Coping with Defiance: Birth to Three Years

Zadaniem malucha jest bycie opozycyjnym. Jest to okres w rozwoju dziecka, kiedy zaczyna ono rozumieć, że jest oddzielone od ciebie i może sprawować pewną kontrolę nad swoim światem. Jednym z ważnych sposobów, w jaki może to zrobić, jest przeciwstawienie się Tobie. Ty mówisz: „Zrób to”, a ono mówi: „Nie!”. Dążenie do obrony własnego „ja” jest przydatne, ponieważ motywuje dziecko do tego, by chciało coś zrobić. Możliwość zrobienia niektórych rzeczy dla siebie buduje jej pewność siebie. Kluczem jest znalezienie sposobów, aby pokazać dziecku, jak może mieć kontrolę i dokonywać własnych wyborów w pozytywny sposób.

Ważne jest, aby pamiętać, że niektóre maluchy są po prostu, z natury, bardziej skłonne do bycia opozycyjnymi niż inne. Dzieci, których reakcje emocjonalne są duże i intensywne, jak również dzieci, które są bardziej ostrożne i nieśmiałe, mogą być bardziej opozycyjne niż dzieci, które są temperamentalnie bardziej spokojne i elastyczne. Dlaczego? Ponieważ dzieci te mają tendencję do trudnego radzenia sobie ze zmianami, na przykład wsiadaniem do fotelika samochodowego, kładzeniem się spać lub odwiedzaniem nowego miejsca. Naturalne zmiany w ciągu dnia również mogą być stresujące i powodować różnorodne strategie protestacyjne maluchów.

Zastanów się nad swoją rodziną

Nie dwoje dzieci lub rodzin jest takich samych. Zastanowienie się nad poniższymi pytaniami może pomóc dostosować i zastosować poniższe informacje do Twojego wyjątkowego dziecka i rodziny.

• Co Twoje dziecko ma tendencję do bycia najbardziej opozycyjnym? Co, jeśli w ogóle, te rzeczy mają ze sobą wspólnego?

• Jak Pani/Pan sądzi, dlaczego te sprawy wydobywają „opozycyjną” stronę Pani/Pana dziecka? Jak to zrozumienie może pomóc Pani/Panu pomóc dziecku lepiej sobie radzić?

• Jak reagują Państwo, kiedy dziecko zachowuje się wyzywająco? Co działa? A co nie? Czego możesz się z tego nauczyć?

Czego należy oczekiwać od narodzin do trzech lat

Od narodzin do 18 miesięcy

Dzieci nie mają umiejętności myślenia, aby celowo przeciwstawiać się rodzicom. Kiedy nie reagują na prośby rodzica, działają zgodnie ze swoimi impulsami (nie próbują manipulować innymi). Niemowlęta po prostu nie mają zdolności do powiedzenia sobie: „Chwycę tę szklankę, mimo że mama powiedziała, że nie wolno”. Ponieważ nie rozumieją jeszcze logiki i nie opanowały samokontroli, nie rozumieją też zasad. Dlatego najlepszą reakcją jest przekierowanie. Na przykład delikatnie, ale stanowczo zabierz przedmiot lub usuń dziecko z zakazanej sytuacji, jednocześnie uznając jego uczucia: „Wiem, że ta szklanka wygląda tak interesująco, ale to nie jest do zabawy”. Następnie daj dziecku zabawkę lub przedmiot, który jest bezpieczny do eksploracji.

18 do 36 Miesięcy

Począwszy od około 18 miesiąca, maluchy zaczynają rozumieć, że są oddzielone od innych – że mają własne myśli i uczucia, które mogą się różnić od myśli i uczuć innych. Rozumieją i potrafią stosować się do prostych poleceń, takich jak: „Idź po piłkę”. Małe maluchy są chętne, aby zaznaczyć swój ślad na świecie. Jednym ze sposobów, w jaki często pokazują swoją niezależność, jest przeciwstawianie się rodzicom. Możesz powiedzieć: „Czas się ubrać do przedszkola”. Twój berbeć może odpowiadać, „No! I stay home!” Ten typ defiance jest bardzo typowy dla berbeci gdy są w ten sposób chętni mieć niektóre kontrolę nad ich światem i robić ich swój wyborom.

