Honderden scholen gebruiken nog steeds inheemse Amerikanen als teammascotte

In de zomer van 2020 bereikte de publieke tolerantie voor bedrijven die adverteren met racistische afbeeldingen een historisch dieptepunt. Merken als Tante Jemima, Mrs. Butterworth’s en Uncle Ben’s kondigden allemaal plannen aan om hun productafbeeldingen en in sommige gevallen zelfs hun namen te wijzigen als reactie op wijdverbreide publieke protesten tegen anti-zwart racisme. De sportwereld bleef niet ver achter.

Na tientallen jaren van activisme en protest tegen het langdurige gebruik door het Washington NFL-team van een algemeen erkende raciale scheldwoord tegen inheemse Amerikanen, leek verandering snel te komen. Terwijl eigenaar Dan Snyder ooit aan de media had verklaard dat hij “NOOIT” – “gebruik petten,” vertelde hij de verslaggever – de naam zou veranderen, duurde het minder dan 24 uur nadat bedrijfssponsors dreigden hun deals te verbreken voordat het team aankondigde dat het de naam zou “herzien”, en 10 dagen later zegde het team toe de naam te veranderen.

Inheemse mensen pleiten al jaren tegen de naam: Amanda Blackhorse, een van de leiders van de beweging, was een van de vijf inheemse Amerikanen die aandrong op de annulering van het handelsmerk van Washington, een streven dat aanvankelijk een rechtsstrijd won in 2014 voordat een uitspraak van het Hooggerechtshof in een andere zaak het vorige Washington-besluit ongeldig maakte. De kern van hun argument is eenvoudig: Inheemse mascottes ontmenselijken de inheemse bevolking door het gebruik van denigrerende stereotypen van inheemse Amerikanen die echte schade veroorzaken. Deze bewering is herhaaldelijk ondersteund door onderzoek, en de oorzaken van deze schade reiken veel verder dan de Washington football franchise. Het veroordelen van het commerciële gebruik van een overduidelijke raciale scheldwoord is het laagsthangende fruit. Maar zijn teams klaar om de namen, symbolen en het bijbehorende gedrag onder ogen te zien die niet zo universeel zijn bekritiseerd?

Inheemse mascottes bestaan op elk niveau van sport, van basketbalvelden op middelbare scholen tot stadions van miljarden dollars. Hoewel high-profile teams als Washington en de Cleveland Indians misschien het eerst in je opkomen, worden de meeste inheemse Amerikaanse mascottes gebruikt op middelbare scholen. Hoewel het aantal is gedaald, zijn er op dit moment 1.232 middelbare scholen met indiaanse teamnamen, volgens mijn analyse van gegevens van MascotDB. Dat zijn 411 Indianen en 107 Chiefs of Chieftains, en er zijn nog 45 scholen die de voormalige naam dragen van het Washington Football Team.

Om tot deze aantallen te komen, heb ik de volledige lijst van Mascot DB’s met inheemse geassocieerde teamnamen en logo’s opgevraagd en ze allemaal bekeken. Ik onderzocht alle potentieel dubbelzinnige teamnamen en verwijderde alle namen die niet direct refereerden aan de inheemse cultuur of beeldspraak – teams met de naam de Warriors werden bijvoorbeeld uitgesloten, tenzij ze ook een inheems persoon afbeeldden of beeldspraak zoals veren gebruikten – en verwijderde alle teams die hun branding hadden veranderd sinds ze werden toegevoegd aan Mascot DB. De overige 1.232 scholen zijn dus alleen die scholen die duidelijk verwijzen naar de inheemse cultuur in hun naam of logo.1

Hogescholen worden lokaal bestuurd door districten en staten, waardoor toezicht moeilijk is en consistente regelgeving onrealistisch. Hoewel er waarschijnlijk op scholen in elke staat conflicten zijn over de toekomst van inheemse mascottes, is de begeleiding op topniveau minimaal. In mijn onderzoek vond ik slechts vier staten – Californië, Maine, Oregon en Wisconsin – die wetten of beleidsregels van het Ministerie van Onderwijs hebben die tot op zekere hoogte het gebruik van inheemse mascottes op openbare scholen verbieden. Het is echter mogelijk dat deze lijst binnenkort zal worden uitgebreid: In reactie op de hernieuwde publieke belangstelling voor inheemse mascottes, zou voorgestelde wetgeving de verwijdering van deze mascottes kunnen afdwingen in Illinois en Massachusetts. Wetgevers zijn ook besprekingen begonnen in Nebraska, en Washington.

