Een ogenschijnlijk onschuldige oorontsteking verandert in een levensbedreigende MRSA-angst voor een 2 ½-jarige jongen.
Mijn zoon Braxe R. was 2,5 toen hij een steeds terugkerende oorontsteking kreeg die hij volgens ons op de crèche had opgelopen. Hij werd behandeld, verdween en kwam dan weer terug. Uiteindelijk nam een dokter een kweek van het spul dat uit zijn oor lekte. Ik herinner me nog het telefoontje dat ons vertelde dat het methicilline-resistente Staphylococcus aureus was, oftewel MRSA. Ik had veel stafylokokinfecties gehad, dus ik was bekend met MRSA en was doodsbang toen ik het nieuws hoorde.
De dokter schreef verschillende antibiotica voor in een poging de infectie te behandelen. Braxe had niet echt pijn, en het enige symptoom was dik, sijpelend vocht in zijn oor. Maar mijn vrouw en ik waren bang, wetende dat met elke mislukte poging om de infectie te genezen, de situatie kritieker werd.
Uiteindelijk brachten we Braxe naar het infectieziektenteam van het Duke University Hospital en werd hij gezien door Dr. Michael Cohen-Wolkowiez, die Braxe redde en ons leven veranderde. Dr.Cohen-Wolkewiez zei dat Braxe moest worden opgenomen in het ziekenhuis, wat beangstigend was. Ik geloof dat de eerste medicijnkuur vancomycine was, toegediend via een infuus, geen gemakkelijke zaak voor een kind van 2½ jaar. Braxe mocht de ziekenhuiskamer niet verlaten gedurende de week dat hij daar was, wat op zich al moeilijk was. Het was Halloween en hij moest zich in de kamer verkleden en vanuit de deuropening toekijken hoe de andere zieke kinderen in hun outfits voorbij marcheerden, wat hartverscheurend was. De volgende dag was de verjaardag van zijn oudere broer, en we vierden het in de beslotenheid van de ziekenhuiskamer.
Ik moest bij Braxe zitten terwijl hij op een machine werd gelegd voor een CT-scan. Ik zal nooit zijn blik van angst en verwarring vergeten. Ik herinner me ook dat ik me hulpeloos en angstig voelde toen hij onder narcose werd gebracht voor een procedure.
We probeerden hoopvol en positief te blijven, maar we hadden het gevoel dat we geen opties meer hadden. De artsen vertelden ons dat ze een nieuw medicijn wilden proberen dat zou kunnen helpen, maar merkten op dat het Braxe’s inwendige organen zou kunnen beschadigen omdat het niet gemaakt is voor kleine kinderen. We waren niet erg optimistisch dat het zou werken, maar gelukkig werkte het. De MRSA was eindelijk verdwenen.
We geloven dat Braxe’s onvermogen om uit één oor te horen op het moment dat hij zijn spraak aan het vormen was, spraakproblemen heeft ontwikkeld. Hij heeft nog steeds problemen met bepaalde klanken. Mijn vrouw en ik hebben in die tijd emotioneel geworsteld en de angst heeft een blijvende indruk op ons gemaakt.
We zijn dankbaar dat we een goede afloop hebben gehad. Maar het volgende kind zal misschien niet zo gelukkig zijn.