All 8 Spider-Man Movies Ranked (Including Far From Home)

Od 2002 roku powstało osiem filmów o Spider-Manie: oto ranking wszystkich jego solowych filmów. Spider-Man jest jednym z najpopularniejszych obecnie bohaterów filmowych, ale minęło sporo czasu, zanim Hollywood zdało sobie sprawę z tego, jak lukratywny może on być. Do stosunkowo niedawna pełzacz ścienny podróżował tylko na mały ekran – był gwiazdą kilku seriali i filmów telewizyjnych z Nicholasem Hammondem w roli głównej, a także różnych uznanych kreskówek, takich jak Spider-Man: The Animated Series – choć nie znaczy to, że nikt nie próbował przenieść Spider-Mana na duży ekran.

W latach 80. i 90. reżyserom Tobe Hooperowi i Jamesowi Cameronowi przeszkadzały upadające firmy produkcyjne – oraz fakt, że prawa do filmów o Spider-Manie często zmieniały właścicieli. Po licznych procesach sądowych i gorących debatach, MGM przekazało Columbia Pictures prawa do Spider-Mana, w zamian za licencję Jamesa Bonda. Zatrudniono reżysera Sama Raimiego, który w latach 2002-2007 wyprodukował bardzo wpływową Trylogię Spider-Mana. Trylogia zakończyła się, gdy Raimi i Sony rozstali się z powodu problemów z harmonogramem i różnic twórczych w późniejszym okresie dekady. W 2012 roku Sony zrestartowało postać w podzielonym duecie Marca Webba, w którym Andrew Garfield zastąpił Tobey’a Maguire’a w roli głównego superbohatera. Jednak Garfield i Webb zostali wkrótce porzuceni w 2015 roku, kiedy Sony i Marvel Studios połączyły siły. Franczyza została odświeżona po raz kolejny w 2017 roku, tym razem z Jonem Wattsem na krześle reżysera.

Dzisiaj przyszłość rysuje się w jasnych barwach dla przygód Spider-Mana na srebrnym ekranie. Najnowsza odsłona Watt’s, Spider-Man: Far From Home, zachwyciła krytyków i fanów, a Sony obecnie rozwija dwie oddzielne franczyzy: jedną skupiającą się na złoczyńcach Spider-Mana, a drugą kreślącą różne alternatywne postacie Spider-people w formie animowanej. Wkrótce Spider-Man będzie miał na koncie więcej filmów niż jego koledzy po fachu – Superman i Batman. Jak jednak wynika z tej burzliwej historii produkcji, każdy z jego filmowych wyczynów kończył się różnym sukcesem. Od jego dni dostarczania pizzy do jego międzywymiarowych bitew, spójrzmy wstecz na wszystkie przygody Spider-Mana na dużym ekranie i uszeregujmy je wszystkie, od najgorszego do najlepszego.

Ostatnia aktualizacja: July 7, 2019

Spider-Man 3 (2007)

Wciąż wyśmiewany ponad dziesięć lat później, Spider-Man 3 Sama Raimiego jest wciąż najsłabszym z partii Spidey. Akcja rozgrywa się rok po Spider-Man 2, sytuacja wygląda bardzo pozytywnie dla Petera Parkera granego przez Tobeya Maguire’a. W końcu udało mu się zrównoważyć swoje superbohaterskie obowiązki z karierą i planuje oświadczyć się swojej dziewczynie, Mary Jane Watson (Kirsten Dunst). Ale ta harmonia jest wkrótce rozbita przez zagrożenie Nowego Goblina (James Franco), Sandman (Thomas Haden Church), i pewien czarny symbiont z kosmosu.

Jak Alien 3 i X-Men: The Last Stand, Spider-Man 3 ma złą reputację do zakończenia popularnej serii filmowej z kaprysem zamiast huku. Ale pomijając emo street-dancing, można śmiało powiedzieć, że Spider-Man 3 nie jest tak zły, jak sugerowałaby to jego utrzymująca się sława. Powietrzna walka Petera z Nowym Goblinem i jego starcie w metrze z Sandmanem to wciąż porywające wydarzenia. A mówiąc o Sandmanie, postać ta jest gwiazdą wyróżniającej się sceny filmu; moment, w którym jego rozpadające się ręce nie są w stanie utrzymać wisiorka jego córki, jest przejmujący, dzięki afektowanemu połączeniu szczegółowego CGI i wzruszającej muzyki.

