The Vagrancy Act kryminalizuje bezdomnych, ale niestety jej krzywda sięga jeszcze głębiej niż to

Matt Downie MBE, dyrektor ds. polityki i spraw zewnętrznych

27.06.2019

Kiedy dajesz sobie przyzwolenie na mówienie o ludziach jako grupach, dajesz sobie przyzwolenie na dehumanizowanie ludzi i podejmowanie decyzji, które nie są oparte na patrzeniu ludziom w oczy. (Profesor Brené Brown)

Rząd ma wkrótce skonsultować, czy Ustawa o włóczęgostwie z 1824 roku jest odpowiednia do celu. Ustawa czyni przestępstwem w Anglii i Walii żebranie lub bycie bezdomnym na ulicy. I tak my, wraz z innymi organizacjami charytatywnymi i ponadpartyjną grupą posłów rozpoczęliśmy kampanię na rzecz jej zniesienia.

Ustawa o włóczęgostwie została uchwalona latem 1824 roku. Jej 195. rocznica urodzin jest już za nami. Celem ustawy było rozwiązanie dwóch ówczesnych problemów. Po pierwsze, że wojny napoleońskie pozostawiły tysiące byłych żołnierzy rannych i bezdomnych. Mężczyźni, którzy niegdyś walczyli za swojego króla, zostali uznani za „łotrów i włóczęgów”, których nowym przestępstwem było „usiłowanie uzyskania lub zebrania jałmużny przez ujawnienie ran lub kalectwa”.

Drugą grupą, która miała być ukarana byli ci w miastach, którzy byli bezdomni w tym miejscu, ale z innego miejsca. Szczególny nacisk położono na Szkotów lub Irlandczyków uznanych za niechcianych w Anglii, ale także na każdego, kto „wędrował za granicę i mieszkał w jakiejkolwiek stodole lub oficynie … lub na otwartej przestrzeni, lub pod namiotem, lub w jakimkolwiek wozie lub wozie i nie dawał dobrego świadectwa o sobie”.

W Anglii i Walii te przestępstwa przetrwały 195 lat od uchwalenia ustawy, a podstawowe założenie, że ludzie bezdomni na ulicy i / lub żebrzący mogą być postrzegani jako przestępcy, jest żywe i dobrze w 2019 roku. Ustawa została uchylona dla Szkocji w 1982 r.

W 2018 r. było 1 320 ściganych na mocy ustawy o włóczęgostwie (najnowsze dostępne dane). Podczas gdy wskaźniki ścigania spadły o ponad połowę od 2014 roku, kiedy wprowadzono nowe przepisy dotyczące zachowań antyspołecznych, historia pokazuje, że nie możemy po prostu czekać, aż ustawa przestanie działać. Liczby spadły dramatycznie w przeszłości, tylko po to, aby odbić się ponownie.

Przez lata Ustawa była używana do płaszczenia przestarzałych postaw społecznych w osłonie prawnej, ścigania gejów, prostytucji, chiromancji, kobiet żyjących w grzechu, a przez dziesięciolecia kontynuowała sankcjonowaną przez państwo kryminalizację osób bezdomnych lub żebrzących.

W 1824 r., gdy wkrótce Ustawa o włóczęgostwie była dyskutowana w parlamencie, William Wilberforce wypowiedział się przeciwko niej. Był przeciwny bezkrytycznej naturze proponowanego prawa, twierdząc, że nie robi nic, aby zrozumieć lub odpowiedzieć na okoliczności, które prowadzą do bezdomności i ubóstwa. Wiedział wtedy to, co my nadal wiemy dzisiaj; że są to okoliczności, które należy zmienić, a nie wybory życiowe, które należy karać.

„To nie powstrzymało mnie od żebrania. Znowu byłem na wolności. W tym samym miejscu, w którym próbowałem po prostu przeżyć, nie będąc przestępcą. Albo to (żebranie), albo idź i okradaj, bo jesteś zdesperowany. Prawie umarłem na ulicy sześć miesięcy później” (Shaun, Blackpool)

„Nie ma potrzeby wprowadzania ustawy o włóczęgostwie. To nie są ciemne wieki, a poza tym to nie działa. Jeśli znów mnie przeniosą, wrócę jak gumowa piłka. Nawet jeśli to powstrzyma ludzi przed żebraniem, mogą zacząć popełniać prawdziwe przestępstwa, żeby tylko przeżyć, a społeczeństwo ucierpi na tym jeszcze bardziej. Powinni pomagać ludziom, zanim trafią na ulicę, a nie kryminalizować ich, gdy już się tu znajdą” (Peter, Londyn)

„Połowa bezdomnych w mieście dostała teraz dokumenty Vagrancy Act, a większość z nich została ukarana grzywną w wysokości 100 funtów, a następnie zakazem wstępu do centrum miasta… ale to oznacza, że ci wszyscy ludzie nie mogą dostać się do miasta, aby skorzystać z nielicznych lokalnych usług dla bezdomnych śpiących”. (Pudsey, Blackpool)

Formalne ściganie ludzi w Anglii i Walii na mocy ustawy może być druzgocące dla ludzi, a karanie ludzi za żebractwo i bezdomność jest z pewnością szaleństwem w czyichkolwiek oczach. Jednak szkody wyrządzone przez ciągłe stosowanie Ustawy sięgają głębiej niż jej formalne stosowanie.

