało: „Myślę, że znam lepszy porządek dla tych wierszy! Myślę, że mam lepsze wyczucie tego, jak powinny przebiegać – takie, które pasuje do mojego wyobrażenia o tym, czym naprawdę jest trajektoria wierszy.”

A czy podobają Ci się ich próby zrobienia chronologii sonetów? Czy to dlatego wybrałeś tę książkę?

Rekonstrukcja możliwej kolejności kompozycji jest mądrym, choć ostatecznie ograniczonym ćwiczeniem. To, co bardziej doceniam w tej książce, to antologia wierszy z dramatów, przypominająca nam, że wersyfikacja nie jest oddzielona od dramatu – i odwrotnie, że w wierszach występują elementy dramatyczne. Przez całą swoją karierę Szekspir rozmyślał nad tą szczególną formą: czasem ją wyśmiewał, czasem chwalił; stosował w komedii, historii i tragedii; bawił się jej permutacjami zarówno na scenie, jak i na stronie.

Czy sonety poruszają tak szerokie tematy jak sztuki – czy też są głównie o miłości?

Podejmują szeroki zakres tematów, zagadnień i okazji, od braku języka (23) po bezsenność (27). Co więcej, nie upodabnia swoich sonetów do modnych dwie dekady wcześniej wzorców petrarkistowskich, w których męski mówca (nad)idealizował kobiecą ukochaną.

W pierwszych 126 sonetach Szekspira starszy mężczyzna zwraca się do młodszego mężczyzny, którego darzy ogromnym uczuciem, a także ambiwalencją i frustracją. Następnie dochodzimy do ostatnich 28 sonetów, w których dochodzi do relacji z kobietą o wyraźnie seksualnym charakterze. Pełno w nich pożądania, które jest „krzywoprzysięskie, mordercze, krwawe, pełne winy, / Dzikusowskie, skrajne, ordynarne, okrutne, nie do zaufania” (cyt. 129). Żaden z adresatów nie jest konwencjonalnie petrarchowski!

I są o śmierci?

Bezwzględnie; wiele z nich jest ożywionych przez przeczucia śmiertelności. Są wspaniałe wiersze – jak 71, 73, 81 – w których mówiący przewiduje własną śmierć w przyszłości i zastanawia się, co zrobi pozostały przy życiu adresat. Czy będziesz mnie opłakiwać? Czy już o mnie zapomnisz? Czy mój podeszły wiek pobudza teraz twoją młodość do działania? Czasem ta imaginacyjna projekcja prowadzi do zuchwałych stwierdzeń, jak 55, w którym poeta ogłasza, że wiersz przetrwa wszystko – nawet „złocone pomniki / Książąt”. (Stara przechwałka!) Innym razem poeta martwi się: jak przetrwa ten wątły kawałek papieru, skoro nic w świecie fizycznym nie przetrwa (65)? Trzeba by cudu…

Czy z sonetów można wyczuć osobowość Szekspira?

Cóż, czytelnicy od dawna tęsknili za tym poczuciem! Wordsworth twierdził, że „tym kluczem / Szekspir odblokował swoje serce” – na co Robert Browning ripostował: „Czy Szekspir? Jeśli tak, to tym mniej Szekspira on!”. A Algernon Charles Swinburne odważył się odpowiedzieć: „no whit the less like Shakespeare, but undoubtedly the less like Browning.”

„They address a wide range of subjects and topics and occasions, from being tongue-tied (23) to being sleepless (27)”

To me, the experience of reading the sonnets involves an almost Rorschach blot-like quality. Na pewno coś tam jest . . i można zobaczyć to, co chciałoby się zobaczyć … ale nie da się osiągnąć konsensusu co do tego, że wszyscy widzą to samo. Cechy i właściwości wyłaniają się poprzez głos wierszy, ale nie wiem, czy „osobowość” byłaby słowem, które przywołałbym, by to opisać; może lepiej „persona”. Jeśli w ogóle, ta persona jest odosobniona, ostrożna w kwestii nie wysuwania się na pierwszy plan (ta Keatsowska „negatywna zdolność”).

