Niejonowe środki powierzchniowo czynne

Niejonowy środek powierzchniowo czynny odnosi się do rodzaju środka powierzchniowo czynnego, którego cząsteczka nie ulega jonizacji podczas rozpuszczania w wodzie. Przed II wojną światową, został po raz pierwszy opracowany przez IG Company (niemiecki) z nazwami handlowymi Igepol, Leonil i Emulphor. Według ich różnych grup hydrofilowych, można je podzielić na polioksyetyleny i poliole dwóch kategorii.

1 Polioksyetylen: jego wzór to RO (CH2CH2O)nH. Jest on wytwarzany w wyniku reakcji między aktywnym związkiem zawierającym wodór a tlenkiem etylenu. Powszechnie stosowane w przemyśle aktywne związki zawierające wodór obejmują alkohole tłuszczowe, alkilofenole, kwasy tłuszczowe, aminy tłuszczowe, amidy tłuszczowe, alkohole polihydryczne, estry kwasów tłuszczowych, lipidy olejowe, sorbitol i tak dalej. Największą kategorią dostępnych w handlu niejonowych środków powierzchniowo czynnych są addukty tlenku etylenu alkoholu tłuszczowego i alkilofenolu. Surfaktanty typu polioksyetylenowego są w większości rozpuszczalne w wodzie, mają bardzo szeroki zakres zastosowań i są używane jako środki czyszczące, penetrujące, wyrównujące i emulgatory w wielu sektorach przemysłu.
2 Alkohol poliwodorotlenowy typu: jest to związek typu amidowego lub typu estrowego wytwarzany z reakcji pomiędzy związkami zawierającymi wiele hydroksyli z kwasem tłuszczowym. Niejonowe środki powierzchniowo czynne typu poliolowego mają wysokie bezpieczeństwo, mały efekt drażniący na skórę, więc oprócz być stosowane jako środek olejowy i zmiękczający włókna, może być również stosowany jako emulgatory i środki dyspergujące w przemyśle spożywczym, przemyśle farmaceutycznym i przemyśle kosmetycznym.

Non-jonowe środki powierzchniowo czynne mają wysoką stabilność i nie są łatwo dotknięte przez kwas-zasada lub silne elektrolity. Ponadto, ma również dobrą kompatybilność z anionowymi, kationowymi środkami powierzchniowo czynnymi lub amfoterycznymi środkami powierzchniowo czynnymi i może być stosowany w formulacji.

Niejonowe środki powierzchniowo czynne nie są w stanie jonowym w roztworze, przez co mają wysoką stabilność i są mniej podatne na działanie silnych elektrolitów soli nieorganicznych, jak również kwasów i zasad; mają doskonałą kompatybilność z innymi rodzajami środków powierzchniowo czynnych i mają doskonałą rozpuszczalność (która różni się w zależności od różnych struktur) zarówno w wodzie, jak i rozpuszczalnikach organicznych.

Tego rodzaju środki powierzchniowo czynne, chociaż nie są zjonizowane w wodzie, ale zawierają zarówno grupy hydrofilowe (np. oksyetylen-CH2CH2O-, grupę eterową -O-, grupę hydroksylową -OH lub grupę amidową -CONH2 itp.), jak i grupę lipofilową (np, węglowodór-R). Grupy hydrofilowe i grupy lipofilowe mogą odpowiednio oddziaływać z wypełniaczem nieorganicznym i materiałem matrycy polimerowej, aby wzmocnić połączenia między nimi, poprawiając w ten sposób zgodność między nimi i odgrywając wpływ na uplastycznianie i smarowanie elastycznego węgla między dwiema grupami polarnymi. Tymczasem, może obdarzyć system z elastyczności i mobilności, zmniejszenie lepkości systemu, a tym samym poprawę właściwości przetwarzania composites.

Wodny roztwór niejonowych środków powierzchniowo czynnych ma słabą zdolność spieniania z pianki nie jest stabilny, jak również. Wynika to z faktu, że każda cząsteczka niejonowego środka powierzchniowo czynnego ma stosunkowo dużą powierzchnię, a interfejs jest w nienaładowanej pianie. Polioksyetylen ma długi łańcuch i jednolity rozkład masy cząsteczkowej. Grupa lipofilowa ma długi łańcuch i zawiera również łańcuch rozgałęziony. Obecność kopolimeru polioksyetylenowo-polipropylenowego ma duży wpływ na spienianie niejonowych środków powierzchniowo czynnych. Dzięki obecności w ich budowie cząsteczkowej części polarnej i części niepolarnej posiadają one aktywność powierzchniową. Tego rodzaju środki aktywne można podzielić na typu estrowego (np. polioksyetylenowe estry kwasów tłuszczowych, bezwodniki sorbitanowe estrów kwasów tłuszczowych), eterowego (np. polioksyetylenowy eter alkilowy, polioksyetylenowy eter alkilofenolowy), aminowego (np. polioksyetylenowa amina tłuszczowa), amidowego (np. polioksyetylenowy amid alkilowy) oraz mieszanego (np. bezwodnik sorbitolowy estrów kwasów tłuszczowych, eter polioksyetylenowy). W dziedzinie olejenia jest on głównie stosowany do spieniania, emulgowania, przeciwdziałania woskowi, korozji, opóźniania, zwiększania produkcji w studniach naftowych, intensyfikacji wtrysku w studniach wtryskowych, a także poprawy odzysku ropy naftowej i tak dalej.

.