Apollo 7

De belangrijkste doelen van de Apollo 7 vlucht waren om aan te tonen dat de Block II CM bewoonbaar en betrouwbaar zou zijn gedurende de tijd die nodig is voor een maanmissie, om aan te tonen dat het service voortstuwingssysteem (SPS, de hoofdmotor van het ruimtevaartuig) en de geleidingssystemen van de CM een rendez-vous in een baan om de aarde konden uitvoeren, en om een precisie terugkeer en een plonslanding te maken. Daarnaast waren er een aantal specifieke doelstellingen, waaronder het evalueren van de communicatiesystemen en de nauwkeurigheid van boordsystemen zoals de drijfstoftankmeters. Veel van de activiteiten gericht op het verzamelen van deze gegevens waren gepland voor vroeg in de missie, zodat als de missie voortijdig zou worden beëindigd, zij reeds zouden zijn voltooid, zodat reparaties konden worden uitgevoerd voorafgaand aan de volgende Apollo-vlucht.

Lancering en testenEdit

Tijdens het aftellen waaide de wind vanuit het oosten. Lanceren onder deze weersomstandigheden was in strijd met de veiligheidsregels, omdat in het geval van een defect aan de lanceervoertuig en afbreken, de CM over land zou kunnen worden teruggeblazen in plaats van de gebruikelijke landing in het water te maken. Apollo 7 was uitgerust met de oude Apollo 1-stijl bemanningsbanken, die minder bescherming boden dan latere exemplaren. Schirra vertelde later dat hij vond dat de lancering geschrapt had moeten worden, maar managers zagen af van de regel en hij zwichtte onder druk.

Liftoff verliep vlekkeloos; de Saturnus IB presteerde goed op zijn eerste bemande lancering en er waren geen noemenswaardige afwijkingen tijdens de boost fase. De astronauten beschreven het als zeer soepel. De opstijging maakte de 45-jarige Schirra de oudste persoon die tot dan toe de ruimte in ging, en, zoals bleek, de enige astronaut die Mercury, Gemini en Apollo missies had gevlogen.

In de eerste drie uur van de vlucht, voerden de astronauten twee acties uit die simuleerden wat nodig zou zijn op een maanmissie. Eerst manoeuvreerden ze het vaartuig met de S-IVB nog steeds bevestigd, zoals nodig zou zijn voor de verbranding die maanmissies naar de maan zouden brengen. Daarna, na scheiding van de S-IVB, draaide Schirra de CSM om en naderde een koppelingsdoel dat op de S-IVB was geschilderd, waarmee de koppelingsmanoeuvre met de maanmodule op maan-gebonden missies werd gesimuleerd voordat het gecombineerde vaartuig werd losgemaakt. Na 20 minuten stationair te zijn gehouden met de S-IVB, liet Schirra het wegdrijven, waardoor 76 mijl (122 km) tussen de CSM en het in voorbereiding voor de rendez-vous poging van de volgende dag.

De astronauten genoten ook van een warme lunch, de eerste warme maaltijd bereid op een Amerikaans ruimtevaartuig. Schirra had oploskoffie meegenomen tegen de zin van NASA-artsen, die vonden dat het niets toevoegde. Vijf uur na de lancering, meldde hij dat hij zijn eerste plastic zak vol koffie had en ervan genoot.

Het doel van het rendez-vous was om te demonstreren dat de CSM in staat was om banen te passen met en een LM te redden na een afgebroken maanlandingspoging, of na het opstijgen van het maanoppervlak. Dit zou gebeuren op de tweede dag; maar tegen het einde van de eerste dag had Schirra gemeld dat hij verkouden was, en ondanks dat Slayton op de lus kwam om ervoor te pleiten, wees hij het verzoek van Mission Control af dat de bemanning de televisiecamera aan boord moest inschakelen en testen voorafgaand aan het rendez-vous, onder verwijzing naar de kou, dat de bemanning niet gegeten had, en dat er al een zeer vol schema was.