Więc, jeśli chodzi o książki, które polecasz, jesteśmy teraz przy The Afterlife of Shakespeare’s Sonnets. Jest to książka autorstwa Jane Kingsley-Smith, która wykłada na Uniwersytecie Roehampton w Londynie, i wygląda na fascynującą. Na przykład informuje nas ona, że Sonet 18 („Czy mam cię porównać do letniego dnia?”), jeden z najbardziej znanych obecnie sonetów, był niedostępny w druku przez prawie sto lat.

Czy to nie zaskakujące? To zawsze otwiera oczy, gdy zagłębiamy się w historię dowolnego obiektu, który kochamy – czy to wiersza, budynku, czy utworu muzycznego – i odkrywamy, jak jego odbiór zmieniał się w czasie.

Sonety nie zostały ponownie wydrukowane aż do 1640 roku, dwa tuziny lat po śmierci Szekspira, w osobliwym tomie autorstwa Johna Bensona. Benson robi dokładnie to, czego nie zrobiłby teraz redaktor: pomija niektóre wiersze; dodaje inne, nie napisane przez Szekspira (ale nadal mu je przypisując); modyfikuje płeć adresata (zmieniając „on” z tych wczesnych sonetów na „ona”) – nawet dodaje tytuły objaśniające do poszczególnych wierszy.

Na przykład, Sonet 122 brzmi mniej więcej tak: 'Dałeś mi zeszyt. Przepraszam, oddałem go komuś innemu. Ale powód, dla którego go oddałam, był taki, że… bo gdybym miała zeszyt do robienia notatek o tobie, zapomniałabym o tobie! Więc właściwie wspominam cię lepiej, oddając zeszyt, który mi dałeś”. To niezręczny rodzaj przeprosin za ponowne obdarowanie, i jest to część tych wierszy adresowanych do młodego mężczyzny. A jednak Benson zmienia tytuł i nazywa go „Upon the Receipt of a Table Book from His Mistress.”

So, he re-genders sonnets and, among other things, doesn’t include 18 – which we just take for granted as having always been popular. To jedna z rzeczy, które książka Kingsley-Smith jest mądra w rozpakowywaniu: dlaczego pewne sonety były faworyzowane w pewnych momentach, mniej faworyzowane w innych.

Jako część jej historii recepcji, Kingsley-Smith bada komentarze wczesnych czytelników. Nie dalej jak wczoraj moi studenci oglądali zdjęcia XVII-wiecznych kopii, na których ktoś, na marginesie, nabazgrał 'nonsens’ – lub jeszcze lepiej: 'Co za kupa nędznych rzeczy INFIDEL’. Nie jest tak, że te wiersze zawsze były postrzegane jako nieskazitelne arcydzieła; niektóre z naszych najwcześniejszych zapisków dotyczących reakcji na nie wskazują na antagonizm lub zakłopotanie. Oprócz rozważenia, jak późniejsi pisarze, tacy jak Charles Dickens, Oscar Wilde, Wilfred Owen czy Virginia Woolf, zareagowali na te wiersze, autorka uzyskuje wgląd, badając, jak poszczególne sonety zostały zantologizowane i dlaczego.

Czy Szekspir – lub starszy mężczyzna – zwracający się do młodego człowieka jest kontrowersyjny, czy też było to normalne w tamtych czasach, tak jak w starożytnej Grecji? Co uczeni sądzą o tym aspekcie sonetów?

W ciągu ostatniego półwiecza pojawiło się wiele wspaniałych badań nad historią męsko-męskiej intymności w angielskim renesansie, tematem często nerwowo omijanym w poprzednich stuleciach (jeden z powodów, dla których redaktorzy mogą zmieniać zaimki lub antologizować pewne wiersze bez kontekstu). Książka Edmondson i Wells zdecydowanie opowiada się za biseksualnym Szekspirem. To nic nowego – mówiono o tym już wcześniej – ale oni mówią to z mocą.