Deze regelgeving varieert sterk. Maine’s uitgebreide wet, die in mei 2019 werd ondertekend door Gov. Janet Mills, stelt dat openbare middelbare scholen en hogescholen in Maine “geen naam, symbool of afbeelding mogen hebben of aannemen die een inheemse Amerikaanse stam, individu, gewoonte of traditie afbeeldt of ernaar verwijst en die wordt gebruikt als een mascotte, bijnaam, logo, briefhoofd of teamnaam van de school.” Ondertussen verbiedt de Californische wet van 2015 het gebruik van de vroegere naam of logo van het Washington Football Team en verbiedt het scholen om nieuwe uitrusting te kopen met die branding, maar staat het hen toe om bestaande uitrusting te blijven gebruiken tot ze versleten is. In wezen hoopt de staat dat de huidige uniformen en stadiondecoraties in de komende jaren met pensioen zullen gaan.

Dit soort beleidsmaatregelen heeft ook de neiging om op sterke weerstand te stuiten. In januari, een voorgestelde resolutie om inheemse mascottes te verwijderen mislukt door een aardverschuiving in de Wisconsin Vereniging van Schoolbesturen afgevaardigden vergadering, met 101 in het voordeel en 218 tegen. In Utah heeft de Republikeinse staatsafgevaardigde Rex P. Shipp een wetsvoorstel ingediend dat het verwijderen van namen, afbeeldingen en symbolen van inheemse Amerikanen van scholen zou ontmoedigen; er moet nog over gestemd worden.

Op vergelijkbare wijze heeft Tennessee in 2007 een wetsvoorstel aangenomen dat inheemse mascottes beschermt. In reactie op druk van de Tennessee Commission of Indian Affairs om inheemse mascottes te verbieden, nam de wetgevende macht van de staat een wetsvoorstel aan waarin stond dat “geen enkele staatsinstelling de bevoegdheid heeft om te eisen of te verbieden of op enigerlei wijze afbreuk te doen aan het recht van een openbare of particuliere instelling om bepaalde personen of culturen te blijven eren door het gebruik van symbolen, namen en mascottes.”

Even wetten die in de boeken staan, zijn ineffectief gebleken. Wisconsin nam in 2010 een wet aan die een herziening van het logo of de mascotte van een school in gang zette als een enkele persoon een klacht indiende dat het aanstootgevend was, waardoor de staat een van de eerste was die actie ondernam om inheemse mascottes geleidelijk af te schaffen. Maar in het kielzog van het verzet van één getroffen middelbare school, tekende voormalig Gov. Scott Walker in 2013 een nieuw wetsvoorstel dat het vorige herzieningsproces aanzienlijk afzwakte. De nieuwe wet verlegde de bewijslast van de school zelf naar de indieners van de klacht, en vereiste een petitie met handtekeningen van het equivalent van 10 procent van de schoolbevolking van het district. Een nieuwe poging om inheemse mascottes te verbieden werd dit jaar door de schoolraad van de staat verworpen.

De zaak tegen deze mascottes is niet altijd kant en klaar. Van de 1.232 mascottes in de Mascot DB zijn er 23 in gebruik op tribale scholen – scholen die worden bestuurd of gefinancierd door het Bureau of Indian Education. Deze scholen, die vaak in reservaten of in de buurt van inheemse gemeenschappen zijn, bedienen hoofdzakelijk studenten die zich identificeren als inheems Amerikaans. Hun mascottes hebben vele namen, waaronder Indians, Apache Chiefs en Braves. Scholen die niet geassocieerd zijn met het Bureau of Indian Education kunnen ook echte banden hebben met de inheemse cultuur en gemeenschap, dus het aantal scholen dat inheemse studenten dient en een inheemse mascotte gebruikt is waarschijnlijk groter dan degenen die ik kon identificeren.

Voor deze scholen gaat het gesprek rond inheemse mascottes over authentieke vertegenwoordiging in plaats van toe-eigening. Deze studenten en gemeenschappen maken gebruik van inheemse mascottes om hun eigen identiteit en erfgoed te eren. De tradities die door velen als racistisch worden beschouwd wanneer ze worden nagebootst door niet-inheemse atleten en fans krijgen een nieuwe betekenis in inheemse ruimten. Op dit moment wordt ongeveer 2 procent van de inheemse mascottes gebruikt op middelbare scholen van inheemse stammen.

