Stereographs Were the Original Virtual Reality

Als je afgelopen voorjaar het klaslokaal van Charles Herzog binnenliep, zou je een eigenaardig modern gezicht hebben gezien: middelbare scholieren die allemaal in virtual-reality-apparatuur staarden. Hun lichamen bevonden zich officieel op de Flood Brook School in Vermont, gezeten op krukjes en te midden van een stel comfortabele banken, whiteboards en hokjes. Maar mentaal teleporteerden ze rond de wereld.

De kinderen bekeken VR-beelden van vluchtelingenkinderen die waren gevlucht voor oorlog in Zuid-Soedan, Syrië en Oekraïne. Het heette “The Displaced,” en kwam met dank aan een gratis VR-app gelanceerd door de New York Times Magazine, die je bekijkt door een telefoon in een Google Cardboard-viewer te plaatsen. Terwijl de studenten van Herzog hun nek omdraaiden, zagen ze het moerassige terrein van Zuid-Soedan en de vervallen gebouwen waar de Oekraïense kinderen speelden. (Full disclosure: ik schrijf soms ook voor de New York Times Magazine.)

Later, toen ze hun headsets hadden neergelegd, vertelden de studenten Herzog dat ze verbijsterd waren door de intensiteit van de ervaring – en hoezeer ze zich de wrede ontwrichting door oorlog emotioneel hadden aangetrokken. Ze hadden erover gelezen en er video’s over gezien. Maar de VR drong het tot in hun ziel door.

“Het is echt een diepe onderdompeling,” vertelde Herzog me later. “Ze hebben het gevoel dat ze in welke wereld dan ook zijn geplaatst.”

VR, zo lijkt het, komt eindelijk in de mainstream. Nu op het hoofd gemonteerde apparaten, zoals de Oculus Rift en HTC Vive, onder de $ 1.000 zijn gedaald (of zo laag als $ 5 voor Google Cardboard), turen meer mensen dan ooit in dit nieuwe rijk. Artsen gebruiken het om de hartkamers te laten zien; kunstenaars maken hallucinogene visualisaties; game-ontwerpers bouwen meeslepende shoot-‘em-ups en gekke creatieve tools zoals Tilt Brush, waarmee je virtuele sculpturen in de lucht kunt tekenen. Documentairemakers stromen toe om VR “ervaringen” te filmen, met behulp van nieuwerwetse 360-graden camera’s.

Het high-tech tijdperk heeft geboorte gegeven aan veel verslavende nieuwe media, waaronder websites, YouTube-video’s en eindeloze tekst-chat. Maar voorstanders zeggen dat VR anders is. Door ons hele gezichtsveld te kapen, heeft het meer overtuigingskracht dan tv, radio of welk ander eerder medium dan ook. VR, zoals de filmmaker Chris Milk verkondigt, is “een empathiemachine.”

Waarom slaat VR zijn haken in onze psyche? Wat is er zo intens aan 3-D? Dat is een vraag die mensen zich al in het midden van de 19e eeuw stelden, toen ze in een exotisch nieuw instrument tuurden om virtuele werelden op te roepen: de stereoscoop.

**********

In juni 1838 publiceerde de Britse wetenschapper Charles Wheatstone een paper waarin hij een merkwaardige illusie beschreef die hij had ontdekt. Als je twee tekeningen van iets maakte, bijvoorbeeld een kubus of een boom, vanuit twee enigszins verschillende perspectieven, en ze dan elk door een ander oog bekeek, zouden je hersenen ze samenvoegen tot een driedimensionaal beeld. Dit was, zo merkte hij op, precies hoe ons gezichtsvermogen werkt; elk oog ziet een iets ander perspectief. Wheatstone maakte een apparaat op tafelformaat om het effect te demonstreren, met een kijker die een uniek beeld naar elk oog stuurde: ’s werelds eerste stereoscoop.

Een decennium later verfijnde de wetenschapper David Brewster het ontwerp, en ontwierp een handzaam apparaat dat je naar je ogen kon richten. Stop er een kaart in met stereobeelden – een “view” – en voilà! Een scène kwam tot leven. Beter nog, de foto was kort daarvoor uitgevonden, wat betekende dat Brewsters stereoscoop niet alleen ruwe handgetekende beelden kon laten zien, maar levendige beelden uit het echte leven.