Szkoda, że ta zręczność jest rzadko widoczna w innych miejscach filmu. Spider-Man 3 jest wypełniony wieloma podplotami i nieporozumieniami, i, uginając się pod ich ciężarem, toczy się od jednej sekwencji do następnej. Kiedy Mary Jane zostaje porwana po raz trzeci w serii, zmęczenie filmu jest wyczuwalne, a wiele z tego wynika z włączenia jednej postaci: Venoma. Sam Raimi nie lubił tego złoczyńcy, ale Sony i producent Avi Arad nalegali na jego włączenie. W rezultacie Venom – i łuk symbionta w ogóle – czuje się bardzo niedopracowany, podobnie jak Bryce Dallas Howard i James Cromwell w rolach Gwen i George’a Stacy, odpowiednio. Niezadowolenie Raimiego jest widoczne w całym Spider-Manie 3. Chociaż film nie jest zbrodnią przeciwko kinu, jako którą często był przedstawiany, pozostaje ciemną plamą na filmowej przeszłości Spider-Mana.

The Amazing Spider-Man 2 (2014)

The Amazing Spider-Man 2 został wydany siedem lat po Spider-Manie 3. Pomimo tej różnicy czasowej – i krytyki, z jaką spotkał się film Raimiego – powtórzył on wiele niedociągnięć Spider-Mana 3. Druga próba Marca Webba adaptacji Spider-Mana to zmagania Andrew Garfielda z Electro (Jamie Foxx), ciemnością rozprzestrzeniającą się z Oscorp i Harrym Osbornem (Dane DeHaan) oraz tajemnicą śmierci jego rodziców, przy jednoczesnej próbie naprawienia jego kłopotliwego związku z Gwen Stacy (Emma Stone). Jest to zajęty film na pewno.

W swoich próbach kopiowania ogromny sukces Avengers, Sony pivoted z kopiowania The Dark Knight’s uziemionego podejścia w Niesamowitym Spider-Man do naśladowania Marvel Studios 'breezier, jokier wyjście w sequelu Spidey. Do tego próbowano stworzyć własne, wspólne uniwersum. Podczas gdy nowy ton faktycznie korzysta ten historycznie lekki charakter, obfitość działek i pomysłów nie.

Od obozu Marton Csokas „Dr Kafka do wstrząsającej transformacji Harry’ego Goblin, jest tak wiele rozbieżnych sił i tonów w pracy, że Niesamowity Spider-Man 2 nie może całkiem koalesce w sposób, który powinien. Co więcej, sceny, w których Harry Osborn odkrywa nielegalne eksperymenty swojej firmy, znacznie odbiegają od głównej fabuły. Wyraźnie ustawiają one kolejną odsłonę, jak również film Sinister Six, ale to wykoleja tę historię i jest tym bardziej frustrujące, że oba te filmy nigdy nie powstały.

Jednakże, nawet jeśli widzowie mogą jęczeć na Alex Kurtzman Roberto Orci ponowne wykorzystanie ich „magicznej krwi” trope z Star Trek Into Darkness, tam jest jeszcze przyjemność mieć w Niesamowity Spider-Man 2. Spider-Man pościg otwarcia jest porywający, jak jego konfrontacji z Electro na Times Square. Ale kluczem do tego filmu są Andrew Garfield i Emma Stone. Dwójka aktorów spotykała się podczas kręcenia tego filmu, a rezultatem jest ten rodzaj łatwej, autentycznej chemii, której wiele innych filmów nie zdołało wytworzyć. W rezultacie rozdzierający serce punkt kulminacyjny filmu jest jedną z najlepiej zagranych, najbardziej poruszających scen w historii filmów o superbohaterach.

Niesamowity Spider-Man (2012)

Mimo że nie został tak ciepło przyjęty jak jego poprzednicy, Spider-Man 3 zarobił tyle pieniędzy, że plany dwóch kolejnych sequeli zaczęły się na poważnie. Oryginalna obsada miała powrócić, wraz z reżyserem Samem Raimi, który był rozczarowany tym, jak wypadł Spider-Man 3 i planował przywrócić świetność serii. Jednak w 2010 roku Raimi odszedł z projektu, twierdząc, że nie jest w stanie stworzyć filmu dobrej jakości w ramach ścisłego harmonogramu produkcji Sony. Odtwórca głównej roli w Spider-Manie 4 i dama odchodzą w geście solidarności z Raimim. W związku z tym Sony ruszyło do przodu z restartem franczyzy, teraz z reżyserem Markiem Webbem, Andrew Garfieldem jako Spider-Manem i dodanym przedrostkiem „niesamowity”.

