Break dancing

Break dancing, zwany także breaking i B-boying, energiczna forma tańca, modna i spopularyzowana przez Afroamerykanów i Latynosów w USA, która obejmuje stylizowane ruchy stóp i atletyczne ruchy, takie jak obroty pleców lub głowy. Break dance powstał w Nowym Jorku w późnych latach 60-tych i wczesnych 70-tych, łącząc ruchy z różnych źródeł, w tym sztuk walki i gimnastyki.

Break dancing jest w dużej mierze improwizowany, bez „standardowych” ruchów czy kroków. Nacisk kładziony jest na energię, ruch, kreatywność, humor i element niebezpieczeństwa. Ma na celu oddanie surowego świata ulic miasta, z którego podobno wyrósł. Jest to również związane ze szczególnym stylem ubierania się, który obejmuje workowate spodnie lub dresy, czapki z daszkiem noszone na bok lub do tyłu, i trampki (wymagane ze względu na niebezpieczny charakter wielu ruchów).

Termin break odnosi się do szczególnych rytmów i dźwięków produkowanych przez deejay przez mieszanie dźwięków z płyt do produkcji ciągłego rytmu tańca. Technika ta została zapoczątkowana przez DJ Kool Herc (Clive Campbell), jamajski deejay w Nowym Jorku, który mieszał przerwy perkusyjne z dwóch identycznych płyt. Poprzez wielokrotne odtwarzanie breaków i przechodzenie z jednej płyty na drugą, Kool Herc stworzył coś, co nazwał „cutting breaks”. Podczas swoich występów na żywo w nowojorskich klubach tanecznych, Kool Herc krzyczał „B-boys go down!” – sygnał dla tancerzy do wykonania gimnastycznych ruchów, które są znakiem rozpoznawczym break dance.

W latach 80. break osiągnął większą publiczność, gdy został przyjęty przez artystów głównego nurtu, takich jak Michael Jackson. Jackson’s moonwalk – krok, który obejmował poślizg do tyłu i podnoszenie podeszwy stóp tak, że wydawał się być szybujący lub pływający – stał się sensacją wśród nastolatków. Producenci płyt, widząc rosnącą popularność gatunku, podpisywali kontrakty z artystami, którzy mogli naśladować uliczny styl breakerów, prezentując jednocześnie bardziej zdrowy wizerunek, który przemawiałby do mainstreamowej publiczności. Breaking przeszedł drogę od zjawiska ulicznego do takiego, które zostało przyjęte przez szerszą kulturę. Mniej więcej w tym czasie termin break dance został wymyślony przez media, które często myliły repertuar nowojorskich breakerów z takimi równoległymi ruchami z Zachodniego Wybrzeża jak „popping” i „locking”. Rutyny te zostały spopularyzowane na początku lat 70. przez artystów telewizyjnych, w tym Charliego Robota, który pojawił się w popularnym serialu Soul Train.

Break dancing miał ogromny wpływ na nowoczesne style taneczne, a jego odrosty były wykonywane w wielu teledyskach, zwłaszcza rapowych, a także na koncertach na żywo przez popularnych artystów, takich jak Britney Spears. Mainstreaming gatunku nigdy nie był bardziej widoczny niż w 2004 roku, kiedy to tancerze break dance zostali zaproszeni do występu w Watykanie przed papieżem Janem Pawłem II. Break dance ugruntował swoje miejsce w kulturze popularnej, gdy w 2020 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski zatwierdził breakdance jako sport na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 2024 roku.