Apollo 13 został wystrzelony 11 kwietnia 1970 roku, w celu tego, co było planowane jako trzecie lądowanie człowieka na Księżycu. Załogę stanowili dowódca Jim Lovell i pilot modułu księżycowego Fred Haise, którzy mieli wylądować w module księżycowym Aquarius i zbadać rejon Fra Mauro na Księżycu. Pilot modułu dowodzenia Ken Mattingly miał pozostać na orbicie księżycowej w module dowodzenia Odyssey. Jednak cztery dni przed startem okazało się, że Mattingly był narażony na zachorowanie na odrę i nie miał odporności. Aby uniknąć możliwości zachorowania Mattingly’ego podczas lotu, zastąpił go jego zmiennik, Jack Swigert.
W trzecim dniu misji, gdy statek kosmiczny znajdował się prawie 200 000 mil od Ziemi, rutynowe włączenie wentylatora w jednym ze zbiorników tlenu modułu serwisowego doprowadziło do zwarcia i eksplozji w tym zbiorniku. W rezultacie oba zbiorniki z tlenem pękły i wyrzuciły swoją zawartość w przestrzeń kosmiczną. Lądowanie na Księżycu zostało odwołane, a załoga użyła modułu księżycowego jako łodzi ratunkowej, aby utrzymać się w drodze powrotnej na Ziemię. Moduł księżycowy został zaprojektowany do utrzymania 2 osób przez 2 dni, a nagle musiał utrzymać 3 osoby przez prawie 4 dni. Załoga żywiła się 6 uncjami wody na osobę dziennie. Zasilanie było bardzo racjonowane, a temperatura wewnątrz kabiny spadła poniżej 40°F (4°C), co spowodowało, że załoga miała ogromne problemy z zaśnięciem. Oba statki kosmiczne używały pojemników z wodorotlenkiem litu do usuwania dwutlenku węgla z atmosfery, ale pojemniki te miały różne kształty. Poziom CO2 zbliżał się do niebezpiecznego poziomu, kiedy Kontrola Misji zaprojektowała system wykorzystujący plastikowe torby, karton i taśmę klejącą, który pozwolił Aquariusowi z powodzeniem używać kanistrów z wodorotlenkiem litu z Odysei. Załoga użyła silników Aquariusa do wykonania trzech manewrów korygujących trajektorię, które były niezbędne do osiągnięcia strefy lądowania na Oceanie Spokojnym. Kiedy Odyseja weszła w atmosferę ziemską, nie było wiadomo, czy eksplozja nie uszkodziła osłony termicznej statku kosmicznego; na szczęście nie została ona uszkodzona. Z powodu niskiej temperatury w kabinie skondensowała się wilgoć atmosferyczna, pokrywając wnętrze kabiny kroplami ciekłej wody, które spadły jako deszcz podczas ponownego wejścia w atmosferę. Pomimo tych niebezpieczeństw załoga wylądowała bezpiecznie w pobliżu Samoa sześć dni po rozpoczęciu misji.
Śledztwo przeprowadzone po misji wykazało, że eksplozja była wynikiem zmiany wprowadzonej do projektu statku kosmicznego w 1965 roku, kiedy to zmieniono napięcie grzałek w zbiornikach z tlenem z 28 na 65 woltów. Niestety, przełączniki w zbiorniku, który eksplodował, nie zostały przystosowane do obsługi wyższego napięcia, co spowodowało nierozpoznane uszkodzenia podczas testu naziemnego na dwa tygodnie przed startem, a ostatecznie zwarcie podczas lotu. Jako środek bezpieczeństwa, późniejsze statki kosmiczne Apollo zostały zmodyfikowane tak, aby zawierały trzeci zbiornik tlenu, który był odizolowany od dwóch pierwszych zbiorników, a także zawierał dodatkowe zasilanie z baterii awaryjnej.
Oficjalny opis misji NASA Apollo 13
Dziennik lotów Apollo 13
Zapisy misji Apollo 13
Fotografia misji Apollo 13.