Weinig dingen zijn frustrerender voor rolstoelgebruikers en anderen met een lichamelijke handicap dan het niet kunnen vinden van een invalidenparkeerplaats. Het is nog vervelender als we ontdekken dat een niet-gehandicapte illegaal heeft geparkeerd op een van deze plaatsen die we zo hard nodig hebben. U kunt zich dus mijn woede voorstellen toen ik onlangs ontdekte dat sommige van deze aangewezen parkeerplaatsen in sommige gemeenschappen in de VS niet wettelijk afdwingbaar zijn, en dat de plaatselijke politie overtreders niet bekeurt. Als zodanig parkeren niet-gehandicapten vaak op deze toegankelijke plaatsen zonder consequenties.
Om u enige context te geven, op 13 juli 2018 nam ik mijn kinderen mee naar de laatste dag van hun weeklange zomerdagkamp in een lokale kerk. Het parkeerterrein is niet enorm, en er zijn geen individuele verharde plaatsen; slechts twee rijen gras waar auto’s kunnen parkeren. Er zijn echter vier verharde toegankelijke parkeerplaatsen direct voor de kerk, twee aan weerszijden van de oprit naar de kerk. Er is een doorgang tussen elk paar parkeerplaatsen, en alle vier zijn ze voorzien van het blauw geschilderde rolstoelsymbool en een standaard metalen bord van het verkeerstoezicht, waarop staat dat overtreders een boete van $250 krijgen als ze daar parkeren. Normaal gesproken is de parkeerplaats leeg, behalve voor een tiental ouders (zoals ik) die hun kinderen afzetten. Het verbaasde me dat op die ochtend drie van de vier toegankelijke parkeerplaatsen bezet waren en dat er verschillende andere auto’s langs de rand van de opritten geparkeerd stonden.
Nadat ik in de enige beschikbare toegankelijke parkeerplaats had geparkeerd, zag ik dat de andere drie auto’s toebehoorden aan vrijwilligers van de kerk die voor de parkeerplaatsen aan het hovenierswerk bezig waren. Het was duidelijk dat ze daar hadden geparkeerd om materiaal en voorraden te kunnen uitladen. Ik benaderde een van de personen die daar illegaal geparkeerd had (dacht ik) en vroeg hem beleefd (twee keer) om daar alstublieft niet te parkeren. Hij zei: “Oké”. Een paar minuten later keerde ik terug naar mijn auto nadat ik mijn kinderen had afgezet en niemand had zijn auto verplaatst; ze waren net weer aan het werk gegaan. Ik verliet mijn plaats en parkeerde elders, zodat ik de kerk kon bellen om te vragen of de auto’s verplaatst konden worden. Na twee telefoontjes nam niemand op, en ik kon geen voicemail inspreken. Dus greep ik terug naar een laatste redmiddel en belde het plaatselijke sheriffbureau. Ze verzekerden me dat ze een hulpsheriff naar de kerk zouden sturen om het te onderzoeken.
Ik was niet van plan om verder te gaan, en voelde me tevreden dat ik alles had gedaan wat ik kon. Dat was totdat ik een Facebook-bericht kreeg van de persoon met wie ik sprak en vroeg om de auto’s te verplaatsen. Ik zal niet ingaan op de lange lijst van excuses en rechtvaardigingen die hij me gaf voor het parkeren op die plekken, maar hij vertelde me wel iets heel verontrustends. Hij zei dat de hulpsheriff naar de kerk was gekomen. Echter, de plaatsvervanger vertelde hem dat die gemarkeerde toegankelijke plaatsen “niet wettelijk afdwingbaar” waren, en het enige wat de plaatsvervanger kon doen was de autobezitters aanklagen voor huisvredebreuk als dat was wat de kerk wilde. In feite gebeurde er dus niets en werden de autobezitters met rust gelaten.
Ik begreep niet waarom de plaatselijke politie niet kon toezien op wat een duidelijke parkeerovertreding leek te zijn (en voor de goede orde, ik ben me er volledig van bewust dat kerken zijn vrijgesteld van toegankelijkheidswetten). Dus ging ik op een missie om antwoorden te vinden. Mijn eerste stop was de tekst van de Amerikanen met Handicaps Act (ADA) om te zien wat deze te zeggen had over toegankelijke parkeerplaatsen.
