Transmissie van SARS-CoV-2 bij huiskatten

To the Editor:

Meldingen van transmissie van mens op kat van severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2)1 en van beperkte transmissie via de lucht bij katten2 brachten ons ertoe de nasale uitscheiding van SARS-CoV-2 van geïnoculeerde katten en de daaropvolgende transmissie van het virus door direct contact tussen met het virus geïnoculeerde katten en katten zonder eerdere infectie met het virus te evalueren. Drie huiskatten werden geïnoculeerd met SARS-CoV-2 op dag 0. Eén dag na inoculatie werd een kat zonder eerdere SARS-CoV-2 infectie samengebracht met elk van de geïnoculeerde katten om te beoordelen of transmissie van het virus door direct contact zou optreden tussen de katten in elk van de drie paren (tabel S1 in de Supplementary Appendix, beschikbaar bij de volledige tekst van deze brief op NEJM.org). Neus- en rectumswabmonsters werden dagelijks verkregen en onmiddellijk beoordeeld op besmettelijk virus op VeroE6/TMPRSS2-cellen.3

Figuur 1.Figuur 1. Virus Titers from Nasal Swab Specimens.

Drie geënte katten werden geïnfecteerd met severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2) op dag 0. Drie katten zonder eerdere SARS-CoV-2 infectie (direct contact) werden in paren (paren 1, 2, en 3) gehuisvest met de geïnoculeerde katten op dag 1. Neus- en rectumswabmonsters werden afgenomen op dagen 1 tot en met 10. PFU staat voor plaque-vormende eenheden.

Op dag 1 werd bij twee van de geïnoculeerde katten het virus aangetoond. Op dag 3 was het virus aantoonbaar bij alle drie de geïnoculeerde katten, en het virus bleef aantoonbaar tot dag 5 bij alle katten en tot dag 6 bij twee van de drie katten (figuur 1).

De katten zonder eerdere besmetting werden op dag 1 samen gehuisvest met de geïnoculeerde katten. Twee dagen later (dag 3), werd bij een van de katten zonder eerdere infectie infectieus virus gedetecteerd in een neusswab-specimen, en 5 dagen later werd virus gedetecteerd bij alle drie de katten die werden gecohoused met de geïnoculeerde katten (figuur 1). De virustiters bij de katten die werden gecohoused met de geïnoculeerde katten bereikten een piek van 4,5 log10 plaque-vormende eenheden per milliliter, en de virusuitscheiding duurde 4 tot 5 dagen (Figuur 1). In geen van de onderzochte rectale swabs werd virus aangetroffen. Hoewel er meldingen zijn van symptomatische geïnfecteerde katten, vertoonde geen van de katten in onze studie symptomen, waaronder een abnormale lichaamstemperatuur, aanzienlijk gewichtsverlies (Fig. S1), of conjunctivitis. Alle dieren hadden IgG antilichaamtiters tussen 1:5120 en 1:20,480 op dag 24 na de initiële inoculatie.

Met meldingen van overdracht van SARS-CoV-2 van mensen op huiskatten1 en op tijgers en leeuwen in de Bronx Zoo,4 in combinatie met onze gegevens die het gemak van overdracht tussen huiskatten aantonen, is er een volksgezondheidsbehoefte om de potentiële keten van mens-kat-mens overdracht te erkennen en verder te onderzoeken. Dit is van bijzonder belang gezien de mogelijkheid van overdracht van SARS-CoV-2 tussen gezinsleden in huishoudens met katten die onder “shelter-in-place” orders leven. In 2016 heeft een uitbraak van H7N2-griep in kattenasielen in New York City5 de implicaties voor de volksgezondheid van de overdracht van kat op mens voor werknemers in dierenasielen duidelijk gemaakt. Bovendien kunnen katten een stille tussengastheer van SARS-CoV-2 zijn, omdat besmette katten mogelijk geen merkbare symptomen vertonen die door hun eigenaars zouden kunnen worden herkend. De Centers for Disease Control and Prevention heeft richtsnoeren voor eigenaren van gezelschapsdieren over SARS-CoV-2 gepubliceerd (www.cdc.gov/coronavirus/2019-ncov/daily-life-coping/animals.html). Gezien de noodzaak om de coronavirusziekte 2019 pandemie te stoppen door middel van verschillende mechanismen, waaronder het doorbreken van transmissieketens, is een beter begrip nodig van de rol die katten kunnen spelen bij de overdracht van SARS-CoV-2 op mensen.

Peter J. Halfmann, Ph.D.
Masato Hatta, D.V.M., Ph.D.
Shiho Chiba, Ph.D.
Tadashi Maemura, D.V.M., Ph.D.
Shufang Fan, Ph.D.
University of Wisconsin, Madison, WI

Makoto Takeda, M.D., Ph.D.
National Institute of Infectious Diseases, Tokyo, Japan

Noriko Kinoshita, M.D.
Shin-ichiro Hattori, Ph.D.
National Center for Global Health and Medicine, Tokyo, Japan

Yuko Sakai-Tagawa, Ph.D.
Kiyoko Iwatsuki-Horimoto, D.V.M., Ph.D.
Masaki Imai, D.V.M., Ph.D.
Yoshihiro Kawaoka, D.V.M., Ph.D.
Universiteit van Tokio, Tokio, Japan

Deze brief is op 13 mei 2020 gepubliceerd op NEJM.org.

.