Panika wciąż nie zniknęła. Dwa dni po tym, jak wyszedłem ze starymi przyjaciółmi, mój kac się zmniejszył, ale wstrząs nadal rozchodził się po moim ciele – drżące kończyny, przyspieszone bicie serca i poczucie winy, które gnieździło się w moich wnętrznościach. Niedawno skończyłam 28 lat i nosiłam wszystkie znamiona archetypowego pijaka: całymi dniami lub tygodniami nie sięgałam po koktajl, a potem, w ciągu jednej nocy, nadrabiałam zaległości, przekraczając limit, jakbym znów miała 21 lat. W tamten weekend ciche przyrzeczenie odcięcia się od alkoholu po jednym drinku zamieniło się w gin z tonikiem, shoty z whiskey, wysokie puszki piwa i niewiedzę, jak dotarłam do domu. Znowu. Często byłem tak samo niespokojny w następstwie mojej popijawy, jak w nocy, gdy ją skończyłem, z tą różnicą, że mój niepokój związany z przebywaniem w tłumie został zastąpiony strachem, że zrobiłem coś nieodwracalnie złego. To przygnębiające uczucie nie było czymś, co mógłby usunąć Advil. To cięło głębiej: Wewnątrz czułem się pusty i surowy, zły na swój brak siły woli. Tym razem chciałam przestać naprawdę. Ta reakcja, jak się okazało, miała mniej wspólnego z alkoholem, a więcej z tym, w jaki sposób wchodziłem w interakcje ze światem, choć wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy. Przez lata zmagałem się z zaburzeniem lękowym, które w dużej mierze nie zostało zdiagnozowane, dopóki nie objawiło się w postaci ataków paniki, mniej więcej w czasie, gdy przeprowadziłem się do nowego stanu w 2011 roku.
Czasami za bardzo bałem się wyjść z domu, a prosty akt prowadzenia samochodu wydawał się nie do pokonania. Bałam się, że ktoś na mnie spojrzy lub mnie osądzi, i nie mogłam zmusić nóg, żeby mnie przeprowadziły przez drzwi. W tym samym czasie, chciałem być lubiany, włączony i taki sam jak wszyscy inni, co jest trudne do rozpoznania i jeszcze trudniejsze do przyznania.
Zacząłem brać leki antydepresyjne, które złagodziły stres, który wywołał moje napady lęku. Ale nigdy nie zbadałem niezdrowych mechanizmów radzenia sobie, które osadziły się w moich nadpobudliwych nerwach: binge eating, binge drinking, binge sleeping. Dodając do tego nieustanną potrzebę zadowolenia wszystkich i zły przypadek FOMO, alkohol stał się idealnym urządzeniem do łagodzenia niepokoju i wyłączania mojego umysłu.
Watch More From Tonic:
Byłem osobą pijącą stosunkowo późno, ponieważ zawsze bałem się utraty kontroli. Głęboko zakorzeniony strach przed popełnianiem błędów i byciem widocznym powstrzymywał mnie przed wieloma rzeczami, które mogłyby prowadzić do zakłopotania w okresie dojrzewania, w tym funkcjami społecznymi, narkotykami i alkoholem; ledwie dotknąłem kropli do drugiego roku studiów. Kiedy moi rówieśnicy wyrastali ze swoich pierwszych doświadczeń z upijaniem się i podejmowaniem głupich decyzji, ja dopiero zaczynałem, nadrabiając stracony czas.
Moimi pierwszymi lekcjami w piciu były godziny policyjne i Edward Fortyhands, a nie popijanie wina w licealnych sleepovers z czyjąś mamą w drugim pokoju. Imprezy domowe szybko przerodziły się w rekreacyjne zażywanie kokainy i branie każdej tabletki, jaką mi zaproponowano. Byłam dziewczyną, która została najpóźniej. Nigdy nie odrzucałam drinków. Zawsze na następną kolejkę. Dorównywała ci drink za drink.
Blackouty były częścią zabawy. W college’u, jeśli wypiłem za dużo i nie pamiętałem niczego, co wydarzyło się poprzedniej nocy, zawsze byłem otoczony przez innych ludzi, którzy zrobili to samo. Śmialiśmy się z kawałków, które udało nam się poskładać podczas brunchu i robiliśmy to wszystko ponownie w następny weekend. Podobała mi się ta otwarta osoba, którą stawałem się, kiedy byłem pijany, nawet jeśli nie mogłem jej zapamiętać. W końcu trudno było oddzielić picie w przypływie alkoholu od tego, kim byłem.
„Alkohol jest świetnym reduktorem niepokoju, ale nie trwa to zbyt długo”, mówi John Walker, psycholog kliniczny na Uniwersytecie Manitoba w Kanadzie. „Wielu młodych ludzi, którzy są dość niespokojni społecznie, odkrywa, że jeśli wypiją drinka lub dwa, czują się mniej niespokojni, bardziej pewni siebie, bardziej towarzyscy.”