Het rendez-vous werd bemoeilijkt door het feit dat het Apollo 7 ruimteschip geen rendez-vous radar had, iets wat de missies naar de maan wel zouden hebben. De SPS, de motor die nodig zou zijn om latere Apollo CSM’s in en uit een baan om de maan te sturen, was alleen op een testbank afgevuurd. Hoewel de astronauten er zeker van waren dat hij zou werken, waren ze bang dat hij onverwacht zou afgaan, waardoor de missie voortijdig zou moeten worden afgebroken. De ontstekingen zouden vanaf de grond worden berekend, maar voor het laatste werk bij het manoeuvreren naar de S-IVB zou Eisele de telescoop en de sextant moeten gebruiken om de laatste ontstekingen te berekenen, terwijl Schirra de stuwraketten van het reactiecontrolesysteem (RCS) van het schip zou gebruiken. Eisele herinnerde zich dat ze schrok van de plotselinge schok die ze kregen toen ze voor het eerst de SPS activeerden. Door de stuwkracht riep Schirra: “Yabba dabba doo!”, een verwijzing naar de tekenfilm The Flintstones. Schirra bracht het toestel dicht bij de S-IVB, die uit de hand tuimelde, en voltooide met succes het rendez-vous.

De eerste televisie-uitzending vond plaats op 14 oktober. De uitzending begon met een kaart met de tekst “Hello from the Apollo Room high atop everything”, een verwijzing naar de slogans die werden gebruikt door bandleiders tijdens radio-uitzendingen in de jaren dertig. Cunningham fungeerde als cameraman en Eisele als ceremoniemeester. Tijdens de zeven minuten durende uitzending liet de bemanning het ruimtevaartuig zien en gaf het publiek uitzicht op het zuiden van de Verenigde Staten. Voor het einde hield Schirra nog een bordje omhoog, “Laat die kaarten en brieven maar komen mensen”, een andere oude radio slogan die onlangs nog door Dean Martin werd gebruikt. Dit was de eerste live televisie-uitzending vanuit een Amerikaans ruimtevaartuig (Gordon Cooper had in 1963 slow scan televisiebeelden uitgezonden vanuit Faith 7, maar de beelden waren van slechte kwaliteit en werden nooit uitgezonden). Volgens Jones “bezorgden deze ogenschijnlijk beminnelijke astronauten de NASA een solide public relations coup.” Dagelijkse televisie-uitzendingen van ongeveer 10 minuten elk volgden, waarin de bemanning meer borden omhoog hield en hun publiek voorlichtte over de ruimtevaart; na de terugkeer op aarde kregen ze een speciale Emmy voor de uitzendingen.

Later op 14 oktober was de radarontvanger aan boord van het vaartuig in staat om zich te vergrendelen op een zender op de grond, waaruit opnieuw bleek dat een CSM in een baan om de maan contact kon houden met een LM die terugkeerde van de oppervlakte. Gedurende de rest van de missie ging de bemanning door met het uitvoeren van tests op de CSM, waaronder van de voortstuwings-, navigatie-, milieu-, elektrische en thermische regelsystemen. Alles bleek goed te werken; volgens de auteurs Francis French en Colin Burgess, “Het herontworpen Apollo ruimtevaartuig was beter dan iemand had durven hopen.” Eisele ontdekte dat navigatie niet zo gemakkelijk was als verwacht; hij vond het moeilijk om de horizon van de aarde te gebruiken bij het waarnemen van sterren vanwege de wazigheid van de atmosfeer, en waterdumps maakten het moeilijk om te onderscheiden welke glinsterende punten sterren waren en welke ijsdeeltjes. Aan het eind van de missie was de SPS motor acht keer zonder problemen afgevuurd.

Een probleem dat zich voordeed was het slaapschema, dat voorschreef dat één bemanningslid altijd wakker moest blijven; Eisele moest wakker blijven terwijl de anderen sliepen, en slapen gedurende een deel van de tijd dat de anderen wakker waren. Dit werkte niet goed, omdat het moeilijk was voor de bemanningsleden om te werken zonder te storen. Cunningham herinnerde zich later dat hij wakker werd om Eisele te zien dommelen.

Conflict en splashdownEdit

Schirra herinnerde zich in zijn memoires dat vanwege NASA-managers die de lancering ondanks de winden door lieten gaan, “Ik was boos, en met goede reden. De missie duwde ons tegen de muur in termen van risico.” Jones merkte op: “Dit geschil voor de lancering was de voorbode van een touwtrekkerij over beslissingen voor de rest van de missie.” Slaapgebrek en Schirra’s verkoudheid hebben waarschijnlijk bijgedragen aan het conflict tussen de astronauten en Mission Control dat van tijd tot tijd tijdens de vlucht naar boven kwam.

