Als ik aan een innemende stem denk, begin ik te denken aan een stem die in elke situatie onmiddellijk mijn aandacht trekt. Mijn eerste gedachte was aan de stem van Tom Waits. Zijn stem is echter niet main-stream boeiend in de zin dat het een aantrekkelijke, positieve, of mooie stem is. In plaats daarvan betoog ik dat Waits’ stem boeiend is omdat de luisteraar een ongemakkelijke intimiteit ervaart wanneer hij luistert naar zijn keelklank, zijn schorre stem in combinatie met de duistere, griezelige sfeer die hij produceert.
Tom Waits is een Amerikaanse singer-songwriter en performer. Hij is het meest bekend om zijn keelachtige, schorre stem. Hij accentueert deze schorre stem in veel van zijn liedjes door over te schakelen van een modale, schorre stem naar een vocal fry. Door deze combinatie van een schorre stem en frituur klinkt het in veel van zijn nummers alsof hij gromt. Bovendien kan de luisteraar de stem van Wait als een opdringer ervaren, omdat er in veel van zijn teksten sibilantie te horen is, waardoor de indruk ontstaat dat hij heel dicht bij de luisteraar spreekt of zingt. Deze intimiteit maakt de luisteraar ongemakkelijk, want Waits’ stem is grommig en verontrustend, en hij bezingt over het algemeen donkere, schetsmatige, of verontrustende thema’s. Dit binnendringen van een spookachtige, krachtige stem die dichtbij komt boeit de luisteraar en is ook wat Waits’ stem consequent tot een boeiende stem maakt.
De bovenstaande link is Tom Waits die “Hell Broke Luce” zingt van zijn album Bad as Me. Dit nummer is een voorbeeld van Waits’ stem, en daarin gebruikt hij veel van de hierboven beschreven vocale kwaliteiten om de luisteraar van streek te brengen. Daardoor trekt hij de aandacht van de luisteraar en wordt hij een boeiende stem.