Het is een paar decennia slecht geweest voor de Sacramento Kings en de New York Knicks. Met 13 jaar heeft Sacramento de langste actieve naseizoendroogte in de NBA; New York zit daar niet ver achter met zeven jaar. De Kings hebben nog geen kampioenschap gewonnen of de Finals gehaald sinds ze in 1985 naar Sacramento verhuisden; de Knicks hebben sinds 2000 slechts één postseason serie gewonnen en hebben sinds 1973 geen kampioenschap meer gewonnen. In de afgelopen decennia hebben de twee franchises slechts één lichtpuntje gehad: hun epische krachtmeting in de NBA Finals van 2002, zoals uitgebeeld in de klassieke rom-com How to Lose a Guy in 10 Days.
In de film uit 2003 dienen de NBA Finals als decor voor de ontluikende romance tussen de avontuurlijke adviescolumniste Andie Anderson (Kate Hudson) en de verwaande advertentie-executive Benjamin Barry (Matthew McConaughey). Beide personages zijn die-hard Knicks fans – McConaughey’s personage zou uit Staten Island komen, hoewel hij verdacht veel klinkt als iemand uit Texas – maar ze missen belangrijke delen van de Finals zodat ze zich kunnen concentreren op hun schijnrelatie. (McConaughey probeert zijn bazen te bewijzen dat hij in 10 dagen een vrouw verliefd op hem kan laten worden, en Hudson is de vrouw; Hudson schrijft een column met de titel “How to Lose a Guy in 10 Days”, en McConaughey is de man). Maar van wat we hebben kunnen reconstrueren, was de Knicks-Kings Finals een spannende zeven-game oorlog gevuld met nachtelijke buzzer-beaters, epische comebacks, en legendarische individuele prestaties. Het kan een van de grootste kampioenschap series zijn in de geschiedenis van de competitie.
Nou, ik weet wat je denkt: “Rodger, de Knicks en Kings speelden niet in de 2002 NBA Finals. De Lakers veegden de Nets dat jaar. De Knicks misten de play-offs, en de Kings verloren van de Lakers in de Western Conference finales. How to Lose a Guy in 10 Days is een film, en de gebeurtenissen die erin voorkomen zijn volledig fictief. Het is vrij duidelijk dat de makers van de film gewoon beelden van één wedstrijd van de Knicks en de Kings hebben verknipt en die door de film hebben gestrooid om het te laten lijken alsof de teams zeven wedstrijden tegen elkaar hebben gespeeld.”
En ik moet toegeven, dat zijn een paar terechte punten. Maar kijk: Er is geen basketbal op dit moment, en ik ga waarschijnlijk dood voordat mijn Knicks ooit een echt kampioenschap winnen. Dit is alles wat ik heb! Dus in plaats van na te denken over de echte Knicks, wil ik jullie graag vertellen over de How to Lose a Guy in 10 Days Finals, een van de beste prestaties in het naseizoen in de recente Knicks geschiedenis:
Game 1: Latrell Sprewell’s transformatie
Andie krijgt de beste plaatsen voor Game 1 van de Finals – zoals zij het noemt, “de meest opwindende en artistieke weergave van atletische competitie die de mensheid kent”- van een redacteur bij Sports Illustrated die haar (tevergeefs) het hof probeert te maken. Ze geeft er een aan Ben, de man die ze moet winnen, en dan verliezen, in 10 dagen, voor het doel van haar how-to column. Je moet wel medelijden hebben met die arme SI-medewerker – ik kan me niet voorstellen hoeveel touwtjes hij heeft moeten trekken om deze kaartjes te krijgen, en Andie geeft ze aan een jongen met wie ze voor de grap een afspraakje heeft voor een artikel.
Hoe dan ook, Andie en Ben gaan op hun eerste afspraakje naar de Finals, en als we in het vierde kwart bij ze zijn, kan het niet beter gaan. Ze lijken zich te vermaken met het schreeuwen tegen scheidsrechters en proberen Scot Pollard af te leiden terwijl hij vrije worpen neemt. Plotseling, met minder dan twee minuten te gaan, verschijnen Andie en Ben op de kiss cam.