De ADA stelt eisen aan de beschikbaarheid van toegankelijke parkeerplaatsen op basis van de grootte van het terrein. Hoe groter het parkeerterrein, hoe meer gemarkeerde plaatsen het moet hebben. Bovendien moet één van elke zes toegankelijke parkeerplaatsen, of een fractie van zes, “toegankelijk zijn voor bestelwagens”. Bijvoorbeeld: Een parkeerterrein met in totaal 400 plaatsen heeft acht toegankelijke plaatsen nodig, en twee van die acht plaatsen moeten toegankelijk zijn voor bestelwagens. Volgens deze normen voldeed de kerk in kwestie aan de ADA-vereisten voor vier toegankelijke plaatsen (ervan uitgaande dat er plaats was voor in totaal 76-100 auto’s op de parkeerplaats. De ADA zegt ook dat gangpaden gemarkeerd moeten worden (bv. met luikmarkeringen) om parkeren in de gangpaden te ontmoedigen, en dat toegankelijke parkeerplaatsen moeten worden aangegeven met borden met het internationale symbool voor toegankelijkheid. Aan al deze eisen werd voldaan, en voor iedere waarnemer zou dit erop wijzen dat het om wettelijk afdwingbare toegankelijke parkeerplaatsen ging. Veel staats- en lokale overheden hebben hun eigen vereisten, die wellicht specifieker of strenger zijn – maar niet minder streng.
De ADA-vereisten hielpen niet verklaren waarom deze parkeerplaatsen niet wettelijk afdwingbaar zouden zijn, dus raadpleegde ik mijn ADA-advocaat. Ik legde de situatie uit en hij antwoordde dat hij geen verklaring had, behalve dat de stad of het graafschap misschien een plaatselijke verordening heeft die de plaatselijke rechtshandhaving regelt, en dat deze ruimten op de een of andere manier niet voldeden aan de vereisten van de verordening.
Mijn volgende – en laatste – halte was het kantoor van de sheriff. Ik stuurde hen een bericht met de vraag waarom die vier toegankelijke parkeerplaatsen niet afdwingbaar waren. Ik heb nog niets van hen gehoord (en zal dit bericht bijwerken wanneer ik dat doe), maar ik heb het gevoel dat dit is wat ze me gaan vertellen.
Als lokale eigenaren van onroerend goed en bedrijven zich niet houden aan de vereisten voor markeringen en bewegwijzering volgens de Manual on Uniform Traffic Control Devices (MUTCD) van het Department of Transportation, dan kunnen wetshandhavingsinstanties geen bekeuringen uitschrijven voor overtredingen omdat de ruimtes technisch gezien niet aan de eisen voldoen. In 2013 raakten sommige inwoners van Athens, Ohio, erg gefrustreerd omdat de lokale politie niets kon doen om niet-gehandicapten te straffen voor het parkeren op toegankelijke parkeerplaatsen. De Athens Disabilities Commission was op een missie geweest om lokale eigenaren van onroerend goed (waaronder Ohio University) voor te lichten over het feit dat veel van hun gehandicaptenparkeerborden niet aan de normen voldeden. De commissie ontdekte dat dit kwam doordat sommige eigenaars van privé-eigendom borden hadden geplaatst die niet voldeden aan de normen die in het handboek zijn vastgelegd.
Het hoofd van de politie van Athene, Tom Pyle, zei dat alle parkeerplaatsen in de stad correct zijn gemarkeerd en dat hierop wordt toegezien. Maar, “privéterreinen zijn een ander verhaal,” zei hij. “Weinig bedrijven hebben ze correct gemarkeerd, dus we doen niet veel aan handhaving op privéterreinen.” Pyle zei dat hij niet weet van een eis voor particuliere eigenaren om ruimtes correct te markeren, dus zijn afdeling is niet in staat om hen te dwingen dit te doen. Op het moment dat dit artikel in 2013 werd gepubliceerd, was ongeveer 90 procent van de toegankelijke parkeerplekken bij Ohio University grotendeels onjuist gemarkeerd, waardoor ze “niet te handhaven” waren.
Als de politie iemand zou aanhouden die op een onjuist gemarkeerde plek heeft geparkeerd, zou de bekeuring niet afdwingbaar zijn in de gemeentelijke rechtbank. Onder de MUTCD, blauw-witte borden zijn voor informatieve doeleinden, dus ook al hebben veel van hen een $ 250 boete gemarkeerd op hen, ze zijn niet afdwingbaar. Mijn enige veronderstelling in mijn persoonlijke situatie is dat de bewegwijzering voor die vier toegankelijke plaatsen bij de kerk niet in overeenstemming is met de MUTCD.
Het is al erg genoeg dat we moeten vechten voor toegankelijk parkeren. Maar nu hebben we geen rechtsmiddelen voor mensen die parkeren op gemarkeerde toegankelijke plekken omdat het bedrijf of de eigenaar van het pand niet wist of de zorg om de bewegwijzering en andere markeringen in overeenstemming te brengen. Ik moedig u aan om u vertrouwd te maken met de wettelijke bewegwijzering voor toegankelijke parkeerplaatsen in het land waar u woont, en om ondernemers te wijzen op de noodzaak om zich aan de regels te houden. Het is een nachtmerrie dat dit het zoveelste obstakel is dat we moeten overwinnen in onze strijd voor gelijke rechten en gelijke toegang. Maar het probleem erkennen en begrijpen is de eerste stap om het te elimineren.
