Pierwsza poprawka do Konstytucji chroni mowę bez względu na to, jak obraźliwa jest jej treść. Ograniczenia wypowiedzi przez publiczne kolegia i uniwersytety są równoznaczne z cenzurą rządową, co stanowi naruszenie Konstytucji. Takie ograniczenia pozbawiają studentów prawa do zapraszania na wykłady, które chcieliby usłyszeć, debatowania nad wykładami, z którymi się nie zgadzają i protestowania przeciwko wypowiedziom, które uważają za bigoteryjne lub obraźliwe. Otwarte społeczeństwo zależy od liberalnej edukacji, a całe przedsięwzięcie liberalnej edukacji opiera się na zasadzie wolności słowa.
To, jak bardzo cenimy prawo do wolności słowa, jest wystawiane na najcięższą próbę, kiedy mówcą jest ktoś, z kim najbardziej się nie zgadzamy. Mowa, która głęboko obraża naszą moralność lub jest wroga naszemu sposobowi życia, wymaga takiej samej konstytucyjnej ochrony jak inne wypowiedzi, ponieważ prawo do wolności słowa jest niepodzielne: Kiedy dajemy rządowi prawo do tłumienia kontrowersyjnych idei, wszyscy podlegamy cenzurze ze strony państwa. Od momentu powstania w 1920 roku, ACLU walczy o swobodne wyrażanie wszystkich idei, popularnych czy niepopularnych. Jeśli chodzi o rasistowskie, mizoginistyczne, homofobiczne i transfobiczne wypowiedzi, ACLU wierzy, że więcej wypowiedzi – nie mniej – jest odpowiedzią najbardziej zgodną z naszymi wartościami konstytucyjnymi.
Ale prawo do wolności słowa to nie tylko prawo; to także istotna część naszej edukacji obywatelskiej. Jak napisał w 1943 r. sędzia Sądu Najwyższego Robert Jackson o roli szkół w naszym społeczeństwie: „To, że kształcą one młodzież do obywatelstwa, jest powodem do skrupulatnej ochrony konstytucyjnych wolności jednostki, jeśli nie chcemy zdusić wolnego umysłu u jego źródła i nauczyć młodzież dyskontować ważne zasady naszego rządu jako zwykłe frazesy”. Co znamienne, sędzia Jackson odnosił się do uczniów szkół podstawowych. Wpojenie wartości konstytucyjnych – w szczególności wartości swobodnego wyrażania opinii – powinno być niczym innym jak podstawową misją każdego college’u lub uniwersytetu.
Aby było jasne, Pierwsza Poprawka nie chroni zachowań na kampusie, które przekraczają linię ukierunkowanego molestowania lub gróźb, lub które tworzą wszechobecnie wrogie środowisko dla wrażliwych studentów. Ale jedynie obraźliwe lub bigoteryjne wypowiedzi nie wznoszą się na ten poziom, a określenie, kiedy zachowanie przekracza tę granicę, jest kwestią prawną, która wymaga zbadania każdego przypadku z osobna. Ograniczanie takich wypowiedzi może być atrakcyjne dla administratorów uczelni jako szybki sposób na rozwiązanie napięć w kampusie. Ale prawdziwe zmiany społeczne przychodzą z ciężkiej pracy, aby zająć się podstawowymi przyczynami nierówności i bigoterii, a nie z oczyszczonego dyskursu. ACLU uważa, że zamiast symbolicznych gestów mających na celu uciszenie brzydkich punktów widzenia, college i uniwersytety muszą zwiększyć swoje wysiłki w celu rekrutacji zróżnicowanych wykładowców, studentów i administratorów; zwiększyć zasoby dla doradztwa studenckiego; i podnieść świadomość na temat bigoterii i jej historii.
PYTANIA
Q: Pierwsza Poprawka uniemożliwia rządowi aresztowanie ludzi za to, co mówią, ale kto powiedział, że Konstytucja gwarantuje mówcom platformę na kampusie?
A: Pierwsza Poprawka nie wymaga od rządu zapewnienia platformy dla kogokolwiek, ale zabrania rządowi dyskryminowania wypowiedzi na podstawie punktu widzenia mówcy. Na przykład, publiczne szkoły wyższe i uniwersytety nie mają obowiązku finansowania publikacji studenckich; jednak Sąd Najwyższy orzekł, że jeśli uczelnia publiczna dobrowolnie zapewnia te fundusze, nie może selektywnie wstrzymywać ich dla poszczególnych publikacji studenckich tylko dlatego, że opowiadają się one za kontrowersyjnym punktem widzenia.