Het toestaan van uitzonderingen voor scholen als deze kan echter lastig zijn – vraag het maar aan de NCAA. Het bestuursorgaan van de collegiale sport intensiveerde de gesprekken over inheemse mascottes in 2001, hetzelfde jaar dat de organisatie staten die de Confederatievlag voeren, verbood om nationale kampioenschappen te organiseren. Na een aantal jaren van discussie, stemde de NCAA Executive Board unaniem dat inheemse mascottes moesten verdwijnen, en verklaarde dat teams met “vijandige en beledigende raciale / etnische / nationale afkomst mascottes, bijnamen of afbeeldingen” niet meer als gastheer van NCAA kampioenschappen zouden mogen optreden en verplicht zouden worden om apparatuur te gebruiken die deze afbeeldingen niet vertoonde in kampioenschapswedstrijden.

Naar aanleiding van hevige reacties na de aankondiging in 2005, stemde de NCAA ermee in om beroepen te horen van universiteiten die hun inheemse mascottes wilden behouden. Met een knipoog naar de soevereiniteit van de inheemse bevolking, stond het bestuursorgaan toe dat stammen scholen steunden die de namen van hun stammen gebruikten, maar het verwierp bezwaren van namen die algemene omschrijvingen gebruikten zoals Indianen, Redmen en Savages. In sommige gevallen stond de NCAA toe dat niet-discriminerende namen gehandhaafd bleven, zolang alle verwijzingen naar inheemse volken en hun tradities maar verwijderd werden. Bradley University behield zijn Braves-naam en introduceerde een niet-inheemse mascotte, Kaboom de Waterspuwer, in 2014; het College of William & Mary behield “de Stam” als bijnaam, maar ontdaan van een paar veren van zijn beeldtaal en nam een griffioen als mascotte in 2010.

Vijf instellingen – de Catawba College Catawba Indians, Central Michigan University Chippewas, Florida State Seminoles, Mississippi College Choctaws en University of Utah Utes – gingen met succes in beroep tegen het mandaat op basis van het feit dat hun instellingen de steun hadden van een lokale inheemse stam. Dit beleid verhult echter de complexe politiek van Indianenland. De geschiedenis van gedwongen verhuizingen en de tendens tot verstedelijking roepen de vraag op wie namens een stam en zijn volk kan spreken. Zo steunt bijvoorbeeld slechts één band van de Seminole stam – de band die in Florida woont – het gebruik van de Seminole mascotte door Florida State University. Volgens de NCAA is één genoeg.

Voor de meeste instellingen was er geen weg vooruit. De Universiteit van Illinois mocht haar Fighting Illini moniker houden, maar zonder de steun van de Peoria stam, werd het verplicht om haar Chief Illiniwek mascotte met pensioen te laten gaan.

Het top-down beleid van de NCAA was effectief, maar werd hevig bediscussieerd. Scholen kregen drie jaar de tijd om hun mascotte te veranderen, en aan het eind van die periode hadden veel scholen dat gedaan. Als middelbare scholen hetzelfde beroepsmodel zouden gaan hanteren als de NCAA, zou het aantal scholen met een inheemse mascotte aanzienlijk afnemen. Als de professionele sporten zich hierbij zouden aansluiten, zou het aantal nationale franchises waarschijnlijk dalen tot nul.

In plaats van het voorbeeld van de NCAA te volgen of te proberen om de wetgeving van staten op dit gebied voor te zijn, heeft de NFL zich stil gehouden over het onderwerp inheemse mascottes. Terwijl de media zich concentreert op de Washington-franchise en haar pogingen om zichzelf een nieuwe identiteit te geven, zijn de leidinggevenden in Kansas City druk bezig met het oppoetsen van hun Lombardi-trofee en het ontwijken van de onvermijdelijke vraag: Zijn wij de volgende?

