Przewód nosowy górny jest najmniejszy z trzech. Jest to wąska jama położona skośnie poniżej konchy górnej. Jest krótki, leży powyżej i rozciąga się od środkowej części konchy środkowej poniżej. Od tyłu otwór brodawki otwiera się w jamie otworu górnego, a otwór komunikuje się z komórkami tylnymi otworu etmoidalnego. Powyżej i z tyłu konchy górnej znajduje się wgłębienie sphenoethmoidalne, do którego otwiera się zatoka klinowa. Guzik górny zajmuje środkową trzecią część bocznej ściany jamy nosowej.
Guzik środkowy jest średniej wielkości i położonym otworem nosowym, leżącym pod konchą środkową, a powyżej konchą dolną, na której długości guzik się rozciąga. Na nim znajduje się zakrzywiona szczelina, hiatus semilunaris, ograniczona poniżej przez krawędź wyrostka rylcowatego kości etmoidalnej, a powyżej przez wzniesienie zwane bulla ethmoidalis; komórki środkowej kości etmoidalnej są zawarte w tej bulli i otwierają się na nią lub w jej pobliżu.
Przez wyrostek półksiężycowaty (hiatus semilunaris) mięsień komunikuje się z zakrzywionym przejściem zwanym infundibulum, które komunikuje się z przodu z komórkami etmoidalnymi przednimi, a w ponad pięćdziesięciu procentach czaszek jest kontynuowane w górę jako przewód czołowo-skroniowy do zatoki czołowej; kiedy ta ciągłość zawodzi, przewód czołowo-skroniowy otwiera się bezpośrednio do przedniej części mięsienia.
Poniżej bulli ethmoidalis i ukryty przez wyrostek dziobiasty kości etmoidalnej znajduje się otwór zatoki szczękowej (ostium maxillare); dodatkowy otwór jest często obecny powyżej tylnej części małżowiny nosowej dolnej.
Miednica mniejsza jest największą z trzech. Leży poniżej konchy dolnej i powyżej jamy nosowej. Rozciąga się na większą część długości bocznej ściany jamy nosowej. Jest szerszy z przodu niż z tyłu i stanowi przedni otwór dolnego kanału nosowo-łzowego.
.