Oczywiście, publiczne szkoły wyższe i uniwersytety mają prawo zapraszać kogokolwiek, kogo chcą, do przemawiania podczas ceremonii rozpoczęcia roku akademickiego lub innych wydarzeń, tak jak studenci mają prawo protestować przeciwko mówcom, których uważają za obraźliwych. Administratorzy szkół wyższych nie mogą jednak dyktować, których mówców studenci mogą zapraszać do kampusu z własnej inicjatywy. Jeśli college lub uniwersytet zwykle pozwala studentom na korzystanie z zasobów kampusu (takich jak audytorium) w celu zabawiania gości, szkoła nie może wycofać tych zasobów tylko dlatego, że studenci zaprosili kontrowersyjnego mówcę do kampusu.
P: Czy Pierwsza Poprawka chroni mowę, która zachęca do przemocy wobec członków społeczności kampusu?
A: W sprawie Brandenburg v. Ohio, Sąd Najwyższy orzekł, że rząd nie może karać za podburzające wypowiedzi, chyba że celowo i skutecznie prowokują tłum do natychmiastowego przeprowadzenia gwałtownych i bezprawnych działań. Jest to bardzo wysoka poprzeczka, i to nie bez powodu.
Standard podżegania został użyty do ochrony wszystkich rodzajów wypowiedzi politycznych, w tym wypowiedzi, które przynajmniej milcząco popierają przemoc, bez względu na to, jak słuszna lub nikczemna jest ich przyczyna. Na przykład w sprawie NAACP przeciwko Clairborne Hardware, sąd uznał, że ikona praw obywatelskich Charles Evans nie może być pociągnięty do odpowiedzialności za stwierdzenie: „Jeśli złapiemy któregoś z was na wchodzeniu do któregoś z tych rasistowskich sklepów, skręcimy wam cholerny kark”. W sprawie Hess przeciwko Indianie sąd uznał, że protestujący przeciw wojnie nie może być aresztowany za stwierdzenie tłumu protestujących: „Później zajmiemy pieprzoną ulicę”. A w samym Brandenburgu sąd orzekł, że przywódca Ku Klux Klanu nie może być uwięziony za przemówienie, w którym stwierdził, że „być może trzeba będzie dokonać jakiejś zemsty” za „ciągłe tłumienie białej, kaukaskiej rasy.”
Solidna ochrona Pierwszej Poprawki w tym kontekście odzwierciedla dwie fundamentalnie ważne wartości. Po pierwsze, rzecznictwo polityczne – retoryka mająca inspirować do działania przeciwko niesprawiedliwym prawom lub politykom – jest niezbędne dla demokracji. Po drugie, ludzie powinni ponosić odpowiedzialność za swoje postępowanie, niezależnie od tego, co ktoś inny mógł powiedzieć. Aby chronić te wartości, Pierwsza Poprawka pozwala na wiele swobody dla niechlujnych, chaotycznych, ad hominem, pełnych pasji, a nawet bigoteryjnych wypowiedzi, które są nieodłączną częścią amerykańskiej polityki. Jest to cena, jaką płacimy za utrzymanie megafonów w rękach politycznych aktywistów.
Q: Ale czy nie jest prawdą, że nie można krzyczeć ognia w zatłoczonym teatrze?