W sonetach o erotyzmie jest z pewnością wykwintna figlarność. Sonet 20, na przykład, chwali młodego mężczyznę za to, że jest równie piękny jak kobieta, z wyjątkiem „jednej rzeczy”. Tą „jedną rzeczą”, jak dowiadujemy się w puencie, są jego genitalia – w efekcie: „ponieważ natura dodała ci „jedną rzecz”, której nie dała kobietom, nie mogę uprawiać z tobą seksu; ty możesz uprawiać seks z kobietami, a ja będę cię po prostu kochać”. To dodatkowe „jedno” jest także (chłopięcym) żartem z metrum: 20 to jedyny sonet, w którym każdy wers ma 11 sylab zamiast 10 – jedną „dodatkową” rzecz, której nie powinien mieć, co czyni go jednocześnie nadmiernym i anomalnym. Myślę, że można przynajmniej powiedzieć, że sonety artykułują formy intymności, które nie są wyłącznie fizyczne.

Na koniec, uznałaś, że ważne jest, aby w dyskusji o sonetach Szekspira zawrzeć kilka przykładów twórczych przeróbek. Wybrałeś właściwie dwa, oba autorstwa żyjących poetów. Porozmawiajmy najpierw o Nets, która jest książką wierszy wymazywania – gatunek, o którym nigdy nie słyszałem, ale wygląda świetnie.

Wiem, że trochę oszukuję, wciskając tu dwie książki! Ale było tak wielu pisarzy, którzy zostali zainspirowani, by odpowiedzieć na te wiersze – tak jak mamy niezliczone przeróbki sztuk na przestrzeni wieków, na przestrzeni narodów.

Tytuł Nets Jen Bervin realizuje sam projekt jej książki. Jest to skrócona forma słowa Sonety, po prostu pozostawiająca „sieci” – tak jakby autorka wzięła sieć i przefiltrowała przez nią słowa Szekspira. Wizualnie rozjaśnia pewne frazy w wierszu, pozostawiając za sobą nowe, bardziej wyraziste wątki słów. Gdy wytęży się wzrok, można jeszcze słabo odnaleźć palimpsest wyszarzonych słów z oryginału. Ale nowo pogrubione słowa pozostają wyraźne, albo podkreślają coś, co już było ukryte, albo prowadzą w nowym kierunku. Według jej słów, „rozebrała sonety Szekspira do „sieci”, aby uczynić przestrzeń wierszy otwartą, porowatą, możliwą – rozbieżne gdzie indziej.”

Czyniąc to, bierze udział w tradycji twórczych pisarzy, którzy biorą pierwszą stronę, powiedzmy, wczorajszego Guardiana, zaciemniają pewne fragmenty, a pozostałe słowa pozostawiają na nowo czytelne. Podobnie postąpił Ronald Johnson w przypadku Raju utraconego, tkając szczątkową nić słów, wijącą się w dół strony. Jest to wizualnie aresztujące: często jesteś zaskoczony, widząc coś, czego wcześniej nie rozpoznałeś.

Inna twórcza przeróbka sonetów Szekspira, którą wybrałeś, nosi tytuł Lucy Negro, Redux. Proszę opowiedzieć mi o tej książce.

Jej autorką jest Caroline Randall Williams, pisarka mieszkająca w Nashville, Tennessee. Stosuje ona inną strategię, spekulując, kim mogła być adresatka („ciemna dama”) późniejszych sonetów. W wierszach Szekspira opisana jest kobieta o ciemnych rysach: czarne oczy, czarne włosy, czarne brwi. Czy adresatką była osoba historyczna? Złożeniem wielu kobiet? Postacią całkowicie fikcyjną? Wśród wielu kandydatów na to, kim mogła być ta adresatka, badacz Duncan Salkeld zaproponował współwłaścicielkę domu publicznego o imieniu „Black Luce”. Kobieta ta mogła mieć afrykańskie pochodzenie, i mogła być kimś, kogo Szekspir spotkałby w latach 1590.

„Wbiła sobie do głowy, że Szekspir miał czarnego kochanka, i że ta kobieta była tematem sonetów od 127 do 154”

While Williams przyznaje, że ten kandydat jest tylko jednym z wielu domysłów, ona „wbiła sobie do głowy, że Szekspir miał czarnego kochanka, i że ta kobieta była tematem sonetów od 127 do 154.” Jej przypuszczenie inspiruje serię wierszy odpowiedzi, głosem Czarnej Luce. Te odpowiedzi są często generowane przez linię z sonetów, takich jak „For I have sworn thee fair” (147) lub „Thy black is fairest in my judgment’s place” (131).