Jak reagować na Defiance i opozycyjne zachowanie

Pomyśl o zapobieganiu

Przewiduje rodzaje sytuacji, które prowadzą do defiance od twojego dziecka i pomaga mu rozwiązywać problemy i radzić sobie z góry. To może znaczyć pozwalać twój berbeć znać że ty rozumiesz opuszczać dom iść opieka jest trudna dla on, i wtedy oferować on wybór książka lub zabawka przynosić w samochodzie pomagać on robić przemianie.

Jest także pomocny dawać dzieciom ostrzeżenie zanim przemiana potrzebuje robić. Można użyć minutnika kuchennego, aby dzieci mogły widzieć i śledzić czas. Bardzo pomocne może być również zrobienie plakatu z obrazkami przedstawiającymi poszczególne etapy codziennej rutyny. Na przykład obrazki szczotkowania zębów, mycia twarzy, czytania, a następnie spania pokazują dzieciom, czego mogą się spodziewać w następnej kolejności. W przypadku starszych maluchów, podawaj konkretne wskazówki dotyczące przejść, takie jak: „Jeszcze trzy zjazdy po zjeżdżalni, zanim nadejdzie czas”. Bardzo ważne jest, aby potem przestrzegać swoich ograniczeń.

Respond with Empathy and Set Clear Limits

Walidate your child’s feelings. Jako rodzice często pomijamy ten krok i przechodzimy od razu do wyznaczania granic. Ale uznanie najpierw uczuć dziecka jest bardzo ważne, ponieważ daje mu do zrozumienia, że rozumiemy, o co mu chodzi, i że jego uczucia mają znaczenie. (Należy pamiętać, że to nie uczucia dziecka są problemem, ale to, co dziecko robi ze swoimi uczuciami, jest często wyzwaniem).

Dla wielu dzieci, to jest ten pierwszy krok-empatia i zatwierdzenie-pomaga im zacząć uspokajać się. Etykietowanie uczuć malucha pomaga mu również nauczyć się być świadomym swoich emocji, a w końcu radzić sobie z nimi. Język powinien być prosty i bezpośredni: „Wiem, że nie chcesz włożyć piżamy. Trudno jest przejść z czasu zabawy do czasu snu”. Jeśli pominiesz ten krok, dzieci często „zwiększają głośność”, aby pokazać Ci – głośniej, mocniej i silniej – jak bardzo są zdenerwowane. Często właśnie wtedy zaczynają się napady złości.

Po potwierdzeniu uczuć dziecka:

• Ustal limit. „Już czas do łóżka. Musisz się przespać, aby twoje ciało mogło odpocząć i urosnąć duże i silne”. Używaj języka, który dziecko rozumie. Mów krótko i wyraźnie, ale nie grożąc.

• Zaproponuj kilka możliwości wyboru (które są dla ciebie do przyjęcia). „Czy chcesz założyć swoje piżamki przed czy po tym, jak będziemy czytać książki?”. Albo: „Czy chcesz założyć swoje piżamki, czy tatuś ma je założyć za ciebie?”. Możesz też dać wybór między dwiema parami piżam, które może chcieć założyć. Dawanie możliwości wyboru daje dzieciom szansę na poczucie kontroli w pozytywny sposób. Dawanie wyboru może faktycznie zmniejszyć bunt.

• Używaj humoru. Jest to świetny sposób na wyciągnięcie części intensywności z sytuacji i wrzucenie klucza do walki o władzę. Możesz spróbować przeciągnąć dziecku spodnie od dżinsów przez głowę lub sprawdzić, czy pasują na jej ulubione pluszowe zwierzątko.

• Zaangażuj wyobraźnię swojego dziecka. Dla dziecka odmawiającego pójścia do łóżka: „Elmo jest tak bardzo zmęczony. Chce iść spać i chce, żebyś się do niego przytulił”. Albo, dziecko odmawiające sprzątania: „Nasze ulubione książki chcą wrócić na półkę ze swoimi przyjaciółmi. Zróbmy sobie wyścig, żeby zobaczyć, jak szybko uda nam się je tam włożyć.”