“Al deze uitvindingen sloten halverwege de vorige eeuw perfect op elkaar aan,” merkt Douglas Heil op, professor en auteur van The Art of Stereography.

Toen Brewsters ontwerp eenmaal op de markt kwam, explodeerde de stereoscoop in populariteit. De London Stereoscopic Company verkocht betaalbare apparaten; haar fotografen zwermden uit over Europa om stereoscopische beelden te maken. In 1856 bood de firma 10.000 beelden aan in haar catalogus, en binnen zes jaar waren dat er een miljoen.

“Mensen waren er dol op,” lacht Laura Schiavo, een assistent-professor museumstudies aan de George Washington University. Voor pennies per beeld, kon stereoscopie een echt massamedium worden: Mensen kochten enthousiast opnamen van alles en nog wat. Ze vergaapten zich aan Tintern Abbey in Wales en de Tempel van Jupiter in Libanon, en vergaapten zich aan close-ups van verfijnde kunstwerken. Er waren komische, geënsceneerde opnamen, zoals die van een dienstmeisje dat via een mangat haar huis uit glipt om haar minnaar te zien. Rijke families poseerden voor stereoscoopportretten.

De wereld in een stereoscoop leek transcendent, hyper-realistisch. “Het eerste effect van het bekijken van een goede foto door de stereoscoop is een verrassing zoals geen enkel schilderij ooit heeft voortgebracht,” zei Oliver Wendell Holmes, de Amerikaanse chirurg en schrijver, in een Atlantic essay uit 1859. “De geest voelt zijn weg tot in de diepten van het beeld. De verwilderde takken van een boom op de voorgrond komen op ons af alsof ze onze ogen zouden uitkrabben”. Al snel verzamelde Holmes een collectie van duizenden weergaven. “O, oneindige hoeveelheden gedichten die ik koester in deze kleine bibliotheek van glas en karton! Ik kruip over de uitgestrekte gelaatstrekken van Ramses, op het gezicht van zijn uit de rotsen gehouwen Nubische tempel; ik beklim het reusachtige bergkristal dat zichzelf de Piramide van Cheops noemt.” Hij gaf dit soort beelden zelfs een naam: “stereograph,” van de Latijnse wortels voor “solide” en “schrijven.”

Holmes ontwierp een vereenvoudigde stereoscoop die goedkoop kon worden gemaakt. Hij vroeg er opzettelijk geen patent op aan, en dit leidde tot een Amerikaanse stereografie-boom, toen Amerikaanse bedrijven duizenden van deze gadgets produceerden: Intellectuelen gebruikten het om na te denken over de mysteries van het gezichtsvermogen en de geest, terwijl kinderen zich slechts vergaapten aan de coole uitzichten.

“Het was ook sociaal,” zegt Heil. “Je zag de familie in de zitkamer en de kleinzoon gaf stereo-beelden door aan grootmoeder, die ernaar keek.”

Europese beelden waren vaak van beroemde oude monumenten, kastelen en kathedralen. De Verenigde Staten – een jong land – hadden geen oudheid, dus legden stereografen in plaats daarvan het epische landschap van Amerika vast: de ravijnen van het Westen, de torenhoge pieken van Yosemite. Amerikanen hielden ook van scènes uit het buitenland en keken opgewonden naar Egyptische kamelen, Centraal-Amerikaanse vrouwen die tortillameel stampten, luchtschepen tijdens de vlucht en exploderende vulkanen. Reizen in het Victoriaanse tijdperk was te duur voor iedereen behalve de rijken, dus de stereograaf zorgde voor virtuele reizen voor de opkomende middenklasse.

“Je kon thuis blijven en naar Frankrijk, Italië, Zwitserland en China gaan, en je kon al deze plaatsen bij je haardvuur bezoeken,” zegt Denis Pellerin, directeur van de London Stereoscopic Company (die nog steeds bestaat). Een ondernemer stelde zich zelfs voor om de stereograaf te gebruiken om op afstand boodschappen te doen.

Stereoscopie begon de wetenschap te veranderen. Astronomen realiseerden zich dat als ze twee foto’s van de maan zouden maken – maanden na elkaar – het zou zijn alsof ze de maan zouden bekijken met een gezicht zo groot als een stad: “Onszelf de reuzenogen van de wetenschap gunnen”, zoals een waarnemer schreef. (De techniek onthulde inderdaad nieuwe maankenmerken.)

