Weissman besteedt talloze avonden aan het maken van opnamen van krekelzang in de westelijke staten. Hij analyseert hun tsjirpen als een studiotechnicus die nauwgezet een hitsoundtrack mixt.
“Ik luister naar de liedjes in een gebied, bepaal hoeveel verschillende liedjes ik kan onderscheiden, en verzamel dan mannetjes die deze liedjes maken,” zei hij. “Als ik dan eenmaal weet met welke liedjes een mannetje zingt, en dus welke soort hij is, kan ik teruggaan en fysieke kenmerken vinden die meestal die soort zullen scheiden van de andere soorten in de directe omgeving.”
De trend begon in de jaren 1950 toen onderzoekers met vroege draagbare bandrecorders ontdekten dat er veel meer krekelsoorten waren dan eerdere wetenschappers zich hadden gerealiseerd.
Weissman is niet de enige die de verschillende soorten uit elkaar moet kunnen houden. Vrouwelijke krekels moeten in staat zijn om de mannetjes van hun soort te onderscheiden van de mannetjes van andere soorten. Dat komt omdat het karakteristieke, repetitieve getjirp van de krekel eigenlijk een paringsroep is, gemaakt door mannelijke krekels om vrouwtjes aan te trekken.
“De meeste mensen denken dat ze het gezang produceren met hun poten, zoals sprinkhanen doen, maar dat is een misvatting,” zei Fernando Montealegre-Z, een professor in de zintuiglijke biologie aan de Universiteit van Lincoln in het Verenigd Koninkrijk. Hij heeft talrijke artikelen geschreven over hoe krekels en hun verwanten, zoals sprinkhanen en katachtigen, geluid maken.
Krekels hebben twee sets vleugels – tere achtervleugels en taaie, leerachtige voorvleugels, tegmen genaamd, die de achtervleugels bedekken wanneer ze in rust zijn gevouwen. De mannetjes voorvleugels hebben speciale structuren voor het produceren van geluiden die vrouwtjes missen.
Op de onderkant van elk van de mannelijke voorvleugels van de krekel is een uitstekende ader die loopt van links naar rechts. Het is bedekt met een rij van ongeveer 85 tot 1.000 microscopische tanden, zoals de rand van een rits. De structuur, die onderzoekers een vijl noemen, is gemaakt van chitine, een stijf polymeer dat het exoskelet van insecten vormt.
Als het tijd is om te zingen, heft de mannetjeskrekel zijn beide vleugels op, waarbij de ene, meestal de rechter, iets boven de andere uitsteekt. Hij wrijft met de scherpe rand van de onderste vleugel, een schraper genaamd, langs de vijl van de bovenste vleugel. De trillingen die worden veroorzaakt door de schraper langs de vijl te laten lopen, zijn de bron van het getjilp van de krekel.
Deze manier van geluid maken wordt stridulatie genoemd. “Het is alsof je met je duim langs de tanden van een kam strijkt,” zei Montealegre-Z.
Krekels zijn in staat om hun vleugels op deze manier met een opmerkelijke snelheid samen te scharen. Elke cyclus van vleugelslagen produceert een enkele geluidspuls.
Wat wij horen als een enkele snelle tsjirp, bestaat meestal uit een groot aantal pulsen die door individuele vleugelslagen worden voortgebracht. Ze gebeuren zo snel dat ze in elkaar overvloeien. Naarmate krekels ouder worden en hun vijlen afslijten, maken ze een rasper geluid dan jongere krekels doen.
Over het algemeen genereren krekels een zeer zuivere toon op ongeveer 5 kilohertz, een frequentie hoger dan de hoogste toets op een piano.
“Ze zijn als goed gemaakte muziekinstrumenten,” zei Montealegre-Z. “Het is hun vermogen om deze zuivere tonen te creëren. Dat is wat me aantrok om krekels en hun verwanten te bestuderen.”
Maar krekels tsjirpen niet alleen om zichzelf aan te prijzen bij paren. Als een volwassen mannelijke krekel een ander volwassen mannetje tegenkomt, gebruikt hij een speciale rivaliteitsroep om te proberen zijn concurrent aan te moedigen zich terug te trekken. De roep lijkt op de paringsroep, maar is minder ritmisch en klinkt agressiever.
Als een mannelijke krekel erin slaagt het vrouwtje dicht genoeg te benaderen om contact te maken, zal hij een derde type roep gebruiken om haar het hof te maken. Deze baltsroep is veel hoger en stiller, als een fluistering.
Het is belangrijk dat vrouwelijke krekels mannetjes van dezelfde soort kunnen herkennen om te voorkomen dat ze hun tijd verspillen met het najagen van het verkeerde mannetje en omdat ze bij het zoeken naar een partner het risico lopen te worden opgegeten door een groot aantal roofdieren, waaronder vogels en reptielen.
Het verkeerd identificeren van krekelliederen is ook levensgevaarlijk gebleken voor mensen.
In het najaar van 2016 meldden werknemers van de Amerikaanse ambassade in Havana, Cuba, dat ze een alarmerend geluid hoorden. Het luide, constante en doordringende geluid en meldingen van verschillende kwalen, waaronder oorpijn, deden sommigen geloven dat de ambassade onder een soort sonische aanval stond. Onderzoek werd gestart om de bron van het geluid te vinden en het verhaal haalde de nationale krantenkoppen.
Daar kwam Alexander Stubbs in beeld. Als een afgestudeerde student aan de afdeling integratieve biologie aan de UC Berkeley, had Stubbs tijd besteed aan het bestuderen van hoe dieren zoals kikkers en krekels communiceren in het Caribisch gebied en Centraal-Amerika.
“Het is een echt doordringende triller,” zei Stubbs. “Het klinkt echt vreemd.”
Stubbs vergeleek het geluid van de ambassade dat hij in een nieuwsuitzending hoorde met liederen van verschillende soorten in een academische geluidsbibliotheek van verschillende zingende dieren. Hij gebruikte software om het geluid van de ambassade te analyseren en werkte samen met Montealegre-Z om zijn vermoedens te bevestigen.
Het geluid dat in de ambassade werd gehoord, kwam overeen met de paringsroep van de Indische kortstaartkrekel.
“Het is ongelooflijk luid, vooral in een afgesloten ruimte,” zei Stubbs. Maar hij was niet verbaasd dat anderen het lied niet herkenden, omdat deze krekelsoort nog niet eerder in Cuba was geïdentificeerd. U kunt de details van zijn bevindingen hier vinden.
De meeste mensen nemen het geluid van krekels misschien voor lief. Maar door er goed naar te luisteren, worden mensen zich meer bewust van de natuur, zeggen wetenschappers.