Sheryl Crow Biografia

Urodziła się 11 lutego 1962 roku w Kennett, MO; córka Wendella (prawnika i trębacza) i Bernice (nauczycielki gry na fortepianie) Crow. Wykształcenie: Otrzymała dyplom z fortepianu i głosu na University of Missouri at Columbia, ok. 1984. Adresy: Wytwórnia płytowa–Interscope Records, 2220 Colorado Ave., Santa Monica, CA 90404. Strona internetowa–Sheryl Crow Official Website: http://www.sherylcrow.com.

Po kilku latach śpiewania jako support dla uznanych artystów–i jednej nieudanej próbie rozpoczęcia kariery solowej–Sheryl Crow pojawiła się na scenie muzyki pop z wydanym w 1993 roku Tuesday Night Music Club, mocnym albumem, który zawierał dwa przebojowe single, „Leaving Las Vegas” i „All I Wanna Do.” Obdarzona głosem dobrze pasującym do rock’n’rollowego materiału i tym, co Elysa Gardner z Rolling Stone’a określiła jako „niegrzeczny wygląd cheerleaderki”, Crow stała się wszechobecna w MTV i VH-1. Jesienią 1996 roku, trzy lata po swoim debiucie, Crow wydała drugi album, Sheryl Crow. Ten album i jej kolejne wydawnictwa, The Globe Sessions, i C’mon, C’mon, zostały dobrze przyjęte zarówno przez krytyków, jak i publiczność kupującą płyty, potwierdzając, że piosenkarka była czymś więcej niż tylko jednopłytowym cudem.

Crow urodziła się 11 lutego 1962 roku w Kennett, Missouri, solidnej społeczności Midwestern i tłem dla pozornie normalnego dzieciństwa. „Sheryl była cheerleaderką i twirlerem”, wspominała jej siostra Kathy w wywiadzie dla Rolling Stone’a Fred Schruers. „Nie wstydziła się wyjść z domu i coś zrobić, nawet jeśli oznaczało to, że musiała być sama na zewnątrz, aby to zrobić”. Ale podczas gdy Crow była popularną, wysportowaną studentką, która miała dobre oceny, wiele nocy cierpiała na coś, co później nazwała „paraliżem sennym”, stan, który dzieliła z matką. „Bywały noce, kiedy bardzo bałam się zasnąć” – powiedziała Schruersowi. „W paraliżu sennym czasami dochodzisz do punktu, w którym jesteś pewien, że umrzesz we śnie, zatrzymuje ci się oddech i tak dalej. Jest to dziwaczne i pokręcone uczucie, kiedy czujesz się całkowicie sparaliżowany.”

Wyruszyła do Los Angeles

Po ukończeniu Kennett High School, Crow przeniosła się na Uniwersytet Missouri i podjęła zajęcia z muzyki i edukacji. Po ukończeniu studiów przeniosła się do St. Louis, gdzie spędzała dni pracując jako nauczycielka muzyki w szkole podstawowej. Noce natomiast spędzała śpiewając jako główny wokal w różnych lokalnych zespołach rockowych. W 1986 roku nagle wyjechała z St. Louis na Zachodnie Wybrzeże, co wprawiło w osłupienie jej rodzinę i przyjaciół. „Właśnie zerwałam z chłopakiem i byłam naprawdę załamana” – wspominała Crow w rozmowie z Karen Schoemer z Newsweeka. „Wsiadłam do samochodu z pudełkiem kaset i pojechałam z Missouri do L.A., 28 godzin sama, non stop. Nie znałam nikogo w Los Angeles. Wjechałam na 405 o 4:30 po południu, usiadłam w korku i po prostu wypłakałam sobie oczy. Jak 'O mój Boże, co ja zrobiłam?'”