Nowe ujęcie mitu Spider-Mana przez Webba początkowo obiecywało opowiedzieć nieopowiedzianą historię nieobecnych rodziców Petera Parkera, jednak w większości po prostu remiksuje początki Spideya. Gnębiony, kujonowaty Peter zostaje ponownie wyobrażony jako nieporadny samotnik, a Mary Jane Watson i Zielony Goblin zostają zamienieni odpowiednio na Gwen Stacy (Emma Stone) i Jaszczura (Rhys Ifans). Rzeczywiście, istnieje ciągły konflikt między starym i nowym w filmie. Webb i spółka wyraźnie chcą spróbować czegoś innego, ale są ograniczeni przez komiksy (nie wspominając o tym, że oryginalny film Raimiego już opowiedział historię Spidey’a bardzo udanie).

The Amazing Spider-Man próbuje upiększyć te znajome bity fabularne, ale film często czuje się nieskoncentrowany, kiedy to robi. Siła śmierci wujka Bena jest rozcieńczona z powodu zmian wprowadzonych do otaczającej go fabuły. Podobnie, przedłużające się poszukiwania mordercy Bena przez Petera nie są złym pomysłem. Jednak w kontekście filmu, ta poprawka utrudnia łuk Petera. Jego przejście od zarozumiałego dzieciaka z mocami do pełnoprawnego superbohatera nie jest tak zdefiniowane, jak powinno być.

Still, Niesamowity Spider-Man jest ogólnie rzecz biorąc dość solidnym wyjściem dla pełzającego po ścianie. Piękna partytura zmarłego Jamesa Hornera podnosi każdą sekwencję akcji, a nowa obsada spisuje się znakomicie – szczególnie Martin Sheen, który wygląda i brzmi dokładnie tak, jak wujek Ben powinien. Ostrzejsza adaptacja Marca Webba zostałaby przyjęta znacznie cieplej, gdyby pojawiła się później niż się pojawiła – podobnie jak Spider-Man Andrew Garfielda.

Spider-Man (2002)

Po Blade i X-Men zaczęły przynosić superbohaterom szersze uznanie, Spider-Man Sama Raimiego pojawił się i ugruntował ich miejsce w popkulturze. Film szybko pobił rekordy popularności, stał się największym filmem 2002 roku i został nazwany jednym z najbardziej czczonych filmów o superbohaterach wszechczasów. Może i ma już szesnaście lat, ale wciąż jest jasne, że te sukcesy – i uwielbienie, jakie Spider-Man nadal otrzymuje – są zasłużone.

Od pierwszego machnięcia pajęczyną przez Petera do niesławnego pocałunku do góry nogami, sympatia Sama Raimiego do postaci jest widoczna w całym filmie. Jest to tak szczera i dokładna opowieść o początkach Spidey’a, że, jak już wspomniano, Marc Webb miał trudności z urozmaiceniem swojej opowieści, a Jon Watts postanowił uniknąć porównań i pominąć tę historię.

Ponadto, Spider-Man podarował światu J.K. Simmonsa jako J. Jonah Jamesona. Rozdrażniony i nieustannie wyśmiewany, Simmons został jednogłośnie określony jako doskonały wybór, jeden z najlepszych w historii gatunku. Co więcej, bardzo wymowne jest to, że w filmach Webba i Wattsa uniknięto ponownego wcielenia się w postać Jamesona. W ten sam sposób, Tobey Maguire jest nadal chwalony za jego nieśmiałe i ujmujące ujęcie postaci, nawet jeśli wielu fanów gani jego brak one-linerów (jest to krytyka, która wzrosła w ostatnich latach, zwłaszcza, że wiele kolejnych adaptacji podwoiło się na dowcip Spidey’a).