„Jeśli polegasz na alkoholu, nie budujesz swojej pewności siebie lub umiejętności, które możesz wykorzystać do negocjowania interakcji społecznych, randek, imprez” – mówi Walker. „Polegasz na tej jednej metodzie radzenia sobie. Ludzie chcą zadowolić innych ludzi, więc nie czują się zbyt komfortowo odrzucając drinki.”
Nie było tak, że codziennie pragnęłam alkoholu. Mój partner i ja przenieśliśmy się do Nowego Jorku w 2013 roku i rzadko kiedy trzymaliśmy alkohol w domu (teraz jest trzeźwy od prawie pięciu lat). Ale kiedy wychodziłam z innymi, zawsze istniało niebezpieczeństwo, że przesadzę. Jeśli byłem z osobami pijącymi na umór, piłem bardzo dużo. Jeśli byłem z osobami pijącymi towarzysko, piłem skromnie. Mój związek z alkoholem przypominał bardziej monitor pracy serca niż prostą linię pobłażliwości. Tak naprawdę nie piłam – dopóki tego nie zrobiłam.
Jest to właściwie powszechny wzorzec u kobiet, które uważają się za osoby pijące w barze, według Patta Denninga, dyrektora ds. usług klinicznych i szkoleń w Center for Harm Reduction Therapy. „Z mojego doświadczenia wynika, że kobiety, które piją w dużych ilościach, dzielą się na dwie kategorie: takie, które nie piją w ogóle między kolejnymi napadami oraz takie, które piją codziennie, ale czasami naprawdę przesadzają” – mówi. Kiedy to się zdarzało, czułam ogromny wstyd i starałam się zachować to w tajemnicy – sama, z szybko bijącym sercem, nieznośnym kacem i poczuciem winy, że sprawiam ludziom przykrość. Jak wtedy, gdy nie pamiętałam własnego adresu, więc przyjaciółka miała za zadanie odwieźć mnie do domu. Albo kiedy rzuciłam się na mojego partnera i nie pamiętałam tego następnego dnia.
W miarę jak się starzałam, utraty przytomności stawały się coraz straszniejsze i częstsze, po mniejszej liczbie wypitych drinków. W moim mieście studenckim czułem się bezpiecznie, jak w mieście na kółkach. Nowy Jork był inną bestią. Gubiłem się w metrze, myliłem się co do tego, jak kierować się do domu, i byłem bezczelny w kwestii chodzenia późno w nocy.
„W blackoucie, części mózgu, które pozwalają ci używać pamięci krótkotrwałej są nadal w porządku,” mówi Aaron White, starszy doradca naukowy dyrektora w National Institute on Alcohol Abuse and Alcoholism (NIAAA). „Możesz prowadzić rozmowę, możesz mówić o przeszłości, możesz pamiętać rzeczy, które wydarzyły się 30 sekund temu, możesz wyglądać zupełnie dobrze, ale to, czego nie robisz, to nie splatasz rzeczy razem w autobiograficzny zapis. To trochę jak kamera samochodowa: jedziesz samochodem, nie myślisz o tym, ale kamera rejestruje, gdzie jedziesz, co widzisz”. Nie pamiętasz swojego życia, ponieważ je przeżywasz.
Blacking out ma więcej wspólnego z tym, jak szybko pijesz, niż z tym, jak dużo. „Możesz mieć dwie osoby, które wypiły taką samą ilość i mają taki sam poziom alkoholu we krwi (BAL) w pewnym momencie, ale jedna osoba potrzebowała czterech godzin, aby się tam dostać, a druga dwóch” – mówi White. „Osoba, która dotarła tam po dwóch godzinach, jest znacznie bardziej narażona na blackouty.”
Nerwowi pijący, tacy jak ja, którzy często próbują utrzymać tempo pinta za pintę, są również bardziej podatni. „Kobiety, które cierpią z powodu niepokoju, wydają się być bardziej podatne na blackouty” – mówi Denning. „Może to być spowodowane tym, że piją szybciej niż inne kobiety, które nie mają lęku. Wtedy rano pojawia się odbicie niepokoju. Jesteś niespokojny, pijesz, nie jesteś już niespokojny, ale następnego ranka, bam, jesteś super niespokojny.”
Silne picie i wysoki niepokój, innymi słowy, mogą iść w parze. „To zrozumiałe, że ci, którzy mają niski próg stresu i niepokoju, zwłaszcza ktoś z rodzinną historią alkoholizmu, mogą być również w stracie dla bardziej konstruktywnych rozwiązań”, mówi Robin Kappy, kliniczny pracownik socjalny i terapeuta z siedzibą w Nowym Jorku. „Jednak w przypadku wielu osób, u których zdiagnozowano zaburzenia lękowe lub depresję kliniczną, alkohol często pogarsza te stany. Jest to środek depresyjny. Podczas gdy picie może wydawać się logicznym, krótkoterminowym środkiem równoważącym emocje, długotrwałe używanie może zahamować rozwój emocjonalny i doprowadzić do uzależnienia, irracjonalnego myślenia i impulsywnych zachowań.”
