Gelijkheid is een lastig onderwerp. Er zijn uitzonderingen op elke generalisatie die je over mannen en vrouwen kunt maken.
Maar dat betekent niet dat we sekse volledig kunnen negeren. De problemen die paren naar sekstherapie brengen, hebben vaak te maken met hun sekse.
De problemen van een hetero-paar in bed zijn vaak te herleiden tot het feit dat ze van verschillend geslacht zijn. En de zorgen van veel lesbische of homoseksuele mannelijke paren hebben veel te maken met het feit dat ze van hetzelfde geslacht zijn.
Cultuur versterkt zeker de genderverschillen waarmee we misschien worden geboren. Maar cultuur is een krachtige kracht, en man-vrouw verschillen vaak figure prominent wanneer koppels van welke geslachtscombinatie lopen in de problemen in bed.
Spontane vs. Responsieve begeerte bij vrouwen
De meeste vrouwen, bijvoorbeeld, hebben een sterke wens om zich seksueel begeerd te voelen. Mannen willen ook begeerd worden, natuurlijk. Maar bij de vrouwen die ik in mijn praktijk zie, is het vaak veel meer een “ding”.”
Veel vrouwen zeggen dat ze geen spontaan verlangen naar seks voelen, tenzij het wordt gestimuleerd door iemand die naar hen verlangt. Als sekstherapeuten zouden wij zeggen dat hun verlangen puur “responsief” is. Veel vrouwen zeggen dat het begeerde gevoel hen het meest opwindt.
Heteroseksuele paring lijkt op het traditionele paren dansen. Zij heeft hem nodig om haar ten dans te vragen. Het dansen zelf is misschien leuk, maar nog belangrijker is dat hij initiatief toont en met haar wil dansen.
Zeker, het kan af en toe leuk zijn voor haar om de rollen om te draaien en hem ten dans te vragen. Maar als dit de enige manier was om hem de dansvloer op te krijgen, zou ze op den duur wel eens het gevoel kunnen krijgen dat er iets niet klopte.
De meeste mannen zijn anders. Zij kunnen ervan genieten als hun partner hartstochtelijk seks met hen wil hebben, maar zij hoeven zich niet begeerd te voelen om opgewonden te raken. Hun verlangen is meer “spontaan”.
Spontane vs. Responsieve begeerte bij mannen
De afgelopen jaren heb ik gemerkt dat sommige mannen in mijn kantoor niet voldoen aan het typische mannelijke patroon van “spontane begeerte.” Zij lijken in dit opzicht meer op vrouwen.
Deze mannen beschrijven hun verlangen meestal als “responsief” – net als de gewone vrouwelijke variant. Wat hen het meest opwindt, is zich begeerd te voelen.
Als zo’n man toevallig homo is, is dat vaak geen probleem. Een mannelijke partner kan genoeg spontaan verlangen hebben om de nodige vonk te geven. Maar in een man-vrouw relatie vormt het vaak een kern erotisch dilemma.
Zulk een man wordt bijna altijd naar mijn kantoor gebracht door zijn zeer ongelukkige vrouw, die klaagt dat hij zelden of nooit het initiatief neemt tot sex – en haar zo de kans ontneemt om zich opgewonden te voelen door zijn passie voor haar.
Als ik afspreek om hem alleen te zien en hem vraag wat hem het meest opwindt, is vaak het eerste wat uit zijn mond komt: “Ik wil dat zij de eerste stap zet.”
Zijn verlangen is in de eerste plaats responsief – iets wat onze cultuur nog niet erkent als normaal bij heteroseksuele mannen.
Het gevangenishuis van gender
Zo’n man komt er al snel achter dat zijn diepste behoefte – de behoefte om zich door zijn partner krachtig begeerd te voelen – in strijd is met het heersende culturele script. Dit is geenszins een triviaal probleem.
Als cultuur hebben we veel moeite met mannen die het mannelijk privilege willen opgeven – in dit geval, het privilege om de initiatiefnemer te zijn.
Het is minder een probleem als het verlangen van een hetero vrouw meer “spontaan” dan “responsief” is. Natuurlijk moet ze een partner vinden die zelfverzekerd genoeg is om niet geïntimideerd te worden door haar sterke behoefte aan seks. Maar er zijn veel van zulke mannen daarbuiten.
Een hetero wiens voornaamste opwinding is begeerd te worden, bevindt zich op een moeilijker terrein. Er zijn maar weinig vrouwen die steeds het initiatief willen nemen.
Een man als hij leert meestal zijn ontvankelijke begeerte geheim te houden. Als hij het aan een vrouwelijke partner probeert uit te leggen, zal het concept vaak zo vreemd voor haar zijn dat ze geen idee zal hebben waar hij het over heeft.
Dus wat is het antwoord?
Kan zo’n man zijn opwindingspatroon zo veranderen dat hij niet langer verlangt naar zijn partner om de eerste stap te zetten?
Wed er maar niet op. Zelfs als bewezen zou kunnen worden dat dit soort opwindingspatronen volledig te wijten zijn aan cultuur of opvoeding, wil dat nog niet zeggen dat het triviaal is of aan verandering onderhevig. Om wijlen Jack Morin te citeren: “Als je oorlog voert met je seksualiteit, zul je verliezen, en uiteindelijk in meer problemen komen dan voordat je begon.”
Voor de meeste paren is de beste strategie waarschijnlijk acceptatie. Een hetero man die ernaar verlangt begeerd te worden, is misschien te vergelijken met iemand die opgewonden raakt van het dragen van vrouwenkleding in bed. Het beste is om het gewoon op te schrijven als menselijke seksuele diversiteit, en het te accepteren.
Nieuw onderzoek is begonnen met het aantonen van de realiteit van ontvankelijk verlangen bij mannen. Maar het fenomeen wordt bijna nooit besproken. Het is nog steeds ergens in de schaduw.
Misschien zal dat op een dag veranderen, en responsief verlangen bij mannen zal algemeen worden aanvaard als slechts een ander voorbeeld van de menselijke seksuele diversiteit.
In de tussentijd, als je een vrouw bent in een relatie met een man die niet zo vaak seks initieert als je zou willen, wil je misschien de mogelijkheid in gedachten houden dat hij misschien hetzelfde nodig heeft als jij.