Pomimo lekkich akcentów humorystycznych Spider-Mana, film nie boi się iść do niektórych ciemnych miejsc. Sposób, w jaki Green Goblin atakuje ciocię May jest bardzo denerwujący, podobnie jak jego atak na Spider-Mana w trzecim akcie. Ten ostatni jest wyjątkowo krwawy jak na film o superbohaterze i może odstraszyć młodszych widzów. Również nowsi widzowie mogą nie znaleźć w pierwszym filmie Raimiego zbyt wiele powodów do zachwytu, zwłaszcza że ton Spider-Mana drastycznie odbiega od nowszych propozycji superbohaterskich; jego podejście i efekty zostały już określone jako „przestarzałe”. Mimo to trudno zaprzeczyć, jak ważny jest to film i jak bardzo potrafi być porywający, zwłaszcza w finale Spider-Mana. Ścieżka dźwiękowa Danny’ego Elfmana po prostu sprawia, że ta sekwencja końcowa wznosi się w górę.

Spider-Man: Homecoming (2017)

Rozczarowujące przyjęcie Niesamowitego Spider-Mana 2 skłoniło Sony do ponownego przemyślenia strategii wspólnego uniwersum. W końcu Sony zdecydowało się na współpracę z Marvel Studios w historycznym porozumieniu, aby dzielić się Spider-Manem. Sony nadal zachowuje prawa do filmów postaci i produkuje każdy nowy film, ale Marvel kreatywnie dyktuje franczyzę Spidey’a i może używać go w swoich własnych filmach.

W MCU, świecie zespołów superbohaterów i inwazji obcych, Peter Parker Toma Hollanda chce zostawić swoje liceum za sobą, zwłaszcza po doświadczeniach podczas Captain America: Civil War. Iron Man (Robert Downey Jr.) odrzuca Petera ze względu na jego wiek i brak doświadczenia, ale kiedy złoczyńca Vulture zaczyna sprzedawać niebezpieczną broń w sąsiedztwie Petera, początkujący bohater widzi szansę na zrobienie czegoś dobrego – i wyrobienie sobie nazwiska.

Chociaż Peter Parker pojawił się już w Civil War, Spider-Man: Homecoming stał jako nowe odrodzenie dla franczyzy, co oznaczało, że było sporo zmian w jego mitologii. Na przykład, śmierć wujka Bena jest tylko aluzja do, i Spidey teraz wykorzystuje hi-tech kostium. Ta rekonfiguracja nie spodobała się niektórym zagorzałym fanom, ale jest całkowicie zrozumiałe, dlaczego Sony i Marvel dokonali tych zmian. W rzeczy samej, trudno zaprzeczyć, że większość tych zmian w młodzieńczym bohaterze zadziałała z wielkim skutkiem.

Dla Spider-Man: Homecoming, Jon Watts wziął notatki z komedii dla nastolatków z lat 80-tych, a rezultatem jest ton i tempo, które są całkowicie odpowiednie dla Spider-Mana. Sprightly i bystry, Homecoming uchwycić humor – i buntowniczy duch – z Spider-Man w sposób, że niewiele adaptacji były w stanie do. Film jest wspomagany, w niemałym stopniu, przez ogromne talenty Toma Hollanda, wraz z Michaelem Keatonem, który tworzy groźnego wroga. Nadając filmowi mrożącą krew w żyłach powagę, pełna napięcia jazda samochodem Keatona z Hollandem w trzecim akcie Homecoming jest bez wątpienia jedną z najlepszych konfrontacji, jakie ten gatunek ma do zaoferowania.

Sceny akcji w Homecoming mogą nie być najbardziej olśniewającymi scenami Spider-Mana. Jednak z Tomem Hollandem mówiącym, że jest chętny do grania Spideya przez wiele lat, jasne jest, że Spider-Man: Homecoming położył fundamenty pod długi i gwiezdny bieg filmów live-action Spider-Man.

Spider-Man: Far From Home (2019)

Nawet jeśli świat naciska na Spider-Mana, aby wystąpił jako jego główny bohater, Peter Parker pragnie czegoś przeciwnego. Po tym, jak Spidey został zdezintegrowany przez Thanosa (Josh Brolin) w Avengers: Infinity War i stracił swojego ukochanego mentora krótko po tym, jak został wskrzeszony w Avengers: Endgame, Peter nie pragnie niczego poza relaksującymi letnimi wakacjami z kolegami z klasy w Europie. Ale superszpieg Nick Fury (Samuel L. Jackson) ma inne pomysły. Pojawiło się nowe i niebezpieczne zagrożenie, a żeby je zwalczyć, Fury musi sparować niechętnego superbohatera z enigmatycznym Mysterio (Jake Gyllenhaal).

