Charon, największy księżyc planety karłowatej Pluton. Został odkryty teleskopowo 22 czerwca 1978 r. przez Jamesa W. Christy’ego i Roberta S. Harringtona w stacji U.S. Naval Observatory we Flagstaff w Arizonie. Jego średnica – 1,208 km (751 mil) – jest nieco większa niż połowa średnicy Plutona, a jego masa to ponad jedna dziesiąta masy Plutona. Charon jest tak duży i masywny w stosunku do Plutona, że niektórzy naukowcy wolą myśleć o tych dwóch ciałach jako o układzie podwójnym. Księżyc został nazwany na cześć Charona, przewoźnika zmarłych dusz do królestwa Hadesu (greckiego odpowiednika rzymskiego boga Plutona) w mitologii greckiej.
NASA/Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory/Southwest Research Institute
Charon okrąża Plutona w ciągu 6,3873 dnia ziemskiego, podążając okrężną drogą o promieniu 19 640 km (12 200 mil). Ponieważ oddziaływania grawitacyjne (pływowe) pomiędzy tymi dwoma ciałami zsynchronizowały okres orbitalny Charona z okresem obrotu Plutona, Charon zawsze zwrócony jest w stronę tej samej półkuli Plutona. Ponadto Charon zawsze jest zwrócony tą samą półkulą do Plutona, ponieważ (podobnie jak wiele innych księżyców) jego okres rotacji jest identyczny z okresem orbitalnym. (Dodatkowe dane o Charonie znajdują się w tabeli.)
| nazwa | średnia odległość od środka Plutona (promień orbitalny; km) | okres orbitalny (okres gwiazdowy; dni ziemskie) | nachylenie orbity do równika planety (stopnie) | ecentryczność orbity |
|---|---|---|---|---|
| Charon | 17,536 | 6.387 | 0 | 0,0022 |
| Styx | 42,000 | 20,2 | ||
| Nix | 48,708 | 24,86 | 0.195 | 0.003 |
| Kerberos | 59,000 | 32.1 | ||
| Hydra | 64,749 | 38.2 | 0.212 | 0.0051 |
| nazwa | okres rotacji (dni ziemskie)* | promień lub wymiary radialne (km) | masa (1020 kg) | średnia gęstość (g/cm3) |
| *Sync. = rotacja synchroniczna; okresy rotacji i orbitalne są takie same. | ||||
| Charon | sync. | 604 | 15 | 1.63 |
| Styx | 10-25 | |||
| Nix | 44 | 0.0058 | ||
| Kerberos | 13-34 | |||
| Hydra | 36 | 0.0032 | ||
NASA/Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory/Southwest Research Institute
Encyclopædia Britannica, Inc.See all videos for this article
Przed przelotem sondy kosmicznej New Horizons w 2015 roku wszystkie informacje o tym odległym układzie pochodziły z obserwacji prowadzonych z Ziemi. Analiza spektralna światła odbitego od Charona ujawnia, że jego powierzchnia jest pokryta głównie lodem wodnym, co stanowi ostry kontrast w stosunku do zamrożonego metanu, który jest tak powszechny na Plutonie. Stosunkowo niska refleksyjność Charona (średnie albedo około 0,35) sugeruje, że muszą być tam obecne inne, ciemniejsze materiały, takie jak pył kometarny. Od lat 90. Pluton i Charon są uważane za olbrzymich członków pasa Kuipera, pierścienia lodowych, kometarnych obiektów, który leży poza orbitą Neptuna.
Charon był jedynym znanym księżycem Plutona do 2005 roku, kiedy astronomowie używający Kosmicznego Teleskopu Hubble’a odkryli dwa stosunkowo małe obiekty krążące wokół Plutona poza orbitą Charona.
HST Pluto Companion Search/ESA/NASA