Sometimes you need a break from the craziness of this modern age, which is why we’re celebrating nostalgic foods this week at BonAppetit.com.
When I was a kid in the suburbs of Buffalo, New York, my grandma prepared for every single party the same way. Podczas gdy pieczone ziemniaki piekły się w piekarniku, a mus krewetkowy galaretował się w lodówce, ona opróżniała całą cegłę tęczowego sherbetu, gałka po gałce, do gigantycznej szklanej miski do ponczu, i zalewała ją dwulitrową butelką piwa imbirowego marki dolarowej. Gdy piwo imbirowe spływało po zaokrąglonych gałkach, sherbet rozprzestrzeniał się w inny świat, pastelową piankę, a piwo imbirowe, które siedziało w spiżarni w temperaturze pokojowej, stawało się lodowato zimne i mleczne. Ustawiła pasującą szklaną chochlę i kilka filiżanek do ponczu obok miski, a ten elegancki kalejdoskop kryształu i piany stał się centralnym punktem stolika do kawy i oficjalnym napojem dzieciaków tej nocy.
Photo by Alex Lau
Poncz jest w pewnym sensie dalekim kuzynem piwa korzennego – lub może daleką ciotką, która nigdy nie wychodzi z domu bez grubej warstwy różowej szminki i nieskazitelnie upiętych włosów. Ale w przeciwieństwie do piwa korzennego, które wyszło z fontann sodowych w latach 90-tych XIX wieku, historia tęczowego sherbetu jest nieco tajemnicza.
Rainbow sherbet sam został wynaleziony w latach 50-tych, w Pensylwanii, kiedy pracownik Sealtest Dairies wynalazł dyszę, która wypełniła karton trzema różnymi smakami sherbetu jednocześnie. Sherbet pamiętam najbardziej żywo z dzieciństwa obejmował melanż sztucznych smaków pomarańczy, limonki i maliny, ale „tęcza” jest dość dużo otwarte do interpretacji. Baskin-Robbins nadal sprzedaje wersję o smaku pomarańczy, maliny i ananasa. Początki stosowania trójkolorowych owoców w ponczu są trudniejsze do prześledzenia. Poszukiwania „sherbet punch” na Cooks.com daje 1,160 wyników – każdy z nich jest niewielką wariacją na temat przepisu, który pamiętam, czasami z udziałem kawałków owoców, 7-Up, lub lemoniady. Niektóre przepisy są wzmocnione przez pół litra wódki lub butelkę szampana zamienioną na piwo imbirowe.
Kiedy zapytałam ostatnio moją mamę, skąd wzięła się ta koncepcja, nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, ale powiedziała: „To był po prostu rodzaj przepisu, który kiedyś widziałaś w kościelnych książkach kucharskich przez cały czas.” Przyszło mi do głowy, że Pinterest może być najbliższą rzeczą, jaką mamy w dzisiejszych czasach do kościelnej książki kucharskiej. Oprócz tego, że jest to gigantyczny album, tablica marzeń i lista zakupów, Pinterest jest również jednym z najbardziej niezawodnych sposobów dla przedsiębiorczych, podobnie myślących matriarchów na wymianę sprytnych przepisów obiadowych. Kiedy wpisałam w pasku wyszukiwania „sherbet punch”, pojawiła się cała kwitnąca subkultura, pod pseudonimami takimi jak „Pond Punch” (w kolorze szumowin stawowych i ozdobiony pływającymi gumowymi kaczuszkami), „Mr. Frog Floats” (podzielony na indywidualne porcje, które wyglądają jak rozpadające się żaby, patrz wyżej) i „Baby Shower Punch (dla chłopca)” (w którym niebieski Hawaiian Punch nadaje całej miseczce rysunkowy charakter wanny, patrz niżej). Paula Deen ma nawet swoją własną zieloną wersję DayGlo.
Despite the drink’s proliferation on the Internet, I haven’t encountered sherbet punch face-to-face in a good 20 years. Gdzie popełniłem błąd? Kiedy zdecydowałam się zamienić jego perłowe, neonowe odcienie na żółte neutrale Haagen-Dazs i Halo Top? Kiedy odrzuciłam jego plastikowy, cytrusowy smak na rzecz pięcioskładnikowych przybliżeń „kawy” i „tahitańskiej wanilii”?
A jednak jestem tu, dorosła, z miską ponczu i kontem na Instagramie. Dlaczego nie wziąć kartonu tęczowego sherbetu za 3 dolary i nie przywitać przyjaciół owocowym, nostalgicznym, spienionym sherbetowo-szampańskim ponczem, kiedy przyjdą na moją imprezę? Po co pić w monochromie, skoro można pić w technicolorze?
.