Zacząłem się stresować nad uzyskaniem odpowiedniej ilości wypitego alkoholu, aby uniknąć uruchomienia przez mój mózg autopilota. Przez większą część dwóch lat chodziłem na terapię i pracowałem nad tym, żeby wyzdrowieć. Składałem sobie mini-przyrzeczenia, wyznaczając cele tak, jakbym chodził na siłownię. „Pójdę do baru i zostanę tylko godzinę”. Albo: „Odetnę się od dwóch drinków”. Albo: „Jeśli nie będę pił przez 10 dni, kupię sobie nową parę butów.”
W końcu te małe przekupstwa zawiodły – choć moje wpadki stały się rzadsze i rzadsze, wciąż się zdarzały. Wciąż byłem tą samą osobą, która potrafiła nawiązywać kontakty z ludźmi przy dzbanach piwa i podsycanych alkoholem podróżach po mieście.
Co gorsza, poczucie winy utrzymywało się przez wiele dni. Byłem z powrotem do pełnych ataków paniki, fale nerwowości zamiatające w górę iw dół moich kończyn. Czasami przez cały dzień nie jadłem i nie wstawałem z łóżka. Moje ciało czuło się jak w ogniu, całkowicie oddzielone od umysłu.
Wiedziałem, że to uczucie było całkowicie z mojej własnej winy, zbudowane w sposób, który kanibalizował rzeczywistość sytuacji: Powinienem po prostu przestać pić. „Niektórzy ludzie mają predyspozycje do lęku w określonych środowiskach społecznych i zwracają się do alkoholu, aby regulować swoje emocje. Szukając ucieczki od dyskomfortu lęku lub depresji, tracą zdolność rozeznania i wielokrotnie piją do niebezpiecznych ekscesów” – mówi Kappy. „Poczucie winy może eskalować i sprawiać, że człowiek staje się podatny na cykl uzależnienia od alkoholu”. Ten cykl trwa, dopóki coś nie przerwie pętli, ponieważ one zasilają się wzajemnie. To staje się nawykowe.
Ranek po tym ostatnim benderze, coś w końcu kliknęło. Zapisałem się na pewnego rodzaju interwencję i wymyśliłem plan: Rzucę picie na rok, w tym czasie będę pisał o swoich doświadczeniach. Coś o abstynencji w ograniczonych ramach czasowych utknęło tam, gdzie próba umiarkowania nie miała.
Jeden rok, pomyślałem. Nigdy nie byłem fanem absolutów, ale 365 dni trzeźwości wydawało się wykonalne – na tyle odległe, że mógłbym się czegoś nauczyć, ale nie za długie, żebym czuł się jak na zawsze.
To było dokładnie to, czego potrzebowałem: Bycie trzeźwym przez cały rok, wraz z regularnym medytowaniem i pisaniem dziennika, pozwoliło na okres autorefleksji, którego mi brakowało. Zdałem sobie sprawę, że moje uzależnienie nie było tak naprawdę od alkoholu; było od uganiania się za ludźmi i strachu przed przegapieniem, i przed tym, że nie będę tym, kim powinienem być przy innych, nigdy nie nauczę się, czego naprawdę chcę.
Przywróciłem moje życie i nawyki wokół nowych działań, które nie koncentrują się na alkoholu. Dziennikarstwo i terapia pomogły mi odzyskać poczucie własnej wartości. Wiem, jakie są niuanse mojego nastroju, kiedy jestem wyczerpana lub kiedy zaczynam chorować. Lubię być w domu i wolę poczytać książkę, niż spędzić całą noc poza domem. Zaczęłam doceniać chwile spokoju, a nie chaosu.
„W psychoterapii, osoba w trzeźwości zyskuje zrozumienie swojej osobistej historii, emocji, problemów i motywacji”, mówi Kappy, „ucząc się jednocześnie, jak wyrastać z nieuniknionych życiowych wyzwań i przeciwności z większą umiejętnością i rosnącą odpornością.”
Nie stałam się w magiczny sposób joginką, która odżywia się czysto i budzi się wraz ze wschodem słońca. Nie straciłam tony wagi i nadal częściej zdarza mi się drzemać niż nie. Ale wprowadziłam do mojego życia nowe sposoby radzenia sobie z problemami i jestem bardziej zestrojona z moim ciałem. Ale co najważniejsze, choć nadal miewam ataki paniki i depresji, jestem bardziej zrównoważona niż kiedyś. Nie miewam już ataków paniki, które trwają całymi dniami. To coś, do czego nie mogę sobie wyobrazić, że kiedykolwiek wrócę.
Zapisz się tutaj, aby otrzymywać porady i prawdziwe historie o zdrowiu psychicznym w swojej skrzynce odbiorczej co tydzień.
.