A jej książka już cieszy się własnym życiem pozagrobowym, jako że została niedawno zaadaptowana jako balet, z nową muzyką skomponowaną przez Rhiannon Giddens.

Na koniec, spójrzmy na to, jak sonety wiążą się z twoją własną książką, How to Think Like Shakespeare: Lessons from a Renaissance Education, która ukazała się na początku tego roku. Czy sonety mogą nam pomóc myśleć jak Szekspir?

Jeden z rozdziałów, „Of Constraint”, odnosi się w dużej mierze do tego, o czym rozmawialiśmy. Artyści zawsze pracowali w ramach ograniczeń, znajdowali sposoby na rozciągnięcie tych ograniczeń na własną korzyść, zmieniali je w nowych okolicznościach, przy nowych okazjach. Wszyscy myślimy poprzez odziedziczone formy. Częścią naszego zadania, jako kreatywnych istot ludzkich, jest przemyślenie naszej drogi do tych form, przemyślenie tych form: w jaki sposób możemy sprawić, że będą one żywe dla nas dzisiaj, nawet jeśli na pierwszy rzut oka mogą wyglądać na martwe? Zarówno książki Bervin i Williams są dobrymi przykładami tej ciągłej żywotności, biorąc sonety w zupełnie nowych kierunkach, które nigdy nie mogły być przewidziane w 1609.

Dlaczego chciałeś napisać tę książkę? Czy było to poczucie, że dzisiejsza edukacja pozostawia wiele do życzenia i czułeś, że chcesz coś na ten temat powiedzieć?

Książka wyłoniła się z dwóch równoległych wątków: jednego zawodowego, drugiego rodzicielskiego.

Jako profesor, czytałem wiele badań na temat rodzaju edukacji, rodzaju infrastruktury intelektualnej, która umożliwiłaby rozkwit twórczości Szekspira. Trzeba przyznać, że wiele z tych praktyk jest dla nas dziś wręcz zacofanych i słusznie nie chcielibyśmy ich wskrzeszać. Ale niektóre z nich wciąż pozostają skuteczne i warto je podtrzymywać – jak na przykład coś tak podstawowego, jak kopiowanie dobrego modelu i zastanawianie się nad tym, co sprawia, że działa. Myślenie o Szekspirze jako twórcy uczyniło mnie lepszym nauczycielem (mam nadzieję!), ponieważ staram się pomóc uczniom myśleć o nim jako o kimś, kto dziedziczy (i modyfikuje) formy, a nie jako o samodzielnym geniuszu.

Jako rodzic, byłem sfrustrowany niektórymi doświadczeniami, które moje dzieci napotkały w ciągu ostatniej dekady w swojej szkole, częściowo dlatego, że podzieliliśmy niektóre rzeczy na binarne, które w rzeczywistości nie są binarne. Tak więc, na przykład, myślimy o naśladowaniu jako o przeciwieństwie kreatywności. Mamy romantyczne wyobrażenie kreatywności, że pojawia się ona poprzez robienie tego, co się chce, i że naśladownictwo jest niewolnicze (często stosowany modyfikator), coś, co tłumi kreatywność.

W rzeczywistości, w najlepszych okolicznościach, naśladowanie innego twórcy jest świetnym sposobem na odkrycie tego, co chcesz robić sam. Z łatwością przyznajemy to w praktykach cielesnych, takich jak ćwiczenie gry na pianinie, utrzymywanie określonej pozy w tańcu lub wykonywanie ruchu w sporcie. Naśladujesz i naśladujesz, a w końcu praktyka staje się częścią twojego własnego repertuaru – jedną z wielu rzeczy, które możesz wykonywać jako w pełni autonomiczna istota ludzka, wyrażająca siebie w świecie. Jak już mówiłem: z radością uznajemy zalety naśladowania w muzyce i sporcie, ale jesteśmy mniej gotowi przyznać to samo w sztuce czytania, pisania i myślenia. Ale częścią sposobu, w jaki wszyscy wyrastamy na dobrych czytelników, pisarzy i myślicieli, jest naśladowanie wzorców, które podziwiamy. To nie jest nic złego. To zdrowy etap rozwoju – i myślę, że jest to coś, o czym zapomniały reformy edukacyjne ostatnich kilku dekad.

.