Dit lijkt op een kritieke fout van het Madison Square Garden game ops team. Je moet de kiss cam uit de weg krijgen in het tweede kwart, niet in het vierde kwart van een Finals game! Je hebt het publiek nodig om opgewonden te zijn! Zet een hype video op van spelers die roepen “MAKE SOME NOIIIIIISE” terwijl “Crazy Train” speelt! Maar in dit geval, werkt de kiss cam: Het MSG-publiek is gefixeerd op de magnetische will-they-won’t-they-energie tussen McConaughey en Hudson, en als ze eindelijk kussen, gaat het gebouw uit zijn dak. Ik denk dat het OK is om een kiss cam te tonen op een kritiek moment, maar alleen als je redelijk zeker bent dat de twee mensen die je op het Jumbotron zet personages zijn in een rom-com. Dankzij McConaughey en Hudson staan 20.000 fans te popelen. Dan blaast de geluidsman de ultieme pump-up jam om de menigte in beweging te houden met nog twee minuten te gaan in een krappe Finals game-“Kiss Me” van Sixpence None the Richer.
Naast de kiss-cam actie, vertelt het Jumbotron ons ook een hoop over de wedstrijd. Als we het zien, staan de Knicks met 93-91 voor, en de meest opmerkelijke statistiek komt van de kant van de Knicks: Latrell Sprewell heeft 42 punten, een record in zijn carrière in de play-offs, waarmee hij zijn 35-punten prestatie in Game 5 van de 1999 NBA Finals overtreft. Maar het is wat er ontbreekt aan de kant van de Kings dat echt opvalt: Met minder dan twee minuten in de wedstrijd heeft Sacramento een bizarre opstelling met reserve center Scot Pollard en reserve op de bank Lawrence Funderburke. Funderburke had in 2002 zes punten in de NBA playoffs, maar nu heeft hij er blijkbaar zeven. Ondertussen zijn enkele van de belangrijkste spelers van de Kings – Chris Webber, Doug Christie, Peja Stojakovic, en Vlade Divac – niet in de opstelling terwijl de wedstrijd op het spel staat. Plus, als we de puntentotalen van de vijf Sacramento spelers op de vloer bij elkaar optellen, krijgen we 83, wat betekent dat iedereen die niet in de wedstrijd zit, inclusief de vier starters, samen slechts acht punten hebben behaald. Dat is een ramp. In de echte NBA play-offs van 2002 scoorde Webber in elke wedstrijd minstens 18 punten. Vanavond waren Webber en drie andere starters samen goed voor minder dan de helft daarvan. (De opstellingskeuzes van de Kings kunnen te maken hebben met het feit dat Webber in het echt geblesseerd was tijdens het enige bezoek van de Kings aan MSG in 2002, en die wedstrijd is gebruikt voor alle basketbalclips in deze film.)
Seconden later zien we Mike Bibby een 3-honkslag slaan om Sacramento een voorsprong van één punt te geven, en dan komt een van de meest ongelooflijke plays in de geschiedenis van de Finals: een game-winner van Sprewell om de Knicks de 1-0 voorsprong in de serie te bezorgen. Je vraagt je af hoe Sprewell, met 42 punten in een finalewedstrijd, los genoeg kwam om een schot te lossen? Maar zoals je in deze clip kunt zien, komt Sprewell niet echt vrij.
Wat er in plaats daarvan gebeurt is dat de Knicks de bal naar Clarence Weatherspoon aan de top van de key spelen, en met de klok die afloopt, dekken de Kings hem zelfs nauwelijks. Waarom zou je? Hij is de laatste speler die een Knicks fan zou willen schieten. (Nou ja, elke Knicks fan behalve Andie, die woedend schreeuwt “SCHIET HET! SCHIET!” terwijl de klok afloopt. Ze weet dat er iets aan de hand is.) Weatherspoon stijgt voor een schot over Divac-de Kings moeten Pollard hebben vervangen tijdens de kiss-cam pauze en als hij klaar is om te vuren, verandert hij in Sprewell, die de game-winner boort.
Obviously, teams kunnen geen nieuwe spelers invoegen tijdens live spel, maar ik heb het NBA regelboek gescand, en er is geen regel tegen spelers die transformeren in hun teamgenoten tijdens live actie. En zoals basketbal- en filmfans hebben geleerd van Air Bud, is alles wat niet specifiek verboden is in het regelboek blijkbaar legaal. De Knicks moeten Sprewell’s Gatorade verwisseld hebben met Polyjuice Potion in de laatste time-out. Het was een gedurfde beslissing van Knicks interim-coach Don Chaney om het Transfiguration-spel te spelen met de wedstrijd op het spel, vooral gezien het risico dat Sprewell niet op tijd terug transformeerde, of permanent vast kwam te zitten in Weatherspoon’s lichaam.
