Jednym godnym uwagi wyjątkiem, który został pominięty na liście był Rod Laver (5 stóp 7 cali), który grał zawodowo w latach 1963-1976, ale kilka z jego lat było przed rozpoczęciem Ery Otwartej, a jego przeciwnicy byli średnio znacznie niżsi. Jimmy Connors (5’10) jest najkrótszym graczem na liście z imponującą liczbą 8 Slamów, ale przez wiele swoich najlepszych lat grał z zawodnikami mniej więcej jego wzrostu lub o cal wyższymi (np. McEnroe, Borg). Głównymi rywalami Johna McEnroe byli Connor, Borg i Lendl. Co ciekawe, w spotkaniach rangi Major (7-7) zrównał się z Borgiem, a obaj byli zawodnikami o wzroście 5’11, ale gdy zmierzył się z Lendlem (6’2), wygrał tylko 3 z 10 spotkań w Slamsach. Przewaga wzrostu dla Lendla.
Prawdopodobnie najbardziej utytułowanym zwycięzcą wielu turniejów wielkoszlemowych, który miał najbardziej wyraźną wadę wzrostu w stosunku do swoich głównych rywali, był Andre Agassi. Agassi był 5’11, a udało mu się wygrać 8 Slamów grając przeciwko innym, którzy byli zazwyczaj 2, 3 lub 4 cale wyżsi od niego, takich jak Sampras, Becker, Edberg i Courier. Agassi cieszył się również wieloma innymi wyróżnieniami, takimi jak powrót do gry, imponujące powroty po kontuzjach, 20 lat na korcie i zdobycie Szlema w wieku 33 lat. Agassi, bardziej niż jakikolwiek inny zawodnik, przeciwstawia się surowej rzeczywistości ATP, w której jest krótszy. Potrafił przezwyciężyć swoje słabości lepiej niż jego rówieśnicy. Na szczęście dla niego, nie miał 5’9 wzrostu, ponieważ dwa centymetry mniej sprawiłyby, że jego wspaniała kariera wydawałaby się zwyczajna.
Zaskakująco Becker (6’3) był najwyższym z wielokrotnych zwycięzców z 6 Slamami. Boom-boom Becker zmaksymalizował swój zestaw umiejętności lepiej niż większość 'wysokich’ graczy, nawet jeśli był tylko 1 cal wyższy niż rywale Lendl i Edberg (obaj 6’2), którzy wygrali odpowiednio 8 i 6 Slamów. Becker był jednym z najlepszych serwujących i zagrywających w tamtych czasach, a także niezwykle zwinny i atletyczny jak na swoją większą posturę, słynnie nurkował, aby zablokować mijające strzały na trawie, glinie i kortach twardych. Becker wykorzystał szybsze korty w latach 80. i 90. i nie pozwolił, by choć centymetr na jego blond głowie zmniejszył jego talent. Był rzadkim typem większego gracza o niezwykłym zasięgu i zwinności.
Patrząc na obecną „złotą erę” aktywnych graczy, którzy wygrali wiele turniejów wielkoszlemowych, warto zauważyć, że trzech największych graczy współczesnego świata, Rogera Federera (6’1), Rafaela Nadala (6’1) i Novaka Djokovica (6’2) dzieli tylko jeden cal. Tak, mniej więcej 2,5 centymetra to margines błędu przy zdobywaniu mistrzowskich tytułów. Wygląda na to, że nawet jeśli Wawrinka (6’0) i Andy Murray (6’3) stracą po obu stronach po jednym calu, to zasłużą tylko na 2 Slamy. Ok, może i dzielimy włos na czworo lub centymetry, ale statystyki nie kłamią. To nie znaczy, że zawodnik o wzroście 6’3, 6’4 lub 6’5 nie wygra kiedyś 10, 15 lub 20 Slamów, ponieważ tenis jak każdy sport ewoluuje i dostosowuje się do zmian w diecie, odżywianiu, kondycji, ale tak długo jak wymiary kortu wynoszą 78 stóp długości na 27 stóp szerokości, postawiłbym zakład na to, że przyszłe gwiazdy nie przekroczą granicy 6’2 lub 6’3.