Przerwa Crow’a przyszła po tylko sześciu miesiącach, jednakże, kiedy ona rozbiła zamknięte przesłuchanie i wylądowała w pracy śpiewając back-up dla Michaela Jacksona 1987 Bad międzynarodowej trasy koncertowej. „Bycie piosenkark± w tle – zakładanie obcisłej czarnej sukienki i robienie choreografii – ma bardzo mało wspólnego z byciem muzykiem,” powiedziała Robertowi Seidenbergowi w Entertainment Weekly. Ekscytujące tempo trasy, podczas której prasa tabloidowa zidentyfikowała ją jako kochankę Jacksona, wyczerpało ją. Zmęczona i ponownie przygnębiona, Crow przetrwała kilka trudnych miesięcy. „Kiedy przechodziłam przez naprawdę złą walkę z depresją, moja mama dzwoniła, a moja mama i ja jesteśmy bardzo blisko,” powiedziała Schruers, „ale dzwoniła i mówiła, 'Jesteś słodką dziewczyną, jesteś mądra, masz wszystko na świecie, co idzie za tobą,’ i to tylko pogarszało sprawę. Bo to sprawia, że jeszcze bardziej nienawidzisz siebie za to, że jesteś chora.”

Podpisana z Major Label

Późno w 1989 roku Crow dostała pracę jako support dla Dona Henleya, co ostatecznie doprowadziło do współpracy z Rodem Stewartem i kilkoma innymi znanymi wykonawcami. Jej sesje studyjne szybko przyciągnęły uwagę wytwórni A&M Records, która podpisała z nią kontrakt płytowy w 1991 roku. Szef firmy Al Cafaro powiedział Schruersowi, że Crow była „bardzo, bardzo silną osobą, z ostateczną, nadrzędną wiarą w siebie, ale stale oceniającą, gdzie jest i co się dzieje”. Wytwórnia wkrótce zaaranżowała nagranie solowego albumu dla młodej wokalistki, ale produkt końcowy był w rozsypce. David Browne z Entertainment Weekly napisał, że „piosenki na płycie snują się od ersatz gospel do wymuszonej psychodelii; produkcja ma sterylną glazurę popu lat 80-tych”. Todd Gold, pisząc w People, podobnie scharakteryzował ten album jako „gładki, bezduszny”. Na szczęście dla Crow, ten zdecydowanie nadprodukowany album nigdy nie został wydany. „Gdybyśmy wydali pierwszą grupę utworów,” powiedział później Crow Schoemerowi, „nigdy więcej by o mnie nie usłyszano.”

Crow w końcu zaprzyjaźnił się z grupą muzyków z L.A., którzy nieformalnie grali razem pod nazwą „Tuesday Night Music Club.” Ich sesje stały się podstawą – gdy tylko szefowie A&M dowiedzieli się o brzmieniu – tego, co miało stać się albumem o wiele bardziej odpowiadającym wszystkim. Płyta, która stała się jej debiutem z 1993 roku, „Tuesday Night Music Club”, powstała z pomocą znakomitej grupy muzyków i czarodziejów studyjnych, wśród których znaleźli się David Baerwald, David Ricketts, Kevin Gilbert (przez pewien czas chłopak Crow) i Bill Bottrell. W ciągu zaledwie kilku sesji grupa stworzyła zarys Tuesday Night Music Club, a Bottrell i Crow dopracowali album w ciągu następnych kilku miesięcy.

Jednakże, w miesiącach następujących po wydaniu albumu, Crow i kilku muzyków, którzy wystąpili na płycie starli się gorzko w wielu kwestiach, od natury trasy Crow wspierającej album (zatrudniła mniej znanych muzyków do zespołu koncertowego, aby zaoszczędzić pieniądze) do jej fałszywego zapewnienia w programie Davida Lettermana, że „Leaving Las Vegas” było autobiograficzne (Baerwald, przyjaciel wkrótce zmarłego pisarza powieści Leaving Las Vegas, Johna O’Briena, wymyślił podstawowe założenia piosenki).

Dążąc do uznania siebie za pełnoprawny talent, Crow niestrudzenie koncertowała w miesiącach następujących po wydaniu albumu. Trasy koncertowe Crow pomogły dać drugiemu singlowi, „All I Wanna Do”, podatny grunt, którego potrzebował, by stać się wielkim przebojem latem 1994 roku. Po siedmiu miesiącach zmagań ze sprzedażą albumu, „All I Wanna Do” dało Tuesday Night Music Club impet, którego potrzebował. W ciągu kilku tygodni debiut stał się hitem (ostatecznie sprzedano osiem milionów egzemplarzy), a Crow stała się stałym punktem programu telewizji kablowej w kanałach muzycznych. Krytycy zauważyli, że uwaga była w pełni zasłużona. Jej melodyjne, dziwaczne piosenki o seksualnym napięciu, spełnieniu i molestowaniu na „Tuesday Night Music Club” są zarówno przemyślane, jak i zabawne” – napisał Vic Garbarini z Playboya. David Hiltbrand, recenzując album dla People, porównał zdolności Crow jako singer/songwriterki do Rickie Lee Jones.

