Odtwórz media
Trzy lotniskowcowe grupy zadaniowe zaangażowane w Hailstone ustawiły się na pozycjach i rozpoczęły pierwsze wymiatanie myśliwców na 90 minut przed świtem 17 lutego 1944 r. Żaden japoński patrol powietrzny nie był aktywny w tym czasie, gdyż 22 i 26 Flotylla Powietrzna IJN korzystała z urlopu na lądzie po tygodniach podwyższonej gotowości po zauważeniu Liberatora. Podobnie problematyczny dla Japończyków był fakt, że radar na Truk nie był w stanie wykryć nisko lecących samolotów – słabość ta była prawdopodobnie znana i wykorzystywana przez alianckie organizacje wywiadowcze. Z powodu tych czynników amerykańskie lotniskowce zostały całkowicie zaskoczone.
Japońscy piloci wskoczyli do kokpitów na kilka minut przed przybyciem samolotów TF 58 nad wyspy Eten, Param, Moen i Dublon. Choć w pierwszym dniu ataku na Truk znajdowało się ponad 300 samolotów Imperial Japanese Navy Air Service (IJNAS) i Imperial Japanese Army Air Service (IJAAS), tylko około połowa z nich była sprawna, w porównaniu z ponad 500 sprawnymi samolotami na lotniskowcach TF 58. Piloci myśliwców US Navy w swoich Grummanach F6F Hellcats, dysponujący przewagą prędkości, wysokości i zaskoczenia, odnieśli jednostronne zwycięstwo nad pilotami IJNAF latającymi na gorszych Mitsubishi A6M Zero. Zestrzelono aż 30 z 80 Zerosów wysłanych w odpowiedzi na atak myśliwców, w porównaniu do czterech Hellcatów, które uznano za stracone. Przez resztę ranka napotkano jedynie symboliczny opór lotniczy; do popołudnia nie było już prawie żadnych japońskich samolotów.
Z powodu braku osłony lotniczej lub ostrzeżenia, wiele statków handlowych zostało złapanych na kotwicy, mając do obrony przed amerykańskimi lotniskowcami jedynie działa przeciwlotnicze na wyspach. Niektóre statki znajdujące się poza laguną i zmierzające już w kierunku Japonii zostały zaatakowane przez amerykańskie okręty podwodne i zatopione zanim zdołały uciec. Jeszcze inne, próbujące uciec przez Przesmyk Północny atolu, zostały zatopione przez ataki lotnicze i siły nawodne admirała Spruance’a, Task Group 50.9, która okrążyła Truk, bombardując pozycje brzegowe i atakując okręty wroga.
Dywizjony bombowców torpedowych i nurkujących z lotniskowcowych grup lotniczych (CAG) były odpowiedzialne za większość szkód wyrządzonych japońskim obiektom naziemnym. Wczesnego pierwszego dnia Hailstone eskadry bombowców torpedowych Grumman TBF Avenger z Grupy Powietrznej 10 (CAG-10) Enterprise i CAG-6 Intrepid zrzuciły bomby odłamkowe i zapalające na pasy startowe na wyspie Eten oraz na bazę wodnosamolotów na wyspie Moen. Dziesiątki samolotów zostało uszkodzonych lub zniszczonych, co jeszcze bardziej osłabiło ewentualną odpowiedź Japończyków na te ataki. Kolejne wspólne ataki bombowców nurkujących i torpedowych Avenger zniszczyły pasy startowe i hangary.
Poranne ataki przeprowadzono także na cele żeglugowe w lagunie. Porucznikowi komandorowi (później kontradmirałowi) Jamesowi D. Ramage, dowódcy Dive Bombing Squadron 10 (VB-10), przypisuje się zatopienie wcześniej uszkodzonego tankowca handlowego Hoyo Maru. Porucznik James E. Bridges i jego załoga w jednym z okrętów Intrepid’s Torpedo Squadron 6 (VT-6) Avengers trafili bezpośrednio w statek amunicyjny Aikoku Maru. Wybuch bomby wywołał potężną eksplozję, która natychmiast zatopiła statek i najwyraźniej pochłonęła również samolot, zabijając wszystkich trzech mężczyzn znajdujących się w środku.
