John Donne

Wczesne życie

John Donne urodził się w rodzinie rzymskokatolickiej 22 stycznia 1572 roku w Londynie, w Wielkiej Brytanii. Jego rodzicami byli John Donne, zamożny londyńczyk, i Elizabeth Heywood. Jego dziadkiem był Thomas More, słynny katolicki męczennik. Niestety, jego ojciec zmarł w 1576 r., gdy miał zaledwie cztery lata, pozostawiając Elizabeth samą z obowiązkiem wychowania małych dzieci. Po śmierci ojca jego matka wyszła ponownie za mąż za chirurga, dr Johna Symingesa. Później została dziekanem St. Paul’s. Niestety, zmarła w 1632 roku. Niestety, zmarła w 1632 r.

Edukacja

Jako że Jan należał do rodziny religijnej, w pierwszych latach życia kształcił się prywatnie. W 1583 r. został przyjęty do Hart Hall na Uniwersytecie Oksfordzkim. Tam studiował przez trzy lata i opuścił uczelnię bez ukończenia studiów z powodu swoich katolickich przekonań. Według niego, przysięga supremacji była sprzeczna z jego przekonaniami. Była ona wymagana do ukończenia studiów. Później, w 1591 roku, został przyjęty do Thieves Inn Legal School w Londynie, gdzie kontynuował naukę. Jednak podczas nauki i po jej zakończeniu wiele cennego czasu poświęcał na literaturę, podróże i rozrywki. W 1615 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Cambridge.

Życie małżeńskie i tragedia

John z powodzeniem założył swoją karierę dyplomatyczną w wieku 25 lat. Potajemnie ożenił się z Ann Moore w 1601 roku. Później został posłem do parlamentu. Ich rodziny nie pochwalały ich małżeństwa. Ann nie otrzymała żadnego posagu od swoich rodziców. John trafił też na krótki okres do więzienia. Został jednak zwolniony wkrótce po tym, jak ich małżeństwo zostało prawnie zatwierdzone. W ciągu szesnastu lat małżeństwa para urodziła dwanaścioro dzieci, ale przeżyło tylko dziesięcioro. Niestety, trójka jego dzieci zmarła przed dziesiątką, pozostawiając go w stanie ciężkiej rozpaczy, która doprowadziła go do popełnienia samobójstwa. Śmierć żony podczas porodu w 1617 roku jeszcze bardziej pogłębiła jego ból i nieszczęście.

Śmierć

John Donne, wielki kaznodzieja i orator, zachorował w 1624 roku. Udokumentował swoją chorobę w publikacji „Devotions upon Emergent Occasions”. Jednak po życiowych tragediach, ta płodna postać odetchnęła po raz ostatni 31 marca 1631 roku. Paul’s Cathedral.

Kilka ważnych faktów z jego życia

1. Był głównym wyrazicielem metafizycznej szkoły poezji.
2. Dwukrotnie zasiadał w Parlamencie. Po raz pierwszy w 1601 r., a po raz drugi w 1614 r.
3. Pomimo że za życia napisał arcydzieła, jego „Poezje zebrane” ukazały się pośmiertnie.

Kariera pisarska

Pomimo że obecnie świat zna go jako wielkiego poetę, w jakobińskich czasach słynął z potężnych kazań oratorskich. Po ukończeniu edukacji w Lincoln’s Inn, w 1597 roku rozpoczął pracę jako sekretarz Sir Thomasa Edgertona. Niestety, stracił swoją pozycję po potajemnym ślubie. To zdarzenie wpędziło go w studnię kryzysu finansowego. Następne czternaście lat życia spędził na poszukiwaniu godnej pracy i tworzeniu niezwykłych dzieł literackich, takich jak „Pseudo-Martyr” i „Biathanatos.”

