Het verbieden van plastic tasjes voor eenmalig gebruik is een kleine maar cruciale eerste stap om de plastic crisis aan te pakken. Foto: ND700 via
Updated on June 16, 2020
Aan het begin van de inspanningen om de plasticvervuilingscrisis te bestrijden, richten lokale en staatsoverheden in de hele VS zich op het verbieden van plastic tassen voor eenmalig gebruik. CLF zet zich ook in voor een verbod op tasjes in elke staat van New England en heeft in eerdere blogs de vele redenen behandeld waarom plastic tasjes verboden zouden moeten worden.
Naarmate deze inspanningen vorderen, zijn er echter verschillende studies verschenen die de effectiviteit van een verbod op tasjes in twijfel trekken. Deze studies – en hun berichtgeving in de media – veroorzaken enige verwarring bij consumenten en wetgevers.
We willen het rechtzetten, omdat studies die een verbod op plastic tassen bekritiseren geen rekening houden met de bredere reikwijdte van kunststoffen – en ze moeten niet worden opgevat als een excuus om tassen helemaal niet te verbieden.
De koolstofvoetafdruk en giftigheid van plastic zakken – beide zijn van belang
De lijst van studies en rapporten over de gevaren van plastic lijkt met de dag langer te worden – ons plasticprobleem is duidelijk een crisis geworden. De productie, het gebruik en de verwijdering van plastic zijn allemaal slecht voor de menselijke gezondheid en het milieu, omdat plastic zelden wordt gerecycled of zelfs maar recyclebaar is. Volgens National Geographic, als de plastic industrie een land zou zijn, zou het de vierde grootste koolstof uitstoter zijn na China, de VS en India.
Toch beweren sommigen dat plastic boodschappentassen geen deel uitmaken van het koolstof probleem. Het Environment Agency in het Verenigd Koninkrijk bracht in 2011 een rapport uit waaruit blijkt dat de koolstofimpact van papieren, herbruikbare plastic en katoenen tassen groter is dan die van plastic tassen voor eenmalig gebruik, wanneer wordt gekeken naar de productie, het gebruik en de verwijdering van elke tas. Volgens het rapport zou een katoenen tas 131 keer gebruikt moeten worden om een lager effect op het klimaat te hebben.
Wat dit rapport niet bevat, is een poging om de giftigheid van plastic of de gevaren van het weggooien van plastic tassen te berekenen. De conclusie zou zeker anders zijn als er rekening zou worden gehouden met:
- de gevolgen van de productie van plastic, zoals de kankerverwekkende giftige stoffen die worden vrijgelaten door fabrieken op lage inkomens en gekleurde gemeenschappen in Louisiana en het westen van Pennsylvania,
- de dodelijke belasting van plastic tassen op zeedieren, zoals walvissen en zeeschildpadden,
- of de giftige dampen die vrijkomen bij afvalverbrandingsovens wanneer plastic wordt verbrand.
Wat meer is, wanneer heffingen op papieren tassen worden opgenomen in een verbod op plastic tassen voor eenmalig gebruik, zijn consumenten eerder geneigd om herbruikbare tassen mee te nemen. Een katoenen tas kan duizenden keren worden gebruikt, en je kunt hem zelfs composteren als je er klaar mee bent. Als je dit allemaal in aanmerking neemt, is de enige focus van het rapport op de koolstofanalyse misleidend, omdat het gebruik van plastic altijd giftiger en vervuilender is dan de alternatieven.
Verboden zijn niet perfect, maar ze werken nog steeds
Een recentere studie van een onderzoeker aan de Universiteit van Sydney wees uit dat het tassenverbod van Californië leidde tot een matige toename in het gebruik van papieren tassen en sommige klanten ertoe aanzette dikkere plastic tassen te kopen. De studie suggereert dat deze dikkere zakken werden gekocht ter vervanging van het secundaire gebruik van gratis plastic zakken voor eenmalig gebruik als vuilnisbakzakken of om afval van huisdieren op te rapen. Ter vergelijking van het gewicht, meldde de studie dat 28,5% van het plastic dat door een zakjesverbod werd verminderd, werd gecompenseerd door het verbruik te verschuiven naar andere zakken.