Do drugiego i trzeciego uderzenia przeciw okrętom tego dnia raporty z akcji lotniskowcowych grup powietrznych wymieniały oczywistą misję wroga jako „ucieczkę”. Te okręty, które zdołały wyjść na otwarte morze, parły w kierunku wyjścia z laguny na Przesmyk Północny, odpierając powtarzające się ataki lotnicze. Jedna szczególna grupa okrętów wojennych – krążownik Katori, krążownik pomocniczy Akagi Maru, niszczyciele Maikaze, Nowaki i trałowiec Shonan Maru – została otoczona szczególną uwagą przez bombowce lotniskowca. Liczne grupy lotnicze atakowały te okręty, zadając im poważne uszkodzenia. Eskadry bombowców nurkujących i torpedowych Yorktown twierdziły o dwóch trafieniach w Katori oraz trafieniach w inny krążownik i wiele niszczycieli; bombowce Essex twierdziły o pięciu trafieniach w krążownik klasy Katori, stwierdzając, że okręt został zatrzymany w wodzie po ataku.
W tym momencie do admirała Spruance’a dotarły raporty dotyczące grupy okrętów wojennych uciekających przez North Pass. Spruance był tak nieugięty w kwestii zaangażowania się w walkę okręt-okręt, że jego dowódca lotniskowców, admirał Mitscher, nakazał swoim grupom lotniczym zaprzestanie atakowania Katori i jej towarzyszy. Admirał przekazał sobie dowództwo taktyczne nad Grupą Zadaniową 50.9, złożoną z czterech niszczycieli, ciężkich krążowników Minneapolis i New Orleans oraz nowych pancerników Iowa i New Jersey, którą osobiście poprowadził do walki na powierzchni z uszkodzonymi wcześniej japońskimi okrętami. Poturbowane japońskie okręty nie miały większych szans w starciu z Grupą Zadaniową 50.9, choć członkowie jego sztabu uznali decyzję Spruance’a o zaangażowaniu się w działania nawodne, podczas gdy samoloty mogły osiągnąć podobne rezultaty, za niepotrzebnie lekkomyślną. Faktycznie, japoński niszczyciel Maikaze zdołał wystrzelić torpedy w kierunku pancernika New Jersey podczas tego starcia. Na szczęście dla Spruance’a, torpedy chybiły i „bitwa” zakończyła się przewidywalnie jednostronnym wynikiem. Okręty nawodne US Navy nie odniosły praktycznie żadnych uszkodzeń i był to jedyny przypadek w ich karierze, kiedy Iowa i New Jersey wystrzeliły swoje główne uzbrojenie w kierunku wrogich okrętów. IJN straciła Maikaze, Shonan Maru, Katori i Akagi Maru. Niszczyciel Nowaki był jedynym japońskim okrętem z tej grupy, któremu udało się uciec.
Odwet za całodzienne ataki nadszedł późno w nocy w postaci małych grup japońskich bombowców sondujących obronę grup zadaniowych. Od około 21:00 17 lutego do kilku minut po północy 18 lutego, co najmniej pięć grup składających się z jednego do trzech samolotów wroga próbowało przemknąć obok okrętów osłonowych, by uderzyć w lotniskowce floty. Jeden z takich samolotów, bombowiec Nakajima B5N2 „Kate”, zdołał wymknąć się nocnym myśliwcom chroniącym amerykańską grupę zadaniową i zrzucił torpedę na Grupę Zadaniową 58.2. Torpeda uderzyła w Intrepida w prawą burtę, uszkadzając sterowność i zabijając 11 marynarzy. Intrepid został zmuszony do wycofania się do USA na naprawy i powrócił do walki dopiero w sierpniu 1944 r.
.