Break dancing

Break-dancing is grotendeels improviserend, zonder “standaard” moves of passen. De nadruk ligt op energie, beweging, creativiteit, humor en een element van gevaar. Het is bedoeld om de ruwe wereld van de straten van de stad over te brengen, waaruit het naar verluidt is voortgekomen. Het wordt ook geassocieerd met een bepaalde stijl van kleden, waaronder slobberbroeken of joggingpakken, baseballpetten die zijwaarts of achterwaarts worden gedragen, en sneakers (vereist vanwege de gevaarlijke aard van veel van de bewegingen).

De term break verwijst naar de specifieke ritmes en geluiden die door deejays worden geproduceerd door geluiden van platen te mixen om een continue dansende beat te produceren. De techniek werd gepionierd door DJ Kool Herc (Clive Campbell), een Jamaicaanse deejay in New York die de percussiebreaks van twee identieke platen mixte. Door de breaks herhaaldelijk te spelen en van de ene plaat naar de andere over te schakelen, creëerde Kool Herc wat hij “cutting breaks” noemde. Tijdens zijn live-optredens in New Yorkse dansclubs riep Kool Herc: “B-boys go down!” – het teken voor de dansers om de gymnastische bewegingen uit te voeren die het kenmerk zijn van breakdancen.

In de jaren tachtig bereikte breakdance een groter publiek toen het werd overgenomen door mainstreamartiesten als Michael Jackson. Jackson’s moonwalk – een stap waarbij hij achteruit gleed en zijn voetzolen optilde zodat het leek alsof hij zweefde – werd een sensatie onder tieners. Platenproducenten zagen de groeiende populariteit van het genre en tekenden voor artiesten die de straatstijl van de breakers konden imiteren en tegelijk een meer heilzaam imago konden neerzetten dat het grote publiek zou aanspreken. Breaking had zich ontwikkeld van een straatfenomeen tot een fenomeen dat werd omarmd door de bredere cultuur. Het is rond deze tijd dat de term breakdance werd uitgevonden door de media, die vaak het repertoire van de New Yorkse breakers verwarden met gelijktijdige bewegingen van de Westkust zoals “popping” en “locking”. Deze routines werden begin jaren zeventig gepopulariseerd door artiesten op televisie, waaronder Charlie Robot, die verscheen in de populaire tv-serie Soul Train.

Break dancing had een enorme invloed op moderne dansstijlen, en uitlopers ervan werden opgevoerd in veel muziek- en vooral rapvideo’s, evenals in liveconcerten van populaire artiesten als Britney Spears. De mainstreaming van het genre werd nooit duidelijker aangetoond dan in 2004, toen breakdancers werden uitgenodigd om op te treden in het Vaticaan voor Paus Johannes Paulus II. Break dancing verstevigde zijn plaats in de populaire cultuur toen, in 2020, het Internationaal Olympisch Comité breaking goedkeurde als sport op de Olympische Spelen van 2024 in Parijs.