Nashville songwriterEdit
Po opuszczeniu armii, Miller podróżował do Nashville, aby rozpocząć swoją karierę muzyczną. Spotkał się z Chet Atkins, który poprosił, aby usłyszeć go śpiewać, pożyczając mu gitarę, ponieważ Miller nie był właścicielem jednego. Ze zdenerwowania Miller zagrał na gitarze i zaśpiewał piosenkę w dwóch różnych tonacjach. Atkins poradził mu, żeby wrócił później, kiedy będzie miał więcej doświadczenia. Miller znalazł pracę jako boy hotelowy w hotelu Andrew Jackson w Nashville i wkrótce stał się znany jako „śpiewający boy hotelowy”. W końcu został zatrudniony przez Minnie Pearl, by grać na skrzypcach w jej zespole. Następnie poznał George’a Jonesa, który przedstawił go dyrektorom muzycznym z wytwórni Starday Records, którzy umówili go na przesłuchanie. Będąc pod wrażeniem, szefowie wytwórni zorganizowali sesję nagraniową z Jonesem w Houston. Jones i Miller współpracowali, aby napisać „Tall, Tall Trees” i „Happy Child.”
– Roger Miller
Po ślubie i zostaniu ojcem Miller odłożył na bok karierę muzyczną, by zostać strażakiem w Amarillo w Teksasie. Za dnia był strażakiem, a w nocy występował. Miller powiedział, że jako strażak widział tylko dwa pożary, jeden w „kurniku” i drugi, który „przespał”, po czym wydział „zasugerował, aby… szukać innego zatrudnienia”. Miller poznał Raya Price’a i został członkiem jego Cherokee Cowboys. Wrócił do Nashville i napisał „Invitation to the Blues”, który został pokryty przez Rexa Allena, a później przez Raya Price’a, którego nagranie było hitem numer trzy na listach przebojów country. Następnie Miller podpisał kontrakt z Tree Publishing z pensją 50 dolarów tygodniowo. Napisał: „Half a Mind” dla Ernesta Tubba, „That’s the Way I Feel” dla Farona Younga; oraz swój pierwszy numer jeden, „Billy Bayou”, który wraz z „Home” został nagrany przez Jima Reevesa. Miller stał się jednym z największych autorów piosenek w latach 50-tych. Bill Anderson zauważył później, że „Roger był najbardziej utalentowaną i najmniej zdyscyplinowaną osobą, jaką można sobie wyobrazić”, cytując próby szefa Tree Publishing, Buddy’ego Killena, by zmusić Millera do ukończenia utworu. Był znany z rozdawania linii, zachęcając wielu songwriterów z Nashville do podążania za nim, ponieważ, według Killena, „wszystko, co powiedział, było potencjalną piosenką.”
Kariera nagraniowaEdit
Miller podpisał umowę nagraniową z Decca Records w 1958 roku. Został sparowany z piosenkarzem Donny Lytle, który później zyskał sławę pod nazwą Johnny Paycheck, aby wykonać Miller-napisał „A Man Like Me”, a później „The Wrong Kind of Girl”. Żadna z tych piosenek w stylu honky-tonk nie trafiła na listy przebojów. Jego drugi singiel z wytwórni, zawierający stronę B „Jason Fleming”, zapowiadał przyszły styl Millera. Aby zarobić pieniądze, Miller wyruszył w trasę z zespołem Farona Younga jako perkusista, choć nigdy wcześniej nie grał na bębnach. W tym czasie podpisał kontrakt płytowy z Chetem Atkinsem z wytwórni RCA Victor, dla której Miller nagrał w 1960 roku utwór „You Don’t Want My Love” (znany również jako „In the Summertime”), który po raz pierwszy pojawił się na listach przebojów country, osiągając pozycję nr 14. W następnym roku zrobił jeszcze większe wrażenie, przebijając się do pierwszej dziesiątki dzięki singlowi „When Two Worlds Collide”, napisanemu wspólnie z Billem Andersonem. Jednak Miller wkrótce zmęczył się pisaniem piosenek, rozwiódł się z żoną i rozpoczął imprezowy styl życia, który przyniósł mu przydomek „dzikiego dziecka”. Został usunięty ze swojej wytwórni płytowej i zaczął realizować inne zainteresowania.
Po licznych występach w późnonocnych programach komediowych, Miller zdecydował, że może mieć szansę w Hollywood jako aktor. Nie mając pieniędzy, podpisał kontrakt z nowo powstającą wytwórnią Smash Records, poprosił wytwórnię o $1,600 w gotówce w zamian za nagranie 16 stron. Smash zgodził się na propozycję, a Miller wykonał swoją pierwszą sesję dla firmy na początku 1964 roku, kiedy to nagrał hity „Dang Me” i „Chug-a-Lug”. Oba zostały wydane jako single, zdobywając odpowiednio nr 1 i nr 3 na listach przebojów country; oba dobrze poradziły sobie na Billboard Hot 100, osiągając nr 7 i nr 9. Piosenki te odmieniły karierę Millera, choć pierwsza z nich została napisana przez Millera w ciągu zaledwie czterech minut. Jeszcze w tym samym roku Miller nagrał przebój nr 15 „Do-Wacka-Do”, a wkrótce potem największy przebój w swojej karierze „King of the Road”, który znalazł się na szczycie list przebojów Country i Adult Contemporary, osiągając przy tym szczyt nr 4 na liście Billboard 100. W maju 1965 roku utwór dotarł również do 1. miejsca na UK Singles Chart na jeden tydzień. Piosenka została zainspirowana znakiem w Chicago, na którym widniał napis „Trailers for Sale or Rent” oraz bezdomnym, który spotkał Millera na lotnisku w Boise. Miller potrzebował kilku miesięcy na napisanie piosenki, która w maju 1965 roku uzyskała certyfikat złota po sprzedaniu miliona egzemplarzy. Piosenka zdobyła wiele nagród i tego samego lata otrzymała czek w wysokości 160,000 dolarów. Później w tym samym roku Miller zdobył hity z „Engine Engine Engine No. 9”, „Kansas City Star” (Top Ten country hit w 1965 roku o lokalnej osobowości telewizyjnego programu dla dzieci, który woli pozostać w bezpieczeństwie i pewności swojego sukcesu w Kansas City niż stać się większą gwiazdą – lub ryzykować porażkę – w Omaha), i „England Swings” (adult contemporary No. 1). Zaczął 1966 z hitem „Husbands and Wives, mid-tempo walca odzwierciedlając na problemy, które wpływają na małżeństwa.”