Artiesten gebruikten het apparaat ter inspiratie. Charlie Chaplin zocht tevergeefs naar een idee voor zijn volgende film, toen hij stereografieën van de Yukon bekeek. “Dit was een prachtig thema,” realiseerde hij zich, en in een flits bedacht hij het idee voor zijn volgende hitfilm, The Gold Rush.

**********

Aan het eind van de 19e eeuw begonnen stereografenfabrikanten hun waren agressief aan de man te brengen op een enorme en lucratieve markt: scholen. Zoals veel leveranciers van onderwijstechnologie beweerden zij dat hun nieuwe vorm uniek en leerzaam was, beter zelfs dan gewone boeken.

“De stereograaf is een superieur soort tekst, en een goede onderwijzer zal niet zoveel vertrouwen hebben in gewone druk,” schreef het bedrijf Underwood & in zijn handleiding voor leraren, The World Visualized for the Classroom. Veel leraren lieten zich overhalen en volgens sommige bronnen begonnen miljoenen leerlingen stereoscopen te gebruiken. Keystone, een ander stereografisch bedrijf, zei dat elke Amerikaanse stad met minstens 50.000 inwoners het “Keystone System” in zijn scholen gebruikte. Het ging over het smeden van een nieuwe stijl van cognitie en gedrag. De wetenschap van de psychologie was nieuw, en voorstanders geloofden dat het mentale apparaat van kinderen te trainen was met rigoureuze oefening. Het bestuderen van 3D scènes, zo argumenteerden de experts, zou helpen om de aandacht van kinderen te verscherpen. “Opvoeders beschreven kinderen altijd als chaotisch en ongeconcentreerd,” zegt Meredith Bak, een assistent-professor in kinderstudies aan de Rutgers Universiteit. “Er was een idee dat je kinderen moest leren kijken,” door ze een “object les” te geven die ze nauwkeurig konden bestuderen. De stereograaf leek perfect te passen in het plaatje: Door het zicht van een student af te sluiten, verwijderde hij de afleiding van spugende klasgenoten en verzegelde hij het kind in stille contemplatie. “De leerling kreeg een beeld en moest naar de voorgrond kijken, naar de achtergrond, naar verschillende delen van het beeld,” zegt Bak. Het apparaat, beweerde een opvoeder, zou “de verbeelding ketenen.”

De makers van stereografieën bagatelliseerden het overduidelijke plezier van het apparaat, om het beter educatief te maken. “Het gebruik van de stereograaf is geen spel, het is werk,’ schreef De wereld in beeld voor de klas. Als de leraar het correct gebruikte, zou het de kinderen naar het buitenland brengen. “Het is misschien niet te optimistisch om te geloven dat een kind op deze manier meer te weten kan komen van het echte leven in vreemde of verre landen dan vaak bekend is bij de haastige of achteloze reiziger die ze bezoekt,” schreef een leraar.

Enige literaire elites waren gealarmeerd door de opkomst van de stereograaf. De beeldcultuur was in opkomst: bovenop stereoscopen verhandelden Victorianen opgewonden fotografische visitekaartjes, keken ze naar korte films en draaiden ze kinetoscopen met looping animaties die in wezen leken op de geanimeerde GIF’s van tegenwoordig.

De Franse dichter Baudelaire had er genoeg van. Hij haalde uit en klaagde over “duizend hongerige ogen… die zich over de kijkgaten van de stereoscoop buigen, alsof het zolderramen zijn van het oneindige.” Een deel hiervan was puur snobisme, zoals de auteur Heil zegt. Elites haatten de stereograaf “omdat hij zo populair was, en omarmd door ongeschoolde mensen,” voegt hij eraan toe. “Ik vergelijk het met rock ‘n’ roll in de jaren ’50.” En, zoals gebruikelijk bij nieuwe media, was er porno. Een Brits overheidsrapport veroordeelde stereografieën van “vrouwen die zich uitkleedden, hun ondergoed toonden en in bepaalde houdingen zaten op een zeer suggestieve manier”; Frankrijk begon met een repressief optreden.

