Film śledzi wydarzenia i trudy, jakich doznało dziewięć kompanii, około 550 ludzi, 77 Dywizji Piechoty Armii Stanów Zjednoczonych („Statua Wolności”), która została całkowicie odcięta i otoczona przez siły niemieckie w niewielkiej odległości w lesie Argonne. Siłami tymi dowodził mjr Charles W. Whittlesey, który przez swoich dowódców był lekceważąco określany jako „nowojorski prawnik”. Batalion był częścią tego, co miało być trójstronnym atakiem przez niemieckie linie. Batalion wierzył, że na jego prawej flance znajdują się inne siły amerykańskie, a na lewej francuskie, nie wiedząc, że obie wycofały się. Batalion stracił kontakt z dowództwem. Whittlesey wysłał kilku biegaczy do sztabu, ale żaden z nich nie wrócił. W końcu musiał polegać na gołębiach pocztowych, aby się porozumieć. Podczas oblężenia amerykańska artyleria zaczęła ostrzeliwać niemieckie pozycje w lesie, a Amerykanie wiwatowali. Jednak artyleria zaczęła spadać na amerykańską linię, zabijając wielu ludzi w przyjacielskim ogniu. Whittlesey wysyła gołębia pocztowego do kwatery głównej z wiadomością, że zostali trafieni przez własną artylerię, mówiąc: „Na litość boską, przestańcie”. Kwatera główna otrzymuje wiadomość i zaprzestaje ostrzału. Będąc świadkami tego incydentu, Niemcy atakują zdezorientowane siły amerykańskie, ale zostają odparci przez Amerykanów w zaciętej walce i wycofują się z powrotem do swoich okopów.
Po kilku dniach i licznych odpartych atakach, Amerykanie wciąż się trzymają, mimo że desperacko brakuje im zapasów, co zmusza ich do ponownego użycia bandaży i innych środków medycznych oraz zabierania jedzenia martwym żołnierzom. Niemcy pojmują dwóch Amerykanów, z których jeden jest ranny, i wykorzystują ich do negocjacji z Whittleseyem. Ranny więzień, porucznik Leak, jest dobrze traktowany przez niemieckiego oficera, który mówi płynnie po angielsku, gdyż od kilku lat mieszka w Ameryce. Próbuje on przekonać porucznika, że nie ma dla niego nadziei, na co Amerykanin odpowiada: „To, z czym się pan mierzy, majorze, to banda Mika, Dago, Polaka i żydowskich gangsterów z Nowego Jorku: Oni nigdy się nie poddadzą.” Później drugi Amerykanin w końcu zgadza się zanieść wiadomość od Niemców do Whittleseya wzywającą do poddania się, po tym jak jego porywacz mówi, że chce ratować życie. Niemcy wysyłają go pod eskortą niemieckiego żołnierza z białą flagą z powrotem do amerykańskiej linii z wiadomością. Whittlesey odpowiada, rzucając flagę w stronę Niemców. Amerykanie nadal trzymają się pomimo nieustannych ataków i niskiego poziomu zaopatrzenia.
W końcu amerykański pilot zostaje wysłany na poszukiwanie sił i przelatuje tuż nad ich pozycją. Zdając sobie sprawę, że jest to amerykański samolot, Amerykanie robią hałas, aby zwrócić uwagę pilota. Niemcy przygotowują się do ostrzelania samolotu, ale ich dowódca każe im wstrzymać ogień, bo jeśli pilot znałby położenie Niemców, znałby też Amerykanów. Pilot odnajduje Amerykanów i daje im znak, a Niemcy zaczynają do niego strzelać. Pilot zostaje ciężko ranny, ale udaje mu się zakreślić lokalizację na swojej mapie i wrócić na lotnisko. Ludzie w bazie widzą jego mapę i zabierają ją do kwatery głównej. Po sześciu dniach do amerykańskich linii docierają wreszcie posiłki. Niemcy wycofali się po piątym dniu. Generał dywizji Robert Alexander przyjeżdża samochodem i mówi Whittleseyowi, że będą „pochwały i awanse dla wszystkich”. Whittlesey jest wściekły z powodu porażki, a dodatkowo złości go upór Alexandra, który twierdzi, że poniesione przez nich straty to „straty do przyjęcia”. Alexander ujawnia, że utrzymanie batalionu w środku niemieckiej linii umożliwiło Amerykanom przełamanie całej linii. Alexander proponuje, że zabierze Whittleseya swoim samochodem z powrotem do kwatery głównej, na co Whittlesey odpowiada: „To nie do przyjęcia, sir. Zostanę z moimi ludźmi”
.