Miller otrzymał swój własny program telewizyjny w NBC we wrześniu 1966 roku. Trwał on przez 13 tygodni, a zakończył swój bieg w styczniu 1967 roku. W tym okresie Miller nagrywał piosenki napisane przez innych autorów. Ostatnim przebojem jego własnej kompozycji był „Walkin in the Sunshine”, który osiągnął nr 7 i nr 6 na listach przebojów country i adult contemporary w 1967 roku. Jeszcze w tym samym roku zdobył swój ostatni przebój w pierwszej dziesiątce, wykonując cover „Little Green Apples” Bobby’ego Russella. W następnym roku po raz pierwszy wykonał cover utworu „Me and Bobby McGee” Krisa Kristoffersona, który zajął 12 miejsce na liście przebojów country. W 1970 roku Miller nagrał album A Trip in the Country, na którym znalazły się standardy w stylu honky-tonk autorstwa Millera, w tym „Tall, Tall Trees”. Jeszcze w tym samym roku, po tym jak Smash Records się rozpadło, Miller został podpisany przez Columbia Records, dla której wydał Dear Folks: Sorry I Haven’t Written Lately w 1973 roku. Później w tym samym roku Miller napisał i wykonał trzy piosenki w filmie animowanym Walta Disneya Robin Hood jako kogut i minstrel Allan-a-Dale, w tym „Whistle-Stop”, który został zsamplowany do użytku w popularnej stronie internetowej Hampster Dance. Pozostałe piosenki to „Oo-De-Lally” i „Not in Nottingham”. Udzielił głosu Speiltoe, narratorowi koni w świątecznym filmie Rankin/Bass „Nestor the Long-Eared Christmas Donkey” z 1977 roku. Miller współpracował z Willie Nelsonem nad albumem zatytułowanym Old Friends. Tytułowy utwór oparty był na piosence, którą Miller napisał wcześniej dla swojej rodziny w Oklahomie. Piosenka, z gościnnym wokalem Raya Price’a, była ostatnim hitem w karierze Millera, osiągając szczyt nr 19 na listach przebojów country w 1982 roku.
Późna karieraEdit
Kontynuował nagrywanie dla różnych wytwórni płytowych i przebojów kilka piosenek, ale przestał pisać w 1978 roku, czując, że jego bardziej „artystyczne” prace nie zostały docenione. Był nieobecny w biznesie rozrywkowym po wydaniu Old Friends w 1981 roku, ale wrócił po otrzymaniu oferty napisania partytury na Broadwayu do musicalu opartego na Przygodach Huckleberry Finna Marka Twaina. Mimo, że nie czytał tej powieści, Miller przyjął propozycję po tym, jak odkrył, że historia ta przywiodła go do dzieciństwa spędzonego na wsi w Oklahomie. Napisanie wstępu zajęło mu półtora roku, ale w końcu go ukończył. Dzieło, zatytułowane Big River, miało premierę w Eugene O’Neill Theatre w Nowym Jorku 25 kwietnia 1985 roku. Musical zebrał pochlebne recenzje i zdobył siedem nagród Tony, w tym „Najlepszą partyturę” dla Millera. Wcielił się w rolę ojca Hucka Finna, Papa, przez trzy miesiące po odejściu aktora Johna Goodmana, który wyjechał do Hollywood. W 1983 roku Miller zagrał dramatyczną rolę na odcinku Quincy, M.E. Zagrał piosenkarza country i western, który jest poważnie poparzony podczas freebasing kokainy.
Miller wyjechał do Santa Fe, aby żyć z rodziną po sukcesie Big River. Był współautorem hitu Dwighta Yoakama „It Only Hurts When I Cry” z jego albumu z 1990 roku If There Was a Way, i dostarczył wokale w tle. Piosenka została wydana jako singiel w 1991 roku, zdobywając 7. miejsce na liście przebojów country. W 1990 roku rozpoczął solową trasę koncertową z gitarą, która zakończyła się w następnym roku po zdiagnozowaniu u niego raka płuc. Jego ostatni występ w telewizji wystąpił w specjalnym hołdzie dla Minnie Pearl, który został wyemitowany na TNN 26 października 1992 roku, dzień po śmierci Millera.
Na 25 czerwca 2019 roku, The New York Times Magazine wymienił Rogera Millera wśród setek artystów, których materiały mistrzowskie zostały podobno zniszczone w pożarze 2008 Universal.
.