Uiteindelijk werd de stereografie de nek omgedraaid door nog nieuwere, betoverender media. Hoewel de rage meer dan 60 jaar aanhield, waren tegen de jaren 1910 ansichtkaarten het nieuwe populaire foto-item geworden om te delen en te verzamelen. Rond diezelfde tijd kwam de radio, die de stereograaf voorgoed verdrong als sociaal vermaak in de huiskamer. Stereobeelden zijn nooit helemaal verdwenen; 3-D heeft nog een paar korte oplevingen gekend in films, en als “View-Master” kinderspeelgoed in de jaren ’60.

Maar het was niet meer het gesprek van de dag. Kom bij een vriend thuis, en ze zouden je niet langer aansporen om in hun fantastische apparaat te gluren.

**********

Totdat, natuurlijk, VR opnieuw opdook. In 2012 lanceerde een ondernemer genaamd Palmer Luckey een Kickstarter-campagne om de Oculus Rift te produceren, waarmee hij een renaissance in 3-D met hoofdmontage startte. De VR van vandaag is grotendeels ontstaan omdat de vereiste technologie – lcd-schermen en kantelsensoren – plotseling goedkoop werd door de opkomst van mobiele telefoons. Maar VR worstelt met een aantal existentiële vragen. Waar is het precies goed voor? Zijn er dingen die schreeuwen om in VR te worden gezien? Is het de nieuwste 3-D rage, of is het here to stay?

Met name documentairemakers kauwen op dit probleem. Regisseur Jeff Orlowski maakte Chasing Coral, een 89 minuten durende documentaire over wetenschappers en duikers die een systeem ontwikkelen om het verbleken van koraalriffen in time-lapse-beelden vast te leggen. Geïntrigeerd door VR heeft hij ook een VR-film van zes minuten opgenomen van de onderwateractie. Terwijl de traditionele documentaire beter is in het vertellen van een lang verhaal, zegt hij, geeft VR mensen een bijzonder fysiek gevoel van de kwestie.

“Oceanen zijn bijna het toppunt van de meeslepende ervaring,” merkt hij op. “Heel weinig mensen gaan erheen. Heel weinig mensen duiken. En van alle ervaringen waarbij je in 360 graden rond wilt kijken, is onder water gaan een grote.” Het mist echter een sociale dimensie. Vrienden kunnen samenkomen om zijn gewone documentaire op een bank te bekijken, maar VR “is nog geen gemeenschappelijke ervaring.”

Is VR echt een “empathie machine”? Veel critici zeggen dat deze opschepperij wordt overgespeeld. Men kan net zo goed voyeuristische, gevoelloze VR maken als slimme, intelligente VR. Sommige wetenschappers suggereren echter dat deze bewering niet helemaal een hype is. Jeremy Bailenson – een professor in communicatie aan Stanford – heeft VR al meer dan tien jaar getest en is tot de conclusie gekomen dat VR, mits doordacht ingezet, het vermogen van een kijker om een ander perspectief te begrijpen inderdaad kan vergroten. Het is bij uitstek geschikt voor “rollenspel.” Hij heeft zelfs een VR-simulatie gemaakt die je in de positie plaatst van een koe die op het punt staat te worden geslacht, en het is intens genoeg dat kijkers overstuur wegkomen.

Inderdaad, dat is waarom Bailenson denkt dat VR alleen goed is voor korte ervaringen: Het is te zintuiglijk intens voor meer dan 20 minuten. En terwijl het zeker lijkt een geweldig hulpmiddel voor scholen, de vraag hoe het helpt onderwijs is nog steeds wetenschappelijk onopgelost.

Het kan heel goed zijn dat VR uiteindelijk wordt gebruikt voor alledaagse doeleinden, ook. Walmart gebruikt het om werknemers op te leiden; Bailenson heeft een bedrijf opgericht om VR te gebruiken om voetbalsporters te helpen bij het bestuderen van hun spel. Misschien gaan we het binnenkort echt gebruiken om eten te bestellen. Dit is in veel opzichten vaak de lange termijn curve van media, zoals Schiavo, de George Washington University professor, opmerkt. Mensen dachten dat de stereoscoop een revolutie teweeg zou brengen in de manier waarop we kennis tot ons nemen, maar dat is nooit helemaal gelukt. We raken opgewonden van een nieuw medium, om het vervolgens snel te domesticeren: de ultieme realiteit van de menselijke blik.