Ludzie często kojarzą granice ochrony Pierwszej Poprawki ze zwrotem „krzycząc ogień w zatłoczonym teatrze”. Ale ten zwrot jest tylko (nieco niedokładnym) skrótem od prawnej koncepcji „podżegania”. (Chociaż, jeśli uważasz, że jest pożar – nawet jeśli się mylisz – lepiej krzycz!). Zwrot ten, będący niepełnym odniesieniem do koncepcji podżegania, pochodzi z decyzji Sądu Najwyższego z 1919 r. w sprawie Schenck przeciwko Stanom Zjednoczonym. Charles Schenck i Elizabeth Baer byli członkami Komitetu Wykonawczego Partii Socjalistycznej w Filadelfii, która zezwoliła na wydanie ponad 15 000 ulotek namawiających ludzi do niepoddawania się poborowi do I wojny światowej. Ulotki mówiły takie rzeczy jak: „Nie poddawaj się zastraszaniu” i „Upomnij się o swoje prawa”. W wyniku ich poparcia Schenck i Baer zostali skazani za naruszenie ustawy o szpiegostwie, która zakazuje zakłócania operacji wojskowych lub rekrutacji, niesubordynacji w wojsku i wspierania wrogów Stanów Zjednoczonych w czasie wojny. Pisząc w imieniu Sądu Najwyższego, sędzia Oliver Wendell Holmes Jr. uznał, że skazanie Schencka i Baera nie narusza Pierwszej Poprawki. Zauważając, że „najbardziej rygorystyczna ochrona wolności słowa nie ochroniłaby człowieka fałszywie wykrzykującego ogień w teatrze i wywołującego panikę”, Holmes rozumował przez analogię, że mowa nawołująca ludzi do oporu wobec poboru stanowiła „jasne i aktualne zagrożenie” dla Stanów Zjednoczonych i dlatego nie zasługiwała na ochronę w ramach Pierwszej Poprawki. Na tym właśnie polega problem ze stwierdzeniem o krzyczeniu ognia w zatłoczonym teatrze – może być ono użyte do uzasadnienia tłumienia każdej nieaprobowanej wypowiedzi, bez względu na to, jak słaba jest analogia. Sędzia Holmes opowiedział się później za znacznie solidniejszą ochroną wolności słowa, a Schenck został ostatecznie unieważniony. Obecnie jest jasne, że Pierwsza Poprawka chroni prawo do oporu wobec poboru do wojska i wiele innych rzeczy.
Q: Ale co z bezpieczeństwem w kampusach? Czy Pierwsza Poprawka nie zawiera wyjątku dla „słów walki”, które mogą sprowokować przemoc?
A: Sąd Najwyższy orzekł w 1942 r., że Pierwsza Poprawka nie chroni „słów walki”, ale jest to bardzo ograniczony wyjątek. Ma on zastosowanie tylko do zastraszających wypowiedzi skierowanych do konkretnej osoby w bezpośredniej konfrontacji, która może sprowokować gwałtowną reakcję. Na przykład, jeśli biały student stanie twarzą w twarz z kolorowym studentem na kampusie i zacznie wykrzykiwać rasistowskie obelgi w konfrontacji jeden na jeden, student ten może podlegać karze dyscyplinarnej.
W ciągu ostatnich 50 lat Sąd Najwyższy nie uznał, że doktryna „słów walki” ma zastosowanie w żadnej ze spraw, które trafiły do niego, ponieważ okoliczności nie spełniały wąskich kryteriów przedstawionych powyżej. Doktryna „słów walki” nie ma zastosowania do mówców przemawiających do dużego tłumu w kampusie, bez względu na to, jak duży dyskomfort, obrazę lub ból emocjonalny może spowodować ich mowa.
W rzeczywistości, Sąd Najwyższy jasno stwierdził, że rząd nie może zapobiec wypowiedzi na podstawie tego, że może ona wywołać wrogą reakcję – nazywa się to zasadą przeciwko „heckler’s veto”. Bez tej istotnej ochrony, urzędnicy państwowi mogliby używać obaw o bezpieczeństwo jako zasłony dymnej, aby usprawiedliwić zamykanie wypowiedzi, które im się nie podobają, w tym wypowiedzi, które kwestionują status quo. Zamiast tego, Pierwsza Poprawka wymaga od rządu zapewnienia ochrony wszystkim mówcom, bez względu na to, jak prowokacyjne mogą być ich wypowiedzi. Obejmuje to podjęcie rozsądnych środków w celu zapewnienia, że mówcy są w stanie bezpiecznie i skutecznie przemawiać do swoich odbiorców, bez przemocy lub cenzury. W ten sposób nasze społeczeństwo zapewnia, że wolna wymiana myśli jest nieskrępowana, silna i szeroko otwarta.
Q: A co z symbolami niewerbalnymi, takimi jak swastyki i płonące krzyże? Czy są one chronione konstytucyjnie?