• Wymuszaj limit: Jeśli żadna z powyższych strategii nie działa, a dziecko nadal kopie w pięty, spokojnie i stanowczo ustal limit. „Możesz wsiąść do fotelika samochodowego albo ja mogę cię wsadzić. Ty decydujesz.” Jeśli dziecko stawia opór, wtedy (bez złości) podnieś go i przypnij pasami. W kojącym tonie głosu, możesz powiedzieć coś w stylu: „Wiem, nienawidzisz wsiadać do fotelika samochodowego. Rozumiem.” Albo, po prostu zacznij mówić o czymś zupełnie niezwiązanym z tantrum. „Wow, spójrz na tego dużego pieska, który idzie ulicą”. Albo: „Ciekawe, co będziesz miał dziś na przekąskę w szkole”.

• Unikaj poddawania się. Jeśli poddasz się napadom złości, dziecko nauczy się, że jeśli będzie wystarczająco mocno naciskać, dostanie to, czego chce. To także sprawi, że trudniej będzie ci następnym razem, gdy spróbujesz wyegzekwować limit.

Kluczem jest zwrócenie jak najmniejszej uwagi na protesty twojego malucha. Ignorowanie zachowań, które chcesz wyeliminować, to najszybszy sposób na pozbycie się ich. (Jedyny wyjątek ten reguła jest jeżeli twój dziecko jest fizycznie krzywdzący – bicie, klepanie, uderzanie, i w ten sposób dalej – w którym przypadku ty spokojnie ale stanowczo zatrzymujesz zachowanie i wyjaśniasz że on może czuć zły ale on no może uderzać.)

Your Behavior: Are You Sending Mixed Messages?

Czasami nasze własne wybory i zachowania jako rodziców mogą wpływać na zachowania naszych dzieci. Listed below są strategie adresować dwa bardzo pospolitych wychowywa dylematy które często prowadzą tantrums lub defiance z berbeciami.

Unikać pułapki „W porządku? „Chodźmy teraz do łóżka, dobrze? Czas się ubrać, ok?” Chociaż jest to bardzo powszechny sposób, w jaki komunikują się dorośli, jest on mylący dla małych dzieci. Biorą twoje pytanie za wartość nominalną i myślą, że mają wybór i mogą powiedzieć: „Nie, naprawdę wolałbym nie iść teraz do łóżka”. To może wywołać niepotrzebną walkę o władzę. Upewnij się, że jasno komunikujesz, co jest, a co nie jest wyborem. „Czas założyć piżamę i przygotować się do spania. Czy chcesz założyć zieloną czy czerwoną piżamę?”.

Pomyśl z wyprzedzeniem o limicie, który zamierzasz ustalić, abyś mógł uniknąć zmiany zdania w połowie strumienia. Na przykład, pewna mama nalegała, aby jej 2-latek założył koszulę z długim rękawem w zimowy dzień. Jej dziecko zaczęło protestować, ponieważ tego dnia chciało założyć swoją ulubioną koszulkę z krótkim rękawem. Około 5 minut po napadzie złości matka zdała sobie sprawę, że to niepotrzebna bitwa. Jej córka będzie miała na sobie płaszcz na zewnątrz, a centrum opieki nad dziećmi było ogrzewane. Ale oczywiście martwiła się, w tym momencie, że „poddanie się” i pozwolenie córce na noszenie koszulki z krótkim rękawem da zły przykład; że nauczy córkę, że rzucanie się na nią dostanie to, czego chce. Najłatwiejszym sposobem na uniknięcie tego dylematu jest poświęcenie kilku sekund na zastanowienie się przed podjęciem działania: „Czy to jest granica, którą naprawdę muszę ustalić?”. (Jest to również znane jako „wybieranie swoich bitew.”)

Kiedy szukać pomocy

Jeśli defiance twojego dziecka przeszkadza w jego codziennym funkcjonowaniu, ważne jest, aby szukać wskazówek u specjalisty ds. rozwoju dziecka. Na przykład, jeśli jego zachowanie negatywnie wpływa na jego zdolność do nawiązywania przyjaźni i cieszenia się nimi, przeszkadza mu w odkrywaniu i uczeniu się lub negatywnie wpływa na jego relacje z tobą, nadszedł czas, aby poszukać pomocy, aby wrócić na właściwe tory. Ocena przeprowadzona przez specjalistę w dziedzinie wczesnego dzieciństwa może dostarczyć bardzo cennych informacji na temat tego, co może leżeć u podstaw wyzywającego zachowania Twojego dziecka i dać Ci pomysły na to, jak możesz pomóc dziecku lepiej sobie radzić.