Typen soundtrackopnamen omvatten:
- Muzikale soundtracks zijn voor de filmversies van muziektheater; ze concentreren zich voornamelijk op de liedjes
(Voorbeelden: Grease, Singin’ in the Rain) - Filmscores laten de voornamelijk instrumentale muzikale thema’s en achtergrondmuziek van films zien
(Voorbeelden: The Wizard of Oz, Psycho) - Voor films die zowel orkestrale filmmuziek als popsongs bevatten, beide soorten muziek
(Voorbeelden: Shrek-serie) - Albums van populaire liedjes die geheel of gedeeltelijk op de achtergrond te horen zijn van niet-muzikale films
(Voorbeelden: Sleepless in Seattle, When Harry Met Sally…) - Soundtracks van videogames worden vaak uitgebracht na de release van een spel en bestaan meestal uit het thema en de achtergrondmuziek van de levels, menu’s, titelschermen, promotiemateriaal (zoals hele nummers waarvan slechts segmenten in het spel werden gebruikt), cut-screens en soms geluidseffecten die in het spel werden gebruikt
(Voorbeelden: Sonic Heroes, The Legend of Zelda: Ocarina of Time) - Albums die zowel muziek als dialogen uit de film bevatten, zoals het uit 1968 daterende Romeo and Juliet, of het eerste authentieke soundtrackalbum van The Wizard of Oz.
De soundtrack van de Walt Disney animatiefilm Snow White and the Seven Dwarfs uit 1937 was de eerste commercieel uitgegeven filmsoundtrack. Het werd uitgebracht door RCA Victor Records op meerdere 78 toeren platen in januari 1938 als Songs from Walt Disney’s Snow White and the Seven Dwarfs (with the Same Characters and Sound Effects as in the Film of That Title) en heeft sindsdien talrijke uitbreidingen en heruitgaven gezien.
De eerste live-action musical film die een commercieel uitgegeven soundtrack album had was MGM’s 1946 film biografie van Show Boat componist Jerome Kern, Till the Clouds Roll By. Het album werd oorspronkelijk uitgegeven als een set van vier 10-inch 78-toerenplaten. Slechts acht nummers uit de film werden opgenomen in deze eerste uitgave van het album. Om de nummers op de plaatkanten te krijgen moest het muzikale materiaal bewerkt en gemanipuleerd worden. Dit was voordat tape bestond, dus de platenproducent moest segmenten kopiëren van de afspeelplaten die op de set werden gebruikt, ze vervolgens kopiëren en opnieuw kopiëren van de ene schijf naar de andere en overgangen en cross-fades toevoegen totdat de uiteindelijke master was gemaakt. Onnodig te zeggen dat deze verschillende generaties verwijderd was van het origineel en dat de geluidskwaliteit daaronder leed. De playback opnamen werden opzettelijk zeer “droog” (zonder galm) opgenomen; anders zou het in grote filmzalen te hol overkomen. Hierdoor klonken deze albums vlak en doosachtig.
TerminologieEdit
MGM Records noemde deze “original cast albums” in de stijl van Decca Broadway show cast albums voornamelijk omdat het materiaal op de schijven niet naar beeld zou worden vergrendeld, waarmee het grootste onderscheid werd gemaakt tussen `Original Motion Picture Soundtrack’ die, in de meest strikte zin muziek zou bevatten die wel in beeld zou komen als de thuisgebruiker de ene naast de andere zou afspelen en `Original Cast Soundtrack’ die in de meest strikte zin zou verwijzen naar studio-opnamen van filmmuziek door de originele filmcast, maar die waren bewerkt of herschikt voor tijd en inhoud en niet in beeld zouden komen.
In werkelijkheid blijven producenten van soundtracks echter dubbelzinnig over dit onderscheid, en titels waarbij de muziek op het album wel is afgestemd op het beeld kunnen worden aangeduid als OCS en muziek van een album dat niet is afgestemd op het beeld kan worden aangeduid als OMPS.
