Browning M1919 GPMG

Zoals veel van de infanteriewapens die in de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) ter beschikking van de Amerikaanse militairen werden gesteld, had de Browning M1919 de gemeenschappelijke geschiedenis dat hij was ontwikkeld – of voortgekomen uit een ontwikkeling – die oorspronkelijk was bedacht of geproduceerd tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). De M1919 was geen uitzondering aangezien het in zijn oorspronkelijke watergekoelde vorm verscheen als de Browning M1917. Dit wapen bootste grotendeels de lijnen na die waren uitgezet door het Hiram Maxim ontwerp en gevolgd door de Britse Vickers 0.303 serie. Alle waren watergekoelde uitvindingen en vereisten het gebruik van een zwaar statief voor een goede ondersteuning in het veld. Van de M1917 werden er 68.000 geproduceerd voor het einde van de oorlog in november 1918.
Waterkoeling was een essentieel onderdeel van de vroege machinegeweer technologie. De snelheid waarmee deze kanonnen vuurden was zo hoog dat de opgewekte hitte kon leiden tot kromtrekken of breken van de loop. Water werd naar binnen gepompt door een bus die met een flexibele slang aan het machinegeweer was verbonden. De loop van het kanon werd omhuld door een loopmantel die het water over de lengte van de loop verdeelde en zo hielp om de loop koel te houden. Zolang er een constante aanvoer van koel water was (bijvullen was een belangrijke vereiste), kon het kanon zonder problemen een constante vuursnelheid handhaven. Wijzigingen aan het basisontwerp van de M1917 werden aangebracht in de jaren 1920 en 1930.
Met de wens om een meer universeel machinegeweer te maken op basis van gasbediende terugslag en – nog belangrijker – luchtkoeling, ontstond de Browning M1918 zonder de waterkoelfunctie en de zware loopmantel. Andere verlichtingsinitiatieven werden ingevoerd terwijl de oorspronkelijke vorm en functie werden behouden – inclusief de .30 kaliber geweerkamer.
Uit dit werk ontstond de Browning M1919 die oorspronkelijk was ontworpen als een gestandaardiseerd tank/voertuig machinegeweer voor dienst in de Eerste Wereldoorlog. Het ontwerp was echter nog lang niet klaar en verscheen pas in de na-oorlogse jaren. De serie werd nu voorzien van een zwaardere loop en deze werd vervangen door een geperforeerde mantel voor luchtkoeling. Andere wijzigingen leverden een lichter wapensysteem op dat zowel op tanks/voertuigen als op vliegtuigen kon worden geïnstalleerd. De M1919A1 werd ontwikkeld voor gebruik op de Mark VIII reeks tanks – de gezamenlijke naoorlogse Brits-Amerikaanse tank die de ruitvormige vorm van het vroegere Britse aanbod behield. De M1919A2 was een lichtere slagveldvorm bedoeld om de inventaris van bereden cavalerie-eenheden te vullen. Het had een compactere driepoot en was ontworpen om te worden vervoerd door middel van een lastdier en een wagen op wielen. Aanvullend werk produceerde vervolgens de M1919A3, een infanterie-gerichte variant voor algemeen gebruik die grotendeels diende als prototype voor het definitieve M1919-merk – de M1919A4.