A: Symbole nienawiści są chronione konstytucyjnie, jeśli są noszone lub pokazywane przed publicznością w miejscu publicznym – na przykład podczas marszu lub wiecu w parku publicznym. Sąd Najwyższy orzekł, że Pierwsza Poprawka chroni symboliczną ekspresję, taką jak swastyki, płonące krzyże i znaki pokoju, ponieważ jest ona „blisko spokrewniona z 'czystą mową'”. Sąd Najwyższy odpowiednio podtrzymał prawa studentów do noszenia czarnych opasek w szkole, aby zaprotestować przeciwko wojnie w Wietnamie, jak również prawo do publicznego spalenia amerykańskiej flagi jako symbolicznego wyrazu niezgody na politykę rządu.
Ale Pierwsza Poprawka nie chroni użycia niewerbalnych symboli, aby bezpośrednio zagrozić jednostce, np. przez powieszenie pętli nad drzwiami akademika lub biura. Pierwsza poprawka nie chroni również użycia niewerbalnego symbolu w celu wkroczenia lub zbezczeszczenia własności prywatnej, np. przez spalenie krzyża na czyimś trawniku lub namalowanie sprayem swastyki na ścianie synagogi lub akademika. Na przykład w sprawie R.A.V. przeciwko miastu St. Paul Sąd Najwyższy uznał za niekonstytucyjne zarządzenie miejskie, które zabraniało palenia krzyży wyłącznie na podstawie ich symboliki. Ale decyzja Sądu jasno stwierdza, że rząd może ścigać osoby palące krzyże na podstawie przepisów karnych dotyczących wtargnięcia i/lub przeciwdziałania molestowaniu.
Q: Czy nie ma różnicy między wolnością słowa a niebezpiecznym zachowaniem?
A: Tak. Mowa nie zasługuje na ochronę konstytucyjną, jeśli jest skierowana do konkretnej osoby w celu wyrządzenia jej krzywdy, np. w postaci prawdziwej groźby przemocy fizycznej. A szkoły muszą podjąć działania w celu zaradzenia zachowaniom, które zakłócają zdolność konkretnego studenta do korzystania z jego prawa do pełnego uczestnictwa w życiu uczelni, takim jak ukierunkowane nękanie.
ACLU nie sprzeciwia się przepisom, które penalizują akty przemocy, nękanie lub groźby. Wręcz przeciwnie, uważamy, że tego rodzaju zachowania mogą i powinny być zabronione. Co więcej, uznajemy, że samo użycie słów jako jednego z elementów aktu przemocy, nękania, zastraszania lub naruszenia prywatności nie uodparnia tego czynu na karę.
Q: Czy ograniczenia wypowiedzi nie są skutecznym i właściwym sposobem walki z białą supremacją, mizoginią i dyskryminacją osób LGBT?
A: Z historycznego punktu widzenia, ograniczenia wypowiedzi okazały się w najlepszym razie nieskuteczne, a w najgorszym – bezproduktywne w walce z bigoterią. Mimo że zostały opracowane z najlepszymi intencjami, ograniczenia te są często interpretowane i egzekwowane w celu przeciwstawienia się zmianom społecznym. Dlaczego? Ponieważ oddają władzę decydowania o tym, czy mowa jest obraźliwa i powinna być ograniczana w ręce autorytetów – rządu lub administracji uczelni – a nie tych, którzy dążą do kwestionowania lub demontażu istniejących struktur władzy.
Na przykład, zgodnie z kodeksem mowy obowiązującym na Uniwersytecie Michigan przez 18 miesięcy, było 20 przypadków, w których biali studenci oskarżyli czarnych studentów o obraźliwe wypowiedzi. Jedna z tych spraw zakończyła się ukaraniem czarnego studenta za użycie określenia „biały śmieć” w rozmowie z białym studentem. Kodeks został uznany za niekonstytucyjny w 1989 r.
Aby wziąć inny przykład, szkoły publiczne w całym kraju próbowały cenzurować wiadomości pro-LGBT, ponieważ rząd uważał je za kontrowersyjne, nieodpowiednie dla nieletnich lub po prostu złe. Okręg szkolny Heather Gillman zakazał jej noszenia koszulki z napisem „Wspieram mojego kuzyna geja”. Dyrektor utrzymywał, że jej koszulka i inne wypowiedzi popierające równość LGBT, takie jak „I Support Marriage Equality” (Popieram równouprawnienie małżeńskie), były dzielące i nieodpowiednie dla podatnych na wpływy uczniów. ACLU pozwała dystrykt szkolny i wygrała, ponieważ Pierwsza Poprawka zapobiega temu, aby rząd sprawił, że osoby LGBT i kwestie związane z LGBT znikną.
