Podczas pierwszej wizyty prenatalnej w mojej drugiej ciąży mój lekarz zapytał, czy planuję cesarskie cięcie.
Byłam tak skupiona na tym, że chciałam zobaczyć silne i zdrowe bicie serca, że nawet nie zastanawiałam się nad tym, w jaki sposób to dziecko przyjdzie na świat.
Przy moim pierwszym dziecku miałam nagłe cesarskie cięcie po 22 godzinach ciężkiej pracy z tyłu – coś, na co byłam zupełnie nieprzygotowana. Wykonywałam ćwiczenia oddechowe i wizualizacyjne, słuchałam muzyki i miałam olejki eteryczne (oraz znieczulenie zewnątrzoponowe). Miałam swojego męża i doulę, którzy mnie wspierali. Miałam 9 centymetrów rozwarcia, kiedy powiedziano mi, że moje dziecko nie może już dłużej czekać.
Doświadczenie to było bardzo intensywne. Nigdy tak naprawdę nie myślałam o konieczności cesarskiego cięcia. Byłam przerażona i wszystko działo się tak szybko. To nie był poród, jaki sobie wyobrażałam.
Czy chciałabym to wszystko powtórzyć?
Mój lekarz powiedział mi, żebym się nad tym zastanowiła i około 20 tygodnia zaczęliśmy więcej rozmawiać o moich planach.
Dał mi informacje o porodach pochwowych po cesarskim cięciu (VBAC) i powiedział, że będzie mnie wspierał w każdej decyzji, którą podejmę.
Ale byłam tak skonfliktowana.
Z jednej strony chciałam, aby ten filmowy moment, w którym dostajesz się do pełnego rozwarcia, pchania i chwytania swojego słodkiego dziecka w ramiona. Byłam tak blisko tego doświadczenia wcześniej.
Ale dzięki temu doświadczeniu wiedziałam również, że cesarskie cięcie nie czyni mnie mniej kobietą ani mniej matką.
Tym razem miałam wybór.
Mogłam znów rodzić i znów ryzykować nieplanowane cesarskie cięcie. Albo mogłam zaplanować datę, aby wejść i poznać moje dziecko. Mogłam wybrać. To było takie wzmacniające.
Decyzja o zaplanowaniu cesarskiego cięcia
Po wielu przemyśleniach, wybrałam zaplanowane cesarskie cięcie. Było w tym tak wiele racji, że czułam się dobrze. Mogłam się upewnić, że moja rodzina jest na miejscu, aby zaopiekować się moim maluchem. Mogłam wyprać wszystkie małe ubranka i mogłam mieć mniej pośpieszne doświadczenie. Więc podpisałem się na linii przerywanej. Wiedziałam, że to było słuszne, ale to wciąż była jedna z najtrudniejszych decyzji, jakie kiedykolwiek podjęłam. Zdecydowałam się na operację, coś, o czym wiedziałam, że to poważna sprawa.
Ale wybierałam też, żeby zrobić to w dniu, w którym mój ulubiony lekarz był dostępny, ten, który musiał zmienić zmianę tuż przed narodzinami mojej córki. Wybierałam.
Ale jak mówi przysłowie, jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, powiedz mu o swoich planach!
Miałam miłą kolację z moją rodziną w noc przed zaplanowanym cięciem cesarskim. Długo spałam z moją córką, naszą ostatnią, zanim poznała swoje rodzeństwo. Położyłam się o północy, wiedząc, że spotkam się z moim maleństwem o 10 rano.
Moje plany uległy zmianie
Obudziłam się godzinę później w pełni rozwiniętym porodzie. Prawdziwa sprawa, rzucić telefon, kiedy lekarz do ciebie mówi, krzyczeć na męża, wyciągnąć to dziecko TERAZ rodzić.
Kontrakcje pojawiły się nagle i potężnie, a my popędziliśmy do szpitala.
Kiedy dotarłam do szpitala, mój lekarz spotkał się ze mną i powiedział: „Masz 6 centymetrów rozwarcia. Czy chcesz poczekać i spróbować przeć?”.
„Nie!” odpowiedziałam.
Więc przygotowali mnie i zabrali na salę operacyjną.
Byłam w trakcie porodu, ale wszystko było zdrowe i w porządku. Nie było żadnego nagłego wypadku, więc ludzie nie spieszyli się, a na sali panował spokój. Pokój był pełen spokojnych rozmów i śmiechu. Wszyscy żartowaliśmy i aby pomóc mi oderwać myśli od wszystkiego, mój mąż zanudził mnie na śmierć, mówiąc o tym, jak działają rynki obligacji – to było doskonałe.
I tym razem nie było to straszne. Mój lekarz przeprowadził mnie przez całą procedurę. To jest to, co wybrałam, nawet jeśli czas dziecka był trochę nie w porę.
Czułam się tak, jakby wszyscy na sali operacyjnej byli w jednej drużynie, czekając na spotkanie z tą nową małą istotą. Nie znaliśmy płci dziecka, więc poprosiłam, aby mój mąż mógł mi ją wyjawić.
Kiedy nasze dziecko przyszło na świat, usłyszeliśmy najwspanialszy płacz, po którym mój mąż powiedział: „To chłopiec!”. Wszyscy śmiali się z wyrazu szoku na mojej twarzy. Chłopiec?! Byłam przekonana, że to będzie kolejna dziewczynka!
Po szybkim umyciu się, moje słodkie dziecko zostało położone blisko mojej głowy, dopóki nie byłam gotowa iść na rekonwalescencję. Mogłam go swobodnie dotykać, całować i przytulać jego małą buzię. Kiedy byłam już gotowa do wyjścia, został umieszczony w moich ramionach. Mieliśmy wszystkie chwile razem, które matka miałaby przy porodzie pochwowym.
Mimo że nie parłam, urodziłam tak samo. Nie umniejszyło to niczego w chwili, gdy znów stałam się matką.
Tak łatwo jest robić założenia na temat ludzi, gdy nie znamy ich historii. Niektórzy mogą założyć, że wybrałam drugie cesarskie cięcie z próżności lub dlatego, że myślałam, że jestem „zbyt elegancka, by przeć”. A to nie mogłoby być dalsze od prawdy.
Wybrałam to, ponieważ znam swoje ciało i swój umysł.
Wiem, jakie to było dla mnie przerażające uczucie, kiedy wszystko działo się tak szybko i widziałam troskę na twarzach wszystkich. Wiedziałam, jak pocieszające będzie to, że mój lekarz – ta silna, niesamowita kobieta – odbierze poród mojego drugiego dziecka po tym, jak spędziła z nami cały mój pierwszy poród. Wybrałam to, ponieważ chciałam tego, co było najlepsze dla mojego dziecka i dla mnie.
Pięć lat później, nie wyobrażam sobie tego inaczej.