De uitkomst van de studie in Sydney is dat het Californische zakjesverbod het verbruik van plastic zakken met 71,5% heeft verminderd – een enorme daling. Het haalde ook 100% van die plastic boodschappentassen uit het recyclingsysteem, waar ze machines vastlegden en de kosten deden stijgen. Het verbod zorgde er ook voor dat ze geen afval meer achterlieten in de buurt en in het milieu.
Hoewel de studie in Sydney wordt aangehaald als kritiek op het verbod op plastic tassen, toont het ook aan hoe succesvol ze zijn in het verminderen van het gebruik van plastic tassen. De studie geeft ook aan dat verboden niet ver genoeg gaan om de plastic crisis te beëindigen.
Tassenverboden zijn de startlijn, niet het einddoel
Plastic is altijd de verkeerde optie. Het vervuilt en is giftig tijdens productie en gebruik. Bovendien vormt het een dodelijke bedreiging voor het leven in zee en op het land en moet het altijd worden verbrand of begraven, zelfs nadat het een paar keer is gerecycled. Hoewel een verbod op tassen op zichzelf de plasticcrisis niet zal oplossen, helpen ze wel om de plastic consumptiegewoonten te veranderen en ervoor te zorgen dat consumenten en detailhandelaren meer openstaan voor alternatieven.
Daarom is het Zero Waste Project van CLF gericht op het passeren van een verbod op tassen, terwijl het ook werkt aan het verminderen van plasticgebruik in het algemeen – inclusief alle wegwerpplastic. Onze Plastic Free New England-campagne belichaamt die inspanning – om toe te werken naar een New England zonder plastic wegwerpproducten.
Het verbieden van plastic tassen voor eenmalig gebruik is een kleine, maar cruciale eerste stap in de aanpak van de plasticcrisis. Het overwegen en aannemen van zakjesverboden heeft al een cruciale rol gespeeld bij het vestigen van de aandacht op de schade van plastic en heeft mensen ertoe aangezet hun plastic consumptiegewoonten te onderzoeken.
Daarom vieren we recente overwinningen in Maine en Vermont, waar zakjesverboden net in de wet zijn ondertekend. Vermont ging zelfs een stap verder en nam de meest uitgebreide plasticwet van het land aan. Niet alleen wegwerptasjes zijn verboden, maar ook polystyreen. En plastic rietjes zijn nu alleen op aanvraag verkrijgbaar.
Nu moeten Massachusetts, Rhode Island, Connecticut, en New Hampshire dit voorbeeld volgen. Dus laten we een landelijk verbod op tasjes invoeren, New England!
UPDATE: De COVID-19 pandemie heeft een tijdelijke terugkeer naar plastic voor eenmalig gebruik betekend – overheidsfunctionarissen en bedrijven in heel New England hebben het gebruik van herbruikbare koffiebekers aan banden gelegd, het verbod op plastic tasjes uitgesteld en herbruikbare tasjes tijdelijk verboden bij supermarkten. Deze beslissingen werden genomen om de volksgezondheid te beschermen, maar in de afgelopen paar maanden zijn de volgende feiten aan het licht gekomen:
- De drijvende kracht die COVID-19 in verband brengt met herbruikbare tassen was niet ambtenaren van de volksgezondheid, maar de plasticindustrie;
- Evidence en verklaringen van de volksgezondheidsgemeenschap maken duidelijk dat er geen bekende contactoverdracht van het coronavirus op enig oppervlak is, inclusief herbruikbare tassen; en
- Zelfs als het coronavirus via contact zou worden overgedragen, heeft het virus een langere levensduur op plastic dan op andere materialen.
Ondertussen blijven de productie, het gebruik en de verwijdering van plastic voor eenmalig gebruik het milieu en onze lichamen vervuilen. In veel gevallen lopen gemeenschappen die worden geschaad door luchtvervuiling van plastic productiefaciliteiten en verbrandingsovens – voornamelijk milieu-rechtvaardige gemeenschappen – ook een groter risico door COVID-19.
Maar we kunnen de volksgezondheid en het milieu beschermen door af te stappen van eenmalig gebruik en over te stappen op nieuwe systemen die veiliger en duurzamer zijn.