Ponieważ Spider-Man: Far From Home musi przeorientować świat Spideya po Endgame – i ustalić jego wyczyny za granicą – film, choć humorystyczny, nie ma tej początkowej jasności, którą wiele innych filmów o Spider-Manie natychmiast posiada w swoim jednomiejskim otoczeniu. Jednak kiedy reżyser Jon Watts odnajduje swój talent w pierwszym akcie Far From Home, film zaczyna naprawdę szybować w górę. Holland nadal olśniewa jako nastoletni czołgista, a jego chemia z MJ (Zendaya) jest zachwycająca do oglądania. Jednak to nie tylko główna obsada filmu, która błyszczy. Far From Home poświęca więcej uwagi postaciom drugoplanowym, sprawiając, że świat Spider-Mana jest pełen różnorodnych, uroczych jednostek. Jest też o wiele bardziej dynamiczny niż Homecoming, ponieważ coraz pewniejsza reżyseria Wattsa zaowocowała zgrabniejszymi, bardziej spektakularnymi sekwencjami akcji i bogatszymi momentami dla postaci niż u poprzednika. Co więcej, film może poszczycić się jednymi z najlepszych i najbardziej psychodelicznych wizualizacji, jakie istnieją (jak dotąd) w MCU – dzięki uprzejmości cudownego Mysterio.

Zagorzali fani mogli domyślić się przekrętu Mysterio przed jego monologiem wyjaśniającym, ale to nie podważa genialnego występu Gyllenhaala ani faktu, że przynosi on jeden z najbardziej mięsistych komentarzy społeczno-politycznych zawartych w filmie o Spider-Manie – lub Marvelu – jeszcze. Ponadto, od historii pochodzenia Mysterio do „Peter Tingle” Petera, Far From Home w subtelny i czuły sposób reinterpretuje lore Spider-Mana, aby uzyskać świetny efekt. Kilka z tych ciężkich powiązań z szerszym MCU może nie spodobać się niektórym wymagającym widzom, ale wiele z tych powiązań jest obecnych, aby wzmocnić przesłanie filmu o znalezieniu własnej drogi w coraz bardziej zagmatwanym, stresującym świecie. Z pewnością w miarę rozwoju filmu – a scena poklatkowa Far From Home kończy przygodę z hukiem – staje się jasne, że ten żarliwy i zabawny film wyznacza nową, odważną granicę dla filmów o żywym Spider-Manie.

Spider-Man 2 (2004)

Spider-Man 2 to nie tylko jeden z najlepszych filmów o Spider-Manie; to także jeden z najwspanialszych filmów o superbohaterach wszech czasów. Co więcej, fakt, że reżyser Sam Raimi zdołał ulepszyć Spider-Mana, również jest nie lada wyczynem. Dwa lata po śmierci wujka Bena (Cliff Robertson) Peter Parker (Tobey Maguire) dotrzymuje przysięgi walki z przestępczością. Nowy Jork może być bezpieczniejszy, ale jego życie osobiste jest w strzępach. On walczy na uczelni, graniczące z bankructwem, i jest zmuszony patrzeć, jak Mary Jane (Kirsten Dunst) przygotowuje się do ślubu z innym człowiekiem. A sytuacja zmienia się ze złej na gorszą, gdy nowy mentor Petera, Otto Octavius, staje się Doktorem Octopusem.

Niewiele można powiedzieć o Spider-Manie 2, co nie zostało już powiedziane. Mimo to, niezwykłe jest to, że film ma tak wiele racji co do postaci. Tobey Maguire jest w tej roli najlepszy i zręcznie oddaje ból serca Petera, jego udrękę i humor. Peter Raimiego nie jest może tak pyskaty jak w komiksie, ale Maguire ma więcej okazji do obrażania ludzi niż w pierwszym filmie. Sprzedaje również wiele z pratfalls Petera – i zaklęć pecha – z doskonałym komicznym wyczuciem czasu.