De uitdrukking “rechtstreeks opgenomen van de soundtrack” werd een tijdje gebruikt in de jaren 1970, 1980 en 1990 om materiaal te onderscheiden dat wel en materiaal dat niet in beeld wordt gebracht (uitgezonderd alternate masters en alternate vocals of solo’s), maar ook hier weer deels omdat veel “film takes” eigenlijk bestonden uit verschillende pogingen om het nummer te bewerken en samen te voegen tot de master, werd ook die term in de loop der tijd onduidelijk en vaag toen, in gevallen waarin de in de film gebruikte master take niet in zijn geïsoleerde vorm kon worden gevonden, (zonder de M&E) de eerder genoemde alternatieve masters en alternatieve vocale en solo-uitvoeringen die wel konden worden gevonden, in hun plaats werden opgenomen.
Als gevolg van al deze neveligheid werd in de loop der jaren de term “soundtrack” algemeen toegepast op elke opname van een film, of die nu afkomstig was van de eigenlijke soundtrack van de film of opnieuw was opgenomen in de studio op een vroeger of later tijdstip. De uitdrukking wordt soms ook ten onrechte gebruikt voor opnamen van de cast van Broadway. Hoewel het in sommige gevallen correct is om een “soundtrack” een “castopname” te noemen (omdat het in de meeste gevallen optredens bevat die zijn opgenomen door de originele filmcast), is het nooit correct om een “castopname” een “soundtrack” te noemen.”
Die bijdragen aan de vaagheid van de term zijn projecten zoals The Sound of Music Live! die live op de set werd gefilmd voor een NBC-vakantiespecial die voor het eerst werd uitgezonden in 2013. Het album dat drie dagen voor de uitzending werd uitgebracht, bevatte studio-opnames van alle liedjes die in de special werden gebruikt, uitgevoerd door de originele cast daarvan, maar omdat alleen het orkestrale gedeelte van het materiaal van het album hetzelfde is als het materiaal dat in de special werd gebruikt, (d.w.z. de zang werd live gezongen over een vooraf opgenomen track), dit creëert een soortgelijke technische moeilijkheid, omdat hoewel de instrumentale muziek bed van de CD zal vergrendelen in beeld, de vocale uitvoeringen niet, hoewel het mogelijk IS om een complete soundtrack opname te maken door het lichten van de vocale uitvoeringen van de DVD, het wissen van de alternatieve vocale masters van de CD en het combineren van de twee.
Tot MGM’s meest opmerkelijke soundtrack albums behoorden die van de films Good News, Easter Parade, Annie Get Your Gun, Singin’ in the Rain, Show Boat, The Band Wagon, Seven Brides for Seven Brothers, en Gigi.
Film score albumsEdit
Film score albums werden niet echt populair tot het LP tijdperk, hoewel een paar werden uitgegeven in 78-toeren albums. Alex North’s score voor de 1951 filmversie van A Streetcar Named Desire werd uitgebracht op een 10-inch LP door Capitol Records en verkocht zo goed dat het label het later opnieuw uitbracht op een kant van een 12-inch LP met enkele van Max Steiner’s filmmuziek op de achterkant.
Steiner’s score voor Gone with the Wind is vele malen opgenomen, maar toen de film in 1967 werd heruitgebracht, bracht MGM Records eindelijk een album uit met de beroemde score, rechtstreeks opgenomen van de soundtrack. Net als de heruitgave van de film in 1967, was deze versie van de partituur kunstmatig “verbeterd voor stereo”. In de afgelopen jaren heeft Rhino Records een 2-CD set uitgebracht van de complete Gone With the Wind score, gerestaureerd naar het originele mono geluid.
Een van de best verkochte filmmuziek aller tijden was John Williams’ muziek uit de film Star Wars. Veel filmmuziekalbums raken uitverkocht nadat de films uit zijn en sommige zijn uiterst zeldzame verzamelobjecten geworden.
Samengestelde filmtracks opgenomen op plaatEdit
In een paar zeldzame gevallen werd een volledige filmdialoogtrack uitgegeven op platen. De Franco Zeffirelli film van Romeo en Julia uit 1968 werd uitgegeven als een 4-LP set, als een enkele LP met muzikale en dialoog fragmenten, en als een album met alleen de muzikale score van de film. De baanbrekende film Who’s Afraid of Virginia Woolf? werd uitgegeven door Warner Bros Records als een 2-LP set met bijna alle dialogen uit de film. RCA Victor gaf ook een dubbel-album uit met praktisch alle dialogen van de soundtrack van A Man for All Seasons, Decca Records gaf een dubbel-album uit voor Man of La Mancha en Disney Music Group (vroeger Buena Vista Records) gaf een gelijkaardig dubbel-album uit voor de soundtrack van The Hobbit.