Het testen van de televisie leidde tot onenigheid tussen de bemanning en Houston. Schirra verklaarde toen: “Je hebt twee brandwonden aan dit vluchtschema toegevoegd, en je hebt een urinedump toegevoegd; en we hebben een nieuw voertuig hier, en ik kan je op dit moment vertellen dat de televisie zal worden uitgesteld zonder verdere discussie tot na het rendez-vous.” Schirra schreef later: “We zouden ons verzetten tegen alles wat onze belangrijkste missiedoelen in de weg zou staan. Op deze specifieke zaterdagochtend was dat duidelijk het geval.” Eisele was het daarmee eens in zijn memoires: “We waren druk bezig met de voorbereidingen voor die kritieke oefening en wilden onze aandacht niet afleiden met wat op dat moment trivialiteiten leken. … Blijkbaar dachten de aardbewoners er anders over; er was een echte stank over de heethoofdige, recalcitrante Apollo 7 bemanning die geen bevelen wilde opvolgen.” French en Burgess schreven: “Wanneer men dit punt objectief beschouwt – dat in een volgepakte missie het rendez-vous, de uitlijning en de motortesten moeten worden gedaan voordat de televisie komt – dan is het moeilijk om hem tegen te spreken.” Hoewel Slayton toegaf aan Schirra, verbaasde de houding van de commandant de vluchtleiders.

Op dag 8, na te zijn gevraagd om een nieuwe procedure te volgen die vanaf de grond was doorgegeven en die de computer deed vastlopen, liet Eisele via de radio weten: “We hebben niet de resultaten gekregen die jullie wilden. We hebben helemaal niets gekregen. Reken maar. Wat ons betreft heeft iemand het daar beneden flink verknald toen hij dat bij ons deed. Schirra verklaarde later dat hij geloofde dat dit de enige keer was dat Eisele de Missie Controle verstoorde. De volgende dag was er meer conflict. Schirra zei tegen Mission Control nadat hij het RCS systeem herhaaldelijk had moeten activeren om het ruimtevaartuig stabiel te houden tijdens een test: “Ik wou dat je de naam van die idioot kon achterhalen die deze test heeft bedacht. Ik wil het weten, en ik wil hem persoonlijk spreken als ik weer beneden ben.” Eisele sloot zich daarbij aan: “Als je toch bezig bent, zoek dan ook uit wie ‘P22 horizon test’ heeft bedacht; dat is ook een schoonheid.”

Een verdere bron van spanning tussen Missie Controle en de bemanning was dat Schirra herhaaldelijk de mening uitte dat de terugkeer uitgevoerd moest worden met hun helmen af. Hij zag een risico dat hun trommelvliezen zouden kunnen barsten als gevolg van de sinusdruk van hun verkoudheid, en ze wilden in staat zijn om hun neuzen dicht te knijpen en te blazen om de druk gelijk te maken toen die toenam tijdens de terugkeer. Dit zou onmogelijk zijn geweest met de helmen op. Gedurende een aantal dagen weigerde Schirra het advies van de grond om de helmen te dragen, stellende dat het zijn voorrecht als gezagvoerder was om dit te beslissen, hoewel Slayton hem waarschuwde dat hij zich hiervoor zou moeten verantwoorden na de vlucht. Schirra verklaarde in 1994: “In dit geval was ik verkouden, en ik had genoeg discussie met de grond gehad, en ik had niet veel tijd meer om te praten over de vraag of we de helm op of af zouden zetten. Ik zei, in wezen, ik ben aan boord, ik voer het bevel. Ze konden alle zwarte armbanden dragen die ze wilden als ik verdwaald was of als ik mijn gehoor verloor. Maar ik had de verantwoordelijkheid om de missie te volbrengen.” Er werden geen helmen gedragen tijdens de binnenkomst; Director of Flight Operations Christopher C. Kraft, die uitleg had geëist van de CAPCOM, Stafford, voor wat hij dacht dat Schirra’s insubordinatie was, gaf in zijn memoires toe: “Schirra maakte gebruik van het recht van zijn commandant om het laatste woord te hebben, en dat was dat.”

Apollo 7 kwam zonder incidenten neer om 11:11:48 UTC op 22 oktober 1968, 200 zeemijlen (230 mi; 370 km) ten ZW van Bermuda en 7 zeemijlen (8 mi; 13 km) ten noorden van het bergingsschip USS Essex. Duur van de missie was 10 dagen, 20 uur, 9 minuten en 3 seconden.