Oprócz niego jest Alfred Molina jako Octavius. Choć w komiksach jest on o wiele bardziej maniakalną postacią, Molina wcielił się w Doktora Octopusa w sposób tak złożony i współczujący, że jest on często wymieniany jako jeden z najlepszych złoczyńców w historii kina superbohaterskiego. Z pewnością, dzięki wspólnym tragediom Petera i Otto, Spider-Man 2 służy jako błyskotliwe studium o pułapkach władzy i poświęceniach, jakie wiążą się z superbohaterstwem. Nie szkodzi, że jest to również spektakularne do oglądania. Niesławna walka w pociągu pozostaje wirującą akcją i jednym z najlepszych pokazów mocy Spider-Mana na ekranie. I jeśli wersja kinowa jest znakomita, to wydanie Spider-Mana 2.1 tylko potęguje to doświadczenie, zwłaszcza dzięki klasycznej już scenie, w której J.K. Simmons jako Jameson przechadza się w porzuconym kostiumie Spider-Mana.

Spider-Man: Into the Spider-Verse (2018)

To może być jedna z najnowszych pozycji na tej liście, ale już teraz jest jasne, że Spider-Man: Into the Spider-Verse jest jednym z wielkich wszech czasów. W miarę jak gatunek komiksów się rozrasta, pojawia się ryzyko zmęczenia superbohaterami, bo przecież tylko tyle razy widzowie będą chcieli oglądać, jak bohaterowie otrzymują swoje moce i ratują dzień. Jednak zagłębiając się we wcześniej niewykorzystany potencjał alternatywnych rzeczywistości, Sony przeciwstawiło się przeciwnościom losu. Reżyserzy Bob Persichetti, Peter Ramsey i Rodney Rothman wyprodukowali przejmujący i innowacyjny film, który ożywia Spider-Mana i resztę jego kolegów z czapką krzyżowców.

Into the Spider-Verse podąża za brooklyńskim nastolatkiem Milesem Moralesem (Shameik Moore), który żyje w świecie, w którym Spider-Man działa od jakiegoś czasu. Jednak rzeczy szybko się zmieniają, gdy niechętnie otrzymuje te same moce pełzania po ścianie, jak Peter Parker. Z Kingpinem (Liev Schreiber) grasującym w różnych wymiarach – i zagrażającym całej rzeczywistości w tym procesie – Miles musi połączyć siły z kilkoma alternatywnymi Spider-People, aby uratować multiwersum.

Scenarzyści Phil Lord i Rodney Rothman tworzą film, który jest bardzo świadomy miejsca Spider-Mana w popkulturze, od jego wykorzystania w memach i towarach do jego statusu jako tytana komiksów. Into the Spider-Verse sonduje każdą część spuścizny Spider-Mana, ale metatekstualność filmu nigdy nie sprawia wrażenia zadowolenia, ani nie traci z oczu tego, co sprawia, że Spidey jest tak wyjątkową postacią dla tak wielu ludzi. Jego etos władzy i odpowiedzialności zostaje ponownie przeanalizowany nie tylko jako motto Petera Parkera (Jake Johnson), ale jako kod, do którego każdy ma dostęp. Krótko mówiąc, każdy może być Spider-Manem, ponieważ jest on everymanem.

Ale Into the Spider-Verse to nie tylko serdeczny list miłosny do pełzającego po ścianach bohatera – to także najzabawniejszy i najbardziej ujmujący film o Spider-Manie. Wszystkie porywające pościgi i walki okraszone są dowcipami i żartobliwymi aluzjami, a dbałość o szczegóły jest po prostu zdumiewająca. Z każdą klatką ukrywającą tajemnicze odniesienie, a wszystkie postacie są renderowane w różnych stylach animacji, aby odzwierciedlić ich macierzyste wszechświaty, Into the Spider-Verse ożywia komiksowe światy jak nigdy dotąd. Film po prostu tryska nieokiełznaną energią, ciepłem i dowcipem, który nie ma sobie równych w żadnym innym wspomnianym filmie o Spider-Manie. Ponieważ jest to przede wszystkim historia Milesa i Petera, widzowie mogą nie spędzić tyle czasu z Peni Parker (Kimiko Glenn) lub Spider-Manem Noir (Nicholas Cage), ile by chcieli, ale biorąc pod uwagę, że sequel został zazieleniony, wydaje się prawie pewne, że ich krótki czas ekranowy zostanie naprawiony wystarczająco szybko.

Czas ostatecznie ujawni jego dziedzictwo, ale nawet na tym etapie jest jasne, że Spider-Man: Into the Spider-Verse jest jednym z najlepszych filmów animowanych – i filmów o superbohaterach – jakie kiedykolwiek powstały.

.