W piłce nożnej jest wielka różnica talentu w oparciu o wysokość. Prawdopodobnie dwóch najlepszych graczy dziś i być może w ostatniej dekadzie są Cristiano Ronaldo, który jest 6’1, i Lionel Messi, który jest 5’7. Innymi gwiazdami są Gareth Bale (6’0), Luis Suarez (5’9) i Neymar (5’9). Prawdopodobnie najbardziej utalentowanym wysokim graczem w tym sporcie jest Zlatan Ibrahimovic (6’5), który przeciwstawił się przeciwnościom losu w sporcie, który zazwyczaj faworyzuje graczy z niższym środkiem ciężkości. Maradona (5’5) i Messi (5’7), uważani przez wielu za jednych z największych zawodników wszech czasów, dominowali jako mali, silni, szybcy zawodnicy z doskonałymi umiejętnościami dryblingu, szybkością i inteligencją. Ogólnie rzecz biorąc, ci powyżej 6’0 wzrostu są w mniejszości; piłka nożna na ogół jest krótsza gra człowieka, preferując zawodników, którzy mogą poruszać się ciasne przestrzenie na boisku i stworzyć coś z niczego przez czystej wizji i zmiany tempa meczu. Hokej jest również sportem z bardzo wyspecjalizowanymi pozycjami, w którym występują elitarni gracze o różnych typach ciała i różnym wzroście, ale generalnie wielu wielkich tego sportu oscyluje wokół granicy 6’0.
NOVAK DJOKOVIC: RARY PHYSICAL SPECIMEN
Dla obecnego pokolenia tenisistów, rama Novaka Djokovica o wzroście 6’2 jest idealna, aby osiągnąć wyżyny gry (gra zamierzona). Dzięki temu, że grał z dwoma najlepszymi zawodnikami swojego pokolenia, Federerem i Nadalem po 40 razy, musiał się rozwijać, dostosowywać i doskonalić swój talent, aby pokonywać, a często nawet wyprzedzać swoich rywali. Gwiezdny Serb szczyci się tym, że jest jednym z najsprawniejszych facetów na korcie, jeśli nie najsprawniejszym, znajdując każdą możliwą przewagę poprzez dietę, odżywianie, reżimy treningowe, coaching i planowanie. Jego styl gry szybko stał się znany z tego, że nie ma w nim żadnych słabych punktów, a jego obrona jest nie do przejścia i w mgnieniu oka przechodzi w szybki atak. W rzeczywistości, gra Djokovica jest zazwyczaj szalenie cierpliwa, jak gra drużyny piłkarskiej, która chętnie pozwala przeciwnikowi na większe posiadanie piłki i czas spędzony w strefie ofensywnej, tylko po to, aby wykradać piłkę do woli, łapiąc przeciwnika na braki w obronie i zdobywać punkty z kontrataku.
A jednak, mimo że Djokovic oddaje strategiczne strzały, wyciągając przeciwnika coraz dalej i dalej na pozycje, jego wyjątkowa obrona nie byłaby możliwa, gdyby nie jego jogiczna elastyczność, rozciągająca się poza granice powodujące kontuzje dla większości. W rzeczy samej, czynnikiem X Djokovica, który sprawia, że jest on o wiele lepszy od swoich rówieśników jest jego równowaga i elastyczność. Jego błyskawiczny refleks, konsekwentny backhand, strzały, które często lądują pod nogami przeciwnika podczas returnu, wynikają z doskonałej równowagi i gibkości. Skąd on to ma? Może to czyste geny, dieta, która sprawia, że jego stawy są dobrze naoliwione, albo joga i narty, które uprawiał w dzieciństwie. Ale to coś więcej niż tylko równowaga i elastyczność – to rezultat lub efekt tych dwóch podstawowych cech, a mianowicie niewidzialnej uprzęży Djokovica, która niczym jojo ciągnie go z powrotem na środek linii bazowej, by zdążył oddać następny strzał. Żaden zawodnik nie odzyskuje równowagi lepiej niż Serb po znalezieniu się w kompromitującej defensywnie pozycji. Jest jak planeta krążąca wokół środka boiska, grawitacja ciągnie go do tyłu i z powrotem. To cud, że nie ma chronicznych problemów z kostką od tych wszystkich intensywnych ślizgów. Czy Djokovic powinien dziękować swoim szczęśliwym gwiazdom, czy gratulować sobie zapobiegania kontuzjom poprzez dyscyplinę i ciężką pracę? Może po trochu jedno i drugie.