Później, w 1615 roku, został królewskim kapelanem Jamesa w Kościele Anglii. W 1921 r. został mianowany dziekanem St Paul’s. Następną dekadę spędził jako kaznodzieja i pisarz, aż do swojej choroby jesienią 1630 roku. Pomimo tego, że tak dobrze wyrażał w swoich dziełach swoje idee, emocje i uczucia, nie wkładał żadnego wysiłku w ich publikację, ponieważ nigdy nie chciał zarabiać na swoich słowach. Dlatego za życia jego poezja krążyła w rękopisach wśród grona przyjaciół. Jednak jego „Elegie i satyry” powstały prawdopodobnie w latach 90. XV w.

Jego styl

Pomimo wyzwań i poważnych strat w życiu, Donne urozmaicił świat literatury swoimi dojrzałymi ideami intelektualnymi. Jednak jego dzieła nie zostały opublikowane i uznane za jego życia. Zamiast tego, jego wysoce zintelektualizowane utwory były uważane za surowe. Jednak po śmierci został okrzyknięty pionierem metafizycznej szkoły myślenia. Jego poezja odznacza się subtelnością i złożonością myśli, nadmiernym użyciem paradoksów, zniekształconym obrazowaniem, śmiałymi konceptami. Słynie również z ostrego tonu i sztywnej ekspresji w swoich tekstach. Powtarzające się tematy w większości jego wierszy stać religię, wierność, wzajemne powiązania ludzkości śmierci, separacji i self-love.

John Donne’s Works

• Najlepsze wiersze: Niektóre z najlepszych wierszy, które napisał, obejmują: „Go and Catch a Falling Star”, „The Good Morrow”, „A Valediction Forbidding Mourning”, „The Canonization”, „For Whom the Bell Tolls”, „Death Be Not Proud” i „Sunne Rising.”
• Listy: Chociaż napisał wiele wierszy miłosnych i świętych sonetów, próbował również swoich sił w listach. Niektóre z jego słynnych listów obejmują: „Do Pana Krzysztofa: Burza”, „Do pana Krzysztofa: The Calm”, „To Sir Henry Wotton”, „To Mr. T.W.”, „To Mr. Samuel Becket” and „To Mr. I.L.”

John Donne’s Impacts on Future Literature

John Donne jest znanym pisarzem metafizycznym, który stał się popularny wśród swoich współczesnych. Jednak po jego śmierci jego twórczość zanikła aż do XX wieku, kiedy to niektórzy pisarze pochwalili jego wysoce intelektualne utwory. Jego walory literackie i wyjątkowy sposób wyrażania się pomogły ukształtować opinię poetów i pisarzy XX wieku. W większości swoich wierszy promował ideę miłości własnej. Jego utwory wpływają na nas, aby kochać innych bezwarunkowo, bez względu na to, jak trudne okazują się. To właśnie dzięki tym cechom. Miał potężny wpływ na wielu poetów i pisarzy, takich jak Robert Browning, T.S. Eliot i W.B. Yeats. Z powodzeniem przedstawiał swoje idee w swoich pismach, że nawet dziś pisarze próbują naśladować jego niepowtarzalny styl, uważając go za latarnię morską w pisaniu prozy i poezji.

Słynne cytaty Johna Donne’a

1. „Śmierci, nie bądź dumna, choć niektórzy nazwali cię
   Potężną i straszną, bo nie jesteś taka;
   Dla tych, o których myślisz, że ich pokonasz,
   Nie umieraj, biedna Śmierci, ani nie możesz mnie zabić” (Death Be Not Proud)
2. Żaden człowiek nie jest wyspą, sam w sobie;
   Każdy człowiek jest kawałkiem kontynentu,
   Częścią głównego nurtu.” (Mediation XVII)

1. „Cała ludzkość jest jednego autora, i jest jednym tomem;
   Kiedy jeden człowiek umiera, jeden rozdział nie jest wyrwany
   Z księgi, lecz przetłumaczony na lepszy język.” (Mediation XVII)

1. „Miłość zbudowana na pięknie, wkrótce jako piękno, umiera.” (Elegia ll: Anagram)

.