Zo spannend en fysiek onmogelijk als dit was voor de Knicks, het moet even hartverscheurend zijn geweest voor de K- en een deel van de schuld moet gaan naar Rick Adelman. Ik snap dat je op je wenken bediend wordt, zeker als Bibby er 36 heeft en Funderburke zeven. Maar je moet je afvragen: Waren de sterren van de Kings samen beperkt tot acht punten omdat ze allemaal tegelijk verschrikkelijk getimede off nights hadden? Of werden ze beperkt tot acht punten door Adelman’s bizarre opstellingskeuzes? De coach zal in zijn persconferentie na de wedstrijd wel voor lastige vragen hebben gestaan.
Game 2: Stop de bal!
We krijgen niet zo veel van het verhaal van Game 2 mee. Ben nodigt Andie uit bij hem thuis om de wedstrijd te kijken, maar zij doet alsof ze geschokt is door het lamsvlees dat hij voor haar kookt en eist dat ze in een vegetarisch restaurant gaat eten. We missen dus bijna alles tussen het begin en de laatste minuut van de wedstrijd, terwijl ze ruzie maken of onderweg zijn. Maar ondanks het personage dat ze voor het artikel opvoert, wil Andie de wedstrijd wel zien, dus doet ze weer een faux-freak-out zodat ze stiekem de laatste minuut kan kijken met het keukenpersoneel van het restaurant. Ben probeert verdrietig de serveerster te vragen naar de score van de wedstrijd, maar ze is een extreem stereotype vegetarische serveerster en heeft geen flauw idee.
Tussen een behulpzame samenvatting van een kok (en een later getoonde highlight reel), krijgen we de essentie van wat er gebeurde in de wedstrijd: De Knicks stonden maar liefst 10 punten achter, maar ze maakten gelijk met minder dan 30 seconden te gaan. Ondanks Sprewell’s ongelooflijke Game 1, kijken de Knicks naar Allan Houston voor de game-winner, en hij mist. Scot Pollard – weer eens op onverklaarbare wijze over Divac en Webber heen spelend in crunch time – pakt een rebound, en dan komt het spel waar de Kings fans simpelweg naar verwijzen als “The Drive.” (Of, tenminste, dat zouden ze doen, als dit een echte serie was.)
Sacramento heeft nu de bal in een gelijkopgaande wedstrijd met minder dan 10 seconden over in de eerste kampioenschapsserie van de franchise sinds de Rochester Royals speelden in de 1951 NBA Finals. Wat doen de Kings op het grootste moment van hun franchise sinds de uitvinding van kleurentelevisie? Natuurlijk, ze leggen de bal in de handen van hun achtste beste speler: reserve point guard Bobby Jackson.
De 6-foot-1 185-pounder doet zijn hoofd naar beneden en rijdt zoals hij nog nooit heeft gereden. Hij omzeilt Knicks verdediger Charlie Ward met een venijnige draaibeweging, kijkt omhoog en ziet zijn kans op glorie. Hij komt bijna onbetwist bij de tin en legt hem erin als de klok verstrijkt. De Kings hebben de NBA Finals op hun naam staan.
Jackson verdient lof voor zijn heldenmoed, maar het voelt nodig om de Knicks te noemen voor een vertoning van transition defense die elke high school basketbal coach in het land woedend zou maken. Ward, typisch een harde verdediger, gaat voor een steal in plaats van zijn lichaam tussen Jackson en de ring te houden, en wordt gehavend door Jackson’s spin. De grote mannen van de Knicks, Clarence Weatherspoon en Othella Harrington, moeten in die situatie hun mannetje staan – maar in plaats daarvan kijken ze toe hoe Jackson hen voorbij stroomt om het spel te winnen. Je moet je afvragen waarom shot-blocking specialist Marcus Camby niet op de vloer is op dit kritieke moment – misschien hebben de Kings ervoor gekozen geen time-out te roepen om hem op de bank te houden.