Badania z 2017 r. wykazały, że nieformalne stosowanie ustawy polega na tym, że ludzie są regularnie przenoszeni lub zakazani z pewnych miejsc, często z groźbą aresztowania. Zdecydowana większość osób bezdomnych znajdujących się w takiej sytuacji zgłasza, że nie zaoferowano im pomocy ani wsparcia. Być może bardziej szkodliwe jest jednak dehumanizujące i poniżające doświadczenie bycia traktowanym w ten sposób.

To jest ludzki wpływ, którego nie pokazują oficjalne statystyki, a ta bezsensowna spirala bezbronnych ludzi odsuwanych od pomocy, której potrzebują, powinna dać nam wszystkim do myślenia na temat realiów życia na ulicy.

„Czułeś się jak przestępca, więc w końcu zamykasz się w sobie i polegasz na społeczności bezdomnych. Starałem się jak mogłem, by nie rzucać się w oczy… małe miejsca, w których mogłem się ukryć, takie jak garaże, kratki wentylacyjne i parki”. (Karl, Liverpool)

Długo rozmawialiśmy z policją i pracownikami wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych o tym, dlaczego Ustawa o włóczęgostwie jest stosowana formalnie i nieformalnie. Raz po raz słyszeliśmy, że policja nie dąży do kryminalizacji bezdomnych i bezbronnych osób, w rzeczywistości niektóre siły teraz twierdzą, że aktywnie nie stosują ustawy.

Wyłoniło się coś bardziej niepokojącego niż tylko przestarzałe prawo. Kiedy wśród zaniepokojonych przedsiębiorców lub osób dojeżdżających do pracy narasta frustracja z powodu bezdomnego spania i żebractwa, bez usług wsparcia, które są naprawdę potrzebne, jedyną dostępną reakcją jest egzekwowanie prawa przez policję na mocy Ustawy o włóczęgostwie. Pod wieloma względami stosowanie tej ustawy jest potępiającym oskarżeniem o brak usług, które są rzeczywiście potrzebne.

Dowody na to, co działa jest jasne. Dostęp do głównego nurtu mieszkalnictwa, zapewnienie specjalistycznego i intensywnego wsparcia w radzeniu sobie ze złym stanem zdrowia psychicznego i uzależnieniami, a także podejście oparte na traumie do pomocy na ulicach, są to podstawowe elementy rozwiązywania problemu bezdomności i ubóstwa. To właśnie wtedy, gdy nie są one dostępne, siły policyjne są najbardziej prawdopodobne, aby być wezwane do radzenia sobie z objawami tego, co jest przed nimi. W najgorszym przypadku widzimy gorączkową desperację, gdzie kryminalizacja i dehumanizacja ludzi to wszystko, co państwo ma do zaoferowania.

Jak stwierdzono w debacie w Izbie Lordów w 1990 roku na temat ustawy o włóczęgostwie:

„Historycy jako profesja nie zgadzają się co do wielu rzeczy, ale patrząc na wcześniejsze okazje w innych stuleciach wydają się zgadzać, że te szczyty w ściganiu włóczęgostwa nie oznaczają szczytów grzechu pierworodnego. Oznaczają one okresy wyjątkowo złych warunków społecznych. Zmienna odnosi się do stopnia ubóstwa i bezrobocia oraz adekwatności ulgi”

I jak anonimowy informator w Metropolitan Police umieścić go niedawno

„Nasze obowiązki są rozciągane poza nasze możliwości w celu włączenia spraw niekarnych dotyczących zdrowia psychicznego i usług socjalnych, ponieważ cięcia osłabiły te sektory też”.

Jest to czas, aby uchylić Vagrancy Act, tak. Ale jeśli odpowiedź kiedykolwiek dotyczyła tego, czy kryminalizować ludzi, to zadawaliśmy niewłaściwe pytanie. Jeśli uda nam się ominąć etykietowanie, grupowanie, odrzucanie, potępianie, bezsensowne ściganie i karanie ludzi, być może będziemy mogli zacząć odpowiadać na właściwe pytanie. Jakiej pomocy i wsparcia potrzebują ludzie, aby zrealizować swój potencjał i jak szybko możemy je zapewnić wszystkim, którzy go potrzebują?