Sheryl Crow: World Tour 2019 [Concert Review]

Sheryl Crow w/ Yola; World Tour 2019; Fraze Pavilion, Kettering, OH – Wednesday, July 10, 2019
Toen Sheryl Crow en haar 6-koppige band het podium van het Fraze Pavilion betraden op deze hete en zweterige avond in juli, was het het gemak en vertrouwen van iemand die hier eerder was geweest. Het was zelfs op de dag af 16 jaar geleden dat ze haar concertvideo “C’mon America 2003” in dezelfde zaal opnam, zoals ze aan het begin van haar set verkondigde, en ze zei dat het ook de 60e verjaardag van haar rechterhand gitarist Peter Stroud was (ze verklaarde dat dit de derde keer was dat hij zijn BD op het podium van Kettering vierde). De band opende met “Maybe Angels” en gleed onmiddellijk in een van Crow’s vroegste airplay favorieten “Leaving Las Vegas,” terwijl de zangeres verklaarde dat het spelen in de Fraze een “thuis weg van huis” was.”
Natuurlijk was dat nummer een oorzaak van controverse toen het recht op die verhaallijn werd betwist door ontevreden leden van de zogenaamde “Tuesday Night Music Club,” wat de titel werd van haar debuutalbum uit 1993. Gezien de latere film met dezelfde naam, is het ironisch om te zien hoe Crow haar publiek voorgaat in het klappen op de beat, terwijl de basis verhaallijn iemand is die zich dood drinkt.
Bij de songs van haar debuutalbum vroeg Crow aan de stevige menigte die de voorste driekwart van de zaal vulde hoeveel mannen er in het publiek zaten, bij wijze van introductie van “Strong Enough”, dat net genoeg pedal steel gitaar toevoegde aan de akoestische gitaarpluk van de oorspronkelijke opname om ons eraan te herinneren dat Crow weliswaar in wezen een rocker is, maar toch minstens één album met countrymuziek heeft uitgebracht om de crossover-markt aan te boren, en dat ze tegenwoordig haar thuisbasis in Nashville heeft. Op dezelfde manier peilde ze naar de leeftijd van het publiek, en vroeg uiteindelijk: “Hoeveel van jullie rocken nog als je 50 bent?” voordat ze de eerste klassieke rockakkoorden van “If It Makes You Happy” tokkelde op een gouden Les Paul. Crow zou de betekenis van die gitaar later in de show uitleggen, maar op dat moment werd ik me bewust van de algemene aantrekkingskracht van Crow en haar muziek toen ze haar vele fans meezong met het bekende refrein.
Gezien het feit dat ze zich een weg baande naar het opnemen als soloartiest door eerst te toeren en opnamesessies te doen als achtergrondzangeres voor folk als Don Henley, en een duet zong met Michael Jackson tijdens zijn “Bad”-tour, zouden sommigen geneigd kunnen zijn om Sheryl Crow te kort te doen door te suggereren dat ze gewoon weer zo’n mooi blond meisje is met een goede stem die toevallig op het juiste moment op de juiste plaats was. Nou, we hebben allemaal gezien dat dat soort flitsende talent opkomt en snel weer verdwijnt, maar Sheryl Crow heeft veel meer in haar mars om het tegendeel te bewijzen, waaronder tien studio albums die niet alleen gevuld zijn met geweldige zangprestaties, maar ook sterk geschreven en slim geproduceerd zijn. Absoluut Crow heeft een geweldige stem, die was op volle vertoning woensdagavond, maar ze is een sterke muzikant over de hele linie – het spelen van ritmegitaar, bas, piano en harmonica – en een prima band leider, vaardigheden die zowel onderhoudend en inspirerend waren in live performance in de voorkant van haar enthousiaste fans.
Een van de hoogtepunten van de avond kwam daarna, “Everyday is a Winding Road,” dat opende met een lang, funky drumintro dat me deed denken aan The Rolling Stones’ “Sympathy for the Devil,” een vergelijking die nog relevanter voelde toen Stroud en Crow’s andere leadgitarist beiden uitgebreide solo’s speelden (deze man was geweldig, en verdient naamsbekendheid, maar verschillende online zoekopdrachten hebben me geen lijst van Crow’s live bandleden opgeleverd), waarbij Stroud slide speelde. Het is merkwaardig hoeveel van Crow’s rockers de neiging hebben om te passen in die losse, bluesy rock formule die veel van de beste Richards/Jagger composities voedt. Crow’s gitaristen hebben zich in de loop van de avond herhaaldelijk van hun taak gekweten, net als zijzelf met haar leadzang.