Gezien de situatie is het gebrek aan urgentie van de Knicks verbluffend. Weatherspoon scoopt zelfs de bal op en probeert hem na de basket binnen te halen, ook al is het spel zogenaamd voorbij. Aan de manier waarop de Knicks verdedigden en reageerden op Jacksons game-winner, zou je bijna gaan geloven dat dit cruciale spel in de slotmomenten van een Finals-wedstrijd eigenlijk afkomstig was uit het tweede kwart van een midseason-wedstrijd tussen twee non-conference tegenstanders.
Het gemiste Houston-schot wordt later het onderwerp van wat Hudson-McConaughey-dialoog. Wanneer Andie en Ben teruggaan naar het huis van Ben, zet Ben de TV aan zodat hij de hoogtepunten kan bekijken, en hij reageert erop alsof ze in real time gebeuren. (Ik kan niet zeggen of dit psychopathisch gedrag is of gewoon hoe mensen sport beleefden die ze in 2002 niet live zagen). Andie maakt een opmerking over de cruciale misser van Houston voordat het op TV te zien is, wat Ben verwart, die niet weet dat Andie naar de wedstrijd keek toen ze eerder wegglipte. Wanneer ze wordt aangesproken over haar vreemde opmerking, zegt Andie dat ze gewoon aan het gissen was, omdat Houston “altijd mist vanaf de top van de key,” maar Ben heeft haar door: “Houston mist nooit vanaf de bovenkant van de sleutel!” Andie voelt dat haar dekmantel ontmaskerd wordt en begint Bens kleren uit te trekken. Ze besluit haar pogingen om McConaughey binnen 10 dagen kwijt te raken te vergroten door de seksuele ervaring volledig te verpesten, maar ik heb het gevoel dat ze hem had kunnen verliezen door te blijven volhouden dat de trui van Allan Houston waardeloos was – McConaughey leek er behoorlijk door van streek.
The Grand Finale
We slaan de wedstrijden 3 tot en met 6 over als Andie en Ben verliefd op elkaar worden. Voor de volledigheid stel ik me voor wat er in die wedstrijden gebeurde, gebaseerd op wat we in de wedstrijden 1 en 2 zagen:
Game 3: Knicks nemen een 2-1 voorsprong door een midrange jumper van Mark Jackson.
Game 4: Kings maken gelijk na een dominant optreden van Funderburke van 11 punten en 4 rebound.
Game 5: The Knicks gebruiken hun donkere magie om een potentieel game-winning schot van de Kings te verijdelen door Stojakovic te transformeren in een verbijsterde Gerald Wallace als hij zich opmaakt voor een diepe 3.
Game 6: Jackson en Bibby combineren voor 91 punten als de Kings Game 7 afdwingen, de meeste starters van het team nog steeds nergens te vinden.
Ben koopt kaartjes voor Game 7- hij zegt dat ze niet zo goed zijn als de kaartjes gekocht door de overgenomen Sports Illustrated redacteur, die vermoedelijk geniet van de Finals alleen in zijn peperdure zitjes. Maar door typisch rom-com gedoe krijgen Andie en Ben ruzie. Ben maakt een grapje over het bijwonen van de wedstrijd met de Chinese kuifhond die Andie voor hem heeft gekocht, terwijl Andie thuis toekijkt met een van haar collega’s. We horen Marv Albert praten over hoe de serie een “klassieker” is als Kurt Thomas de openingstip wint tegen Divac.
En dan krijgen we … het einde van de wedstrijd niet te zien. De film spoelt een paar dagen vooruit, Andie en Ben verzoenen zich, en de film onthult nooit wie de finales heeft gewonnen. Hebben de Knicks nog meer magische trucs uitgehaald, of geleerd hoe ze moeten verdedigen in een overgangsfase? Hebben de Kings Webber gevonden, of hun verwarrende rotatieproblemen opgelost? De film laat die vragen onbeantwoord.
Ik weet maar één ding zeker: gezien het totale gebrek aan andere successen voor beide franchises, moeten zowel New York als Sacramento fans met liefde terugkijken op deze serie. Voor de fans van de Kings is How to Lose a Guy in 10 Days een canonieke omkering van het pijnlijke resultaat van de controversiële finales van de Western Conference in 2002. En als ze een film over de echte Knicks zouden maken, zou hij How to Lose Every Talented Guy You Draft in Four Years heten, of How to Lose 57 Times in 82 Games. Dus ik ga maar eens mijn geliefde 2002 NBA Finals Knicks vieren.