De afgelopen winter besloot ik een cursus te volgen in Amerikaanse gebarentaal, ASL. Het was een zes weken durende cursus met twee en een half uur les eenmaal per week. Het was volledig onderdompelend – geen gesproken taal toegestaan, zelfs niet met de beheerders.
Ik ging deze uitdaging aan om een paar verschillende redenen. De eerste was dat ik hoopte in staat te zijn beleefde basisbegrippen in ASL uit te wisselen als ik dove mensen zou ontmoeten. De tweede was om mijn hersenen te oefenen. Tenslotte, ASL is een prachtige expressieve taal en in mijn werk met slechthorenden kom ik vaak iemand tegen die aan het tekenen is. Ik wilde zien of ik op zijn minst de meest voorkomende gebaren kon oppikken.
We leerden wel wat basisbeginselen, maar de les was meer bedoeld als een inleidend niveau voor mensen die van plan waren om ASL verder te gaan beheersen. In de eerste paar lessen leerden we termen voor het bespreken van uitgebreide familie. Bijvoorbeeld, is je neef ouder dan je broer? Wie is haar tante? Zijn ze gescheiden of gescheiden? Is je jongste stiefzus verloofd? Het is duidelijk dat deze termen nuttig zijn voor een gesprek, vooral als je iemand leert kennen. Maar ik kon me niet voorstellen dat ik ooit naar iemands neef zou vragen. Ik vond het al moeilijk genoeg om vader, moeder, zus, broer, grootmoeder en grootvader onder de knie te krijgen om verder te gaan met andere familieleden.
Het grootste deel van de les ging over het studentenleven. “Mag ik je rekenliniaal lenen?” In ASL (denk ik) is dit “Slide rule me geven?” Object onderwerp werkwoord, in die volgorde. Online bronnen zeggen dat je een alternatieve Subject Verb Object structuur kan gebruiken, die meer lijkt op gesproken Engels, maar niet in mijn klas. “Kun je me Engels leren?” “Engels aan mij leren? Help me need.” De tutor antwoordt, “Ja. Ik u betalen?” (Vergeet niet dat ik gezakt ben. Dit is misschien niet correct.)
We hebben wel Hello en Goodbye leren zeggen (net als in het Engels, een handgebaar ter begroeting en een kleine afscheidswuif). “Dank u.” En “You’re Welcome” (wat “Dank U” terug is). “Doof”, “slechthorend” en “horend”. Dat was erg nuttig. Maar “haltertopje”?
We leerden vingerspellen. Maar we leerden niet het alfabet van A tot Z, we leerden wat leek op willekeurige combinaties van letters op verschillende weken.
De eerste paar lessen waren leuk. We speelden raadspelletjes om de oog-hersensnelheid te verhogen. Ongeveer een derde van elke les werd gewijd aan dovengeschiedenis (daar deed ik het goed in) en dovenetiquette – waarvan ik sommige niet begreep. Herhaaldelijk werd ons in de klas en bij quizzen verteld dat als twee dove mensen aan het tekenen zijn en je wilt erlangs, het onbeleefd is om om hen heen te lopen. De juiste etiquette is om tussen hen in te lopen, zonder enige erkenning dat je tussen hen in staat. Ik vond dit verbijsterend, maar het was buiten mijn vermogen om naar de logica ervan te vragen.
Mijn hersenen voelden zich wel flexibeler, maar slechts tot op zekere hoogte. We begonnen met zes in de klas, drie vrouwen rond mijn leeftijd, 50 en 60, en drie in de 20 of begin 30. Een 60-jarige stopte na 20 minuten. De tweede hield het drie lessen vol. Ik haalde het einde, terwijl mijn hersenen steeds meer in de war raakten. Kijken naar de leraar en dan proberen de tekens te herhalen is lastig. Het is een spiegelbeeld. Het deed me denken aan wat ze altijd zeggen over Ginger Rogers: Ze deed alles wat Astaire deed, maar achterstevoren, en op hakken. Ook zijn mijn ouder wordende vingers gewoon niet zo flexibel als die van mijn 20-30 jaar oude medestudenten.
Toen ik met de leraar sprak over de vraag of ik Niveau 1 moest overdoen of doorgaan naar Niveau 2, zei hij dat ik een privé-leraar nodig had. Wow. Ik dacht niet dat ik zo slecht was! Ik ben nog nooit gezakt voor iets. Het is vernederend!
Mijn zelfvertrouwen daalde onmiddellijk en ik vergat alles wat ik had geleerd. Maar ik wilde niet opgeven, dus begon ik online te studeren.
Hier zijn wat suggesties.
Print een vingerspelling alfabet poster. Hier zijn er verschillende om uit te kiezen. Ze zijn allemaal gratis. Hang het boven uw bureau. Leer jezelf het alfabet. Gebruik dan William Vicar’s Vingerspelling oefening. Dit is een steeds moeilijkere test-jezelf site die bijna verslavend is. De woorden worden langer, de vingerspelling wordt sneller. Je kunt je vooruitgang zien.
Voor die beleefde basis, ga naar Basic ASL: 100 Signs. De “leerling” in deze video is een jonge vrouw die bekwaam is, maar ook charmant bescheiden en soms besluiteloos, en soms helemaal fout. Ze zorgt ervoor dat je je beter voelt over jezelf. Wil je leren tellen? Hier is een link.
Er zijn veel niveaus in deze serie, van oplopende moeilijkheidsgraad. Je doet het in je eigen tijd. Ik probeer 20 minuten per dag te besteden aan oefenen, en ik ga vooruit! Mijn hersenen worden ook flexibeler. Een onbedoeld voordeel is dat mijn hand-oogcoördinatie is verbeterd, en het heeft een merkbaar verschil gemaakt in mijn tennisspel.
Dus ik ben gezakt voor ASL, maar ik heb veel geleerd.
Deze column verscheen in een iets andere vorm op AARP Health Essentials op 4 mei 2017