“We nemen je 25 jaar mee terug in de tijd,” zei Crow, “helemaal terug naar het begin,” bij wijze van introductie van het eerste nummer dat op de radio doorbrak, “All I Wanna Do,” dat geweldige feestnummer met regels als “I like a good beer buzz early in the morning,” en de geweldige reactie op de suggestie van de titel dat “all I wanna do is have some fun,” dat “I got the feeling I’m not the only one.” Als Crow’s fans nog niet in de stemming van de avond waren, dan waren ze dat nu wel. “My Favorite Mistake” volgde, het liefdevolle afscheidslied dat al dan niet gaat over de korte affaire die ze gehad zou hebben met Eric Clapton.

Toen ze de countryrock van “I Can’t Cry Anymore” inleidde, gaf Crow aan dat Stroud jarig was, bij wijze van introductie van wat ze een “speciale gast” noemde die slechts voor één avond met de band op het podium stond, die prachtige Les Paul die ze eerder in de show had bespeeld en die tijdens de hoogtijdagen van de Allman Bros. de hoofdgitaar van Duane Allman was geweest. “Ik moet eerlijk zijn,” zei ze over het historische instrument, “we schijten onszelf hier allemaal in de broek als we erop mogen spelen.” Mogelijk gemaakt door de goede mensen van het Allman Bros. Museum in het Big House in Macon, GA die die epische gitaar naar Dayton brachten voor deze ene specifieke avond, en Stroud haalde er het meeste voordeel uit. Dat gezegd hebbende, de band leek echt te leunen in de blues-ier aspecten van “Can’t Cry Anymore,” met Stroud en zijn andere vriend op de gitaar, spelend op een manier die suggereerde dat ze Allman fans waren door de jaren heen, en Crow maakte van deze gelegenheid gebruik om te pronken met haar pipes, het zingen van enkele van haar hoogste en meest bevredigende noten van de avond.
Crow bond een 12-snarig akoestisch instrument vast en een harmonica in een rek dat om haar nek hing voor “It Didn’t Hurt,” een geweldige folky ballad met de gedenkwaardige regel, “I can sing my song again,” die een mooie mondharmonica solo bevatte. Crow merkte op “that’s a song about being dumped,” terwijl de band overging in de cover van Cat Stevens die een andere radiohit voor haar was geweest, “The First Cut is the Deepest,” die opnieuw de pedal steel en Crow’s gitaristen een bluesy, country gevoel gaf.
Voordat ze een paar nieuwe nummers introduceerde van haar aankomende 11e en wat ze haar “laatste album” noemt, zong Crow de lof van haar openingsact, Yola, door te zeggen dat “ze speciaal is” en het publiek aan te raden om “uit te gaan en haar album echt te kopen. Weet je, Spotify en streaming, of wat dan ook, zijn oké… nou, dat zijn ze echt niet,” gaf ze toe. Wat dacht je ervan, zei ze, om naar buiten te gaan en een artiest op de ouderwetse manier te steunen, “Ik voorspel dat albums kopen het volgende grote ding is. Zo, ik heb het gezegd, laat het zo zijn…” en haar stem stokte, voordat ze haar aandacht richtte op “Threads”, een album van samenwerkingen en duetten dat ze gepland heeft voor augustus.
Als eerste kwam “Prove You Wrong,” een nummer dat ze zingt met Stevie Nicks en Maren Morris op het album. “Ik zal mijn beste Stevie-imitatie doen, en jij probeert te raden welk deel ik ben en welk deel zij zal zijn,” zei ze lachend. Crow zei dat ze wilde werken met “muzikanten van wie ik heb gehouden” op dit album, terwijl ze “Live Wire” introduceerde, een bluesy nummer met Bonnie Raitt en Mavis Staples op het album. Ik denk dat haar Bonnie een beetje sterker was dan haar Stevie, maar beiden waren goed.
Crow’s drummer dook in de Stones’ groove van “There Goes the Neighborhood,” terwijl ze zelf de baslijn speelde en haar bassist zijn beurt kreeg op die Allman Les Paul. De country ballad, “Home” was de volgende, weer vertrouwend op de pedal steel voor de toon, voordat ze nog een nieuw nummer van de aankomende release deed. Samen geschreven met Joe Walsh, “Still the Good Old Days,” een rock hymne voor diegenen onder ons op latere leeftijd, met enkele van Walsh’s gebruikelijke speelse teksten, en een geweldige hook waar Crow haar hart op uit zong, terwijl haar bassist zijn beste Walsh imitatie deed op de verzen gezongen door de ontbrekende Eagle.
Toen de show aan snelheid begon te winnen en op weg was naar zijn climax, gaf de band een bluesy draai aan “Best of Times,” waarin Crow de uitgebreide jam leidde op harmonica terwijl haar pianist wat rockin’ and rollin’ op het keyboard leverde. En de set werd afgesloten met vurige gitaarsolo’s op een van Crow’s sterkste rockers, “Steve McQueen,” wat gewoon een geweldig voorbeeld is van leuke songwriting van