Przykłady te pokazują, że ograniczenia wypowiedzi tak naprawdę nie służą interesom grup marginalizowanych. Pierwsza Poprawka to robi.
Q: Ale czy ograniczenia wypowiedzi nie wysyłają silnego przekazu przeciwko bigoterii na kampusie?
A: Bigoteryjna mowa jest symptomatyczna dla ogromnego problemu w naszym kraju. Nasze szkoły, uczelnie i uniwersytety muszą przygotować studentów do walki z tym problemem. Oznacza to bycie rzecznikiem: mówienie głośno i przekonywanie innych. Konfrontacja, wysłuchiwanie i przeciwdziałanie obraźliwym wypowiedziom jest ważną umiejętnością i powinno być uważane za podstawowy wymóg w każdej szkole wartej swojej soli.
Gdy szkoły zamykają mówców, którzy głoszą bigoteryjne poglądy, pozbawiają swoich uczniów możliwości samodzielnej konfrontacji z tymi poglądami. Takie incydenty nie zamykają ani jednego złego pomysłu, ani nie chronią uczniów przed twardymi realiami często niesprawiedliwego świata. Uciszanie bigotów nie prowadzi do niczego poza uczynieniem z nich męczenników za zasadę wolności słowa. Lepszym podejściem, i tym bardziej zgodnym z naszą tradycją konstytucyjną, jest odpowiadanie na idee, których nienawidzimy, ideałami, które cenimy.
Q: Dlaczego ACLU wykorzystuje swoje zasoby do obrony praw do wolności słowa białych supremacjonistów, mizoginów, homofobów, transfobów i innych bigotów?
A: Prawa do wolności słowa są niepodzielne. Ograniczanie wypowiedzi jednej grupy lub jednostki zagraża prawom wszystkich, ponieważ te same prawa lub przepisy, które zostały użyte do uciszenia bigotów, mogą zostać użyte do uciszenia Ciebie. I odwrotnie, prawa, które bronią wolności słowa dla bigotów, mogą być użyte do obrony pracowników praw obywatelskich, protestujących przeciw wojnie, aktywistów LGBT i innych walczących o sprawiedliwość. Na przykład, w 1949 roku w sprawie Terminiello przeciwko miastu Chicago, ACLU z powodzeniem broniła byłego katolickiego księdza, który wygłosił rasistowską i antysemicką mowę. Precedens ustanowiony w tej sprawie stał się podstawą do obrony przez ACLU demonstrantów praw obywatelskich w latach 60-tych i 70-tych.
Q: Jak ACLU proponuje zapewnić równe szanse w edukacji?
A: Uniwersytety są zobowiązane do stworzenia środowiska, które sprzyja tolerancji i wzajemnemu szacunkowi wśród członków społeczności kampusu, środowiska, w którym wszyscy studenci mogą korzystać ze swojego prawa do znaczącego uczestnictwa w życiu kampusu bez narażania się na dyskryminację. Aby rozwijać te wartości, administratorzy kampusu powinni:
- głośno i wyraźnie wypowiadać się przeciwko przejawom rasistowskich, seksistowskich, homofobicznych i transfobicznych wypowiedzi, jak również innym przypadkom dyskryminacji wobec zmarginalizowanych jednostek lub grup;
- reagować szybko i stanowczo na akty dyskryminacyjnego nękania, zastraszania lub naruszania prywatności;
- tworzyć fora i warsztaty w celu podnoszenia świadomości i promowania dialogu na temat kwestii rasy, płci, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej;
- intensyfikują swoje wysiłki w celu zapewnienia szerokiej różnorodności wśród studentów, na wydziale i w administracji uczelni;
- stale bronią równych praw wszystkich mówców i wszystkich pomysłów do bycia wysłuchanym, a także promują klimat solidnego i nieskrępowanego dialogu i debaty otwartej na wszystkie poglądy, bez względu na to, jak bardzo są kontrowersyjne.