Jej występ na Woodstock w 1994 roku wzmocnił reputację Crow, podobnie jak trzy nagrody Grammy, które otrzymała w 1995 roku, w tym jedną dla Najlepszego Nowego Artysty 1994 roku. Ale po pewnym czasie, zaczęła się nieco wycofywać z publicznego światła reflektorów. „Pod koniec byłam już naprawdę bardzo prześwietlona,” powiedziała Schoemer w wywiadzie dla Newsweeka w 1996 roku. „Powiedziałam, że to naprawdę wspaniałe dla innych artystek, że mogą na mnie patrzeć i wiedzieć, czego nie robić. Po części to była moja własna wina. Jestem osobą przystępną. Jestem gotowa zrobić cokolwiek. Nie dla sławy, ale tak jakby poszłam z tym w parze.”

Uciszenie krytyków z kontynuacją

W 1995 Crow zaczęła kłaść podwaliny pod swój drugi album, pamiętając o uporczywych pogłoskach, że nie osiągnęłaby wielkiego sukcesu, gdyby nie talenty innych muzyków Tuesday Night Music Club. Efektem końcowym był album Sheryl Crow z 1996 roku, który ugruntował jej pozycję jako utalentowanej artystki na własnym podwórku. „Choć nadal współpracuje z innymi artystami” – napisał Gardner w Rolling Stone – „tym razem działa bardziej jako liderka niż członek klubu, pisząc kilka piosenek samodzielnie i nadając im większe poczucie tego, kim jest i skąd pochodzi. Teksty wydają się bardziej gorzkie i intymne … a rzemiosło jest silne i pewne siebie.” Entertainment Weekly’s Browne pochwalił Sheryl Crow jako „luźny, swobodny, a jednocześnie niezwykle solidny album, który chwyta za serce i stopy – czasami w ramach tej samej melodii.”

Album był również kontrowersyjny; jedna z piosenek, „Love Is a Good Thing”, zawierała tekst sugerujący, że broń sprzedawana w sklepach Wal-Mart czasami trafia w ręce dzieci. Wal-Mart zareagował zakazem sprzedaży albumu ze swoich półek – posunięcie, które według obserwatorów branży miało kosztować Crow setki tysięcy dolarów w sprzedaży – ale Crow pozostała nieugięta. W tygodniach po wydaniu płyty Sheryl Crow wydawała się być bardziej niż kiedykolwiek pewna swojego muzycznego kierunku i wizji. „Na koniec dnia, mogę zagrać piosenkę Boba Dylana i będzie to świetna piosenka” powiedziała Schoemerowi. „Mam nadzieję, że za 25 lat jakiś młody artysta może zagrać jedną z moich piosenek i może to być w jakiś sposób objawienie.”

Kolejny album Crow, The Globe Sessions, został nagrany głównie w jej własnym Globe Studios w Nowym Jorku. The Globe Sessions zawiera piosenkę napisaną przez Boba Dylana, „Mississippi”, która nigdy nie trafiła na album Dylana. Recenzent Entertainment Weekly zauważył, że „rollicking, Rolling Thunder-ish arrangement provides the album’s highest spirit.” W Interview, Crow opisała album jako „bardziej emocjonalny i intymny” niż jej wcześniejsze wysiłki. „Jeśli nagrywasz płytę uczciwie, jest ona jedynie migawką tego, kim jesteś, gdy ją nagrywasz.”

Crow pozostawała zajęta w 1999 roku, nagrywając album na żywo, Sheryl Crow and Friends: Live in Central Park, biorąc swoją pierwszą rolę aktorską w niezależnym filmie The Minus Man, i przyczyniając się do coveru Guns n’ Roses piosenki „Sweet Child O’ Mine” do filmu Big Daddy. Utwór ten przyniósł jej nagrodę Grammy w kategorii Best Female Rock Vocal Performance. Trzyletni okres niepewności, depresji i prawie emocjonalnego załamania uniemożliwił wydanie jakiegokolwiek nowego materiału, aż do C’mon, C’mon, pod koniec 2002 roku, kilka miesięcy po jej czterdziestych urodzinach.