CZARNI TENISOWCY: THE GREAT UNKNOWN?
Do tej pory przekonywałem, że aby być wielkim w tenisie nie można być zbyt wysokim lub zbyt niskim. Ale prawda jest taka, że jest bardzo niewielu zawodników afrykańskiego pochodzenia, którzy grają w tenisa zawodowo, a to pozostawia zauważalną lukę w potencjalnej puli talentów sportowców, którzy mogliby pewnego dnia podnieść rangę ikonografii tenisa. Z pewnością czarni sportowcy mogą grać w tenisa, ale nie ma ich na tyle dużo, aby mogli przesuwać granicę. Prawdopodobnie dwoma najbardziej popularnymi i odnoszącymi sukcesy zawodnikami w dzisiejszej grze są Gael Monfils i Jo-Wilfred Tsonga. Obaj odnieśli umiarkowany sukces, ale żaden z nich nie wygrał Szlema. Arthur Ashe prawdopodobnie zainspirował wielu Afroamerykanów do spróbowania swoich sił w tenisie, ale odszedł na emeryturę w 1980 roku, a krajobraz sportowy w USA jest skomplikowany: po pierwsze większość czarnej młodzieży wybiera tańsze i bardziej popularne sporty, takie jak koszykówka, piłka nożna i baseball, podczas gdy tenis był zwykle postrzegany bardziej jako sport elitarny i uprawniony.
Ale nie patrz dalej niż Serena i Venus Williams, aby obalić stereotypy i założenia dotyczące sportu zdominowanego przez białe kobiety. Serena jest prawdopodobnie najlepszą tenisistką wszech czasów, a jej popularność zachęciła inne kobiety do pójścia w jej ślady, jak Madison Keys i Sloane Stephens. Golf, podobnie jak tenis, był grą, którą cieszyli się głównie zamożni biali, a kto zdefiniował współczesny golf i odniósł większy sukces niż ktokolwiek inny w jego czasach: Tiger Woods. Serena (5’9) i Tiger (6’1) nie byli wysokimi sportowcami, ale dominowali w swoich dyscyplinach, co nasuwa pytanie: czy na ulicach Paryża, Johannesburga, Sydney, Chicago czy Rzymu może czaić się Tiger Woods (6’1), Michael Jordan (6’6) czy Lebron James (6’8) tenisa, jeśli tylko zostanie wychowany w odpowiednim środowisku? Hokej, do ostatnich lat, zawsze przyciągał kulturę kaukaską, a niektórzy ludzie bez wątpienia zastanawiali się, czy czarni mogą jeździć na łyżwach, a co dopiero grać w hokeja, ale tylko dwa lata temu, czarny Kanadyjczyk P.K. Subban zdobył trofeum Norrisa dla najlepszego obrońcy w lidze. Oczywiście, legendy każdego sportu można oceniać tylko na podstawie ich wyczynów, a nie tych, którzy nigdy w niego nie grali. Jednak tenis zyskałby na większej różnorodności i być może dlatego gra mężczyzn jest bardziej promowana w Azji, ponieważ bardzo niewielu graczy z dwóch największych krajów weszło do pierwszej setki ATP: Chin i Indii i nie tylko. I kto wie? Może pewnego dnia będziemy mieli dwucyfrową liczbę zwycięzców tenisowego Szlema, którzy zaprzeczą historii wzrostu: supergwiazda o wzroście 5’9 i legenda o wzroście 6’6 z Afryki i Azji. To byłoby coś, prawda?
.