Ze hebben geen publieke richtlijnen gekregen van de NFL over deze zaak. Maar die stilte is niet specifiek voor pro football. In de afgelopen decennia hebben de professionele sportbonden zich opvallend stil gehouden toen hun teams de onschendbaarheid van inheemse mascottes verdedigden op grond van het feit dat ze een atletische traditie zijn. MLB-commissaris Rob Manfred waadde het diepst in deze onrustige wateren in 2018 toen hij zei dat de liga “de dialoog met de Indians-organisatie had aangemoedigd over het gebruik van de club van het Chief Wahoo-logo.” Deze dialoog eindigde uiteindelijk in de aankondiging dat de racistische afbeelding het volgende seizoen van Cleveland-uniformen zou worden verwijderd, hoewel het team nog steeds merchandise met de karikatuur zou verkopen.

Op 20 aug. van dit jaar gaven de Kansas City Chiefs een verklaring uit waarin ze een nieuwe reeks beleidsregels aankondigden die bepaalde gedragingen en kostuums van fans bij wedstrijden verboden, waaronder het dragen van hoofdtooien en gezichtsverf die verwijzen naar inheemse mensen of cultuur, en beloofden een voortgezet partnerschap met lokale Amerikaans-Indiaanse organisaties. Het team geeft zelf toe dat dit gesprek met inheemse partners al sinds 2014 gaande is – en voorafgaand aan de meest recente verklaring waren de resultaten beperkt geweest.

Hoewel de positieve stappen die deze zomer zijn genomen gedenkwaardig kunnen lijken, waren professionele sportcompetities over het algemeen relatief stagnant geweest op dit punt. Voorafgaand aan de aankondiging dat het Washington Football Team de inheemse beeldtaal in zijn naam en logo zou schrappen, hadden de MLB, de NFL en de NHL samen vijf franchises met inheemse namen2 en nog twee die inheemse logo’s of beeldtaal gebruiken – de Seattle Seahawks en de Vancouver Canucks. (Bovendien gebruiken de Phoenix Coyotes nog steeds hun oorspronkelijke logo, met bekende inheemse invloeden, op de thuistruien met throwbacks). Elk team onderhoudt onafhankelijk van elkaar relaties met de plaatselijke inheemse en ‘First Nations’ bevolking. Terwijl sommige teams met succes inheemse mensen hebben opgenomen in gesprekken over inclusie en vertegenwoordiging, blijven anderen stroomopwaarts zwemmen in een constante zoektocht naar goedkeuring.

Waarom zijn teams zo terughoudend om hun inheemse mascottes los te laten? Onderzoek heeft herhaaldelijk de mentale schade aangetoond die deze iconen toebrengen aan inheemse volken, en inheemse leiders blijven zich uitspreken tegen het gebrek aan respect en de toe-eigening door de teams. Eindelijk, in 2020, lijkt het erop dat de bredere publieke opinie de achterstand inhaalt. De voetbalfans misschien nog niet.

Financiële implicaties zijn zeker een factor. Maar dat kan aan twee kanten snijden, zoals de weigering van het Washington Football Team om zijn naam te veranderen er uiteindelijk toe leidde dat zijn sponsors dreigden de financiële steun aan de franchise in te trekken. In feite, terwijl economen die de financiële gevolgen van franchise rebranding hebben bestudeerd, hebben aangetoond dat teams in het eerste jaar extra kosten kunnen nemen – inclusief het betalen van advocaten om de rechten op een nieuwe naam en logo veilig te stellen en het veranderen van de branding op merchandise, bewegwijzering en het stadion zelf – ze kunnen die tekorten in de daaropvolgende seizoenen terugverdienen.

Toen de Chiefs hun eerste overwinning dit seizoen in Arrowhead Stadium veiligstelden voor menigten die beperkt waren door de COVID-19-pandemie, werden hoofdtooien en rode gezichtsverf niet langer toegestaan voorbij de poorten. De Arrowhead Chop en het slaan van de trom vóór de wedstrijd werden herzien, hoewel NBC de eerste nog steeds prominent in beeld bracht in zijn prime-time uitzending. Ze scoorden in eindzones met de verklaring “einde racisme” in bloktekst naast de naam van de Chiefs en in de buurt van de pijlpuntlogo’s. In een jaar waarin Washington ervoor koos om zijn stadsnaam te gebruiken in plaats van een nieuwe identiteit te kiezen, zal de controverse over het gebruik van inheemse mascottes blijven wegen op de clubs en de fans. Nu het land de Dag van de Inheemse Volkeren viert in steden als Seattle, Chicago en Kansas City, blijft de druk om deze namen te veranderen aanhouden, waarbij de teams nog meer in de schijnwerpers komen te staan.