„Dochodzisz do punktu jako artysta,” Crow powiedziała pisarzowi Esquire Scottowi Raabowi, „gdzie może być szkodliwe dla ciebie posiadanie pieniędzy i zadawanie się z … ludźmi, którzy są sławni….. To nie było dobre dla mojego artyzmu. To sprawiło, że ta płyta była dla mnie bardzo trudna do zrobienia.” Mimo to, sławni przyjaciele Crow, w tym Lenny Kravitz, Liz Phair, Emmylou Harris i Gwyneth Paltrow, pojawiają się na prawie każdym utworze C’mon, C’mon. Krytycy często zwracali uwagę na pozornie sprzeczne słowa i czyny Crow w recenzjach C’mon, C’mon, jej sprzeczne uczucia w stosunku do sławnych przyjaciół, jej publiczne lamenty nad brzuchatymi gwiazdami pop i niejednoznaczność jej wizerunku. „Sheryl Crow: Imprezowiczka z VH1 czy udręczona samotniczka?” – pytał David Browne z Entertainment Weekly. Mimo to Browne przyznał, że „C’mon, C’mon jostle its way into your head” i uznał Crow za „supreme craftsperson, the spawn of Stevie Nicks and Tom Petty.”

Despite the insecurities that Crow admits plague her recording sessions, she still gets a thrill out of playing live. „Uwielbiam tę komunikację, która zachodzi, gdy grasz przed ludźmi”, powiedziała Elizabeth Weitzman w wywiadzie. „Kiedy wychodzisz i grasz, a piosenka dociera do ludzi, wszystko inne po prostu się rozpada – artykuły w magazynach, produkcja. To jest ten moment, który jest rzeczywistością.”

by Carol Brennan

Kariera Sheryl Crow

Grała w zespołach z Kennett-area w późnych latach 70-tych, wczesnych 80-tych; grała w zespole z Columbia, Missouri o nazwie Cashmere; przeniosła się do Los Angeles, c. 1986; dołączyła do trasy Bad Michaela Jacksona jako wokalistka wspierająca, 1987-89; śpiewała jako support dla Dona Henleya, Roda Stewarta, 1989; podpisała kontrakt z A&M Records, 1991; wydała debiutancki album A&M, Tuesday Night Music Club, 1993; wystąpiła na trasie USO 1995 dla amerykańskich żołnierzy stacjonujących w Bośni; wydała Sheryl Crow, 1996; wydała The Globe Sessions, 1998; zadebiutowała w filmie w The Minus Man, 1999; wydała C’mon, C’mon, 2002.

Nagrody dla Sheryl Crow

Grammy Awards, Best Female Pop Vocal Performance for „All I Wanna Do,” New Artist, and Record of the Year for „All I Wanna Do,” 1994; Grammy Awards, Best Rock Album for Sheryl Crowand Best Female Rock Vocal Performance for „If It Makes You Happy,” 1996; Grammy Award, Best Rock Album za The Globe Sessions, 1998; Grammy Award, Best Female Rock Vocal Performance za „Sweet Child O’ Mine,” 1999; Grammy Award, Best Female Rock Vocal Performance za „There Goes the Neighborhood,” 2000; Grammy Award, Best Female Rock Vocal Performance za „Steve McQueen,” 2002.

Słynne utwory

Wybrana dyskografia
Tuesday Night Music Club , A&M, 1993.
Sheryl Crow , A&M, 1996.
The Globe Sessions , A&M, 1998.
Sheryl Crow and Friends: Live in Central Park , A&M, 1999.
C’mon, C’mon , Interscope, 2002.
Very Best of Cheryl Crow , A&M, 2003 (wydanie koncertowe, Universal International, 2004).

Arquidia Mantina

Arquidia Mantina

Kariera Sheryl Crow

Nagrody dla Sheryl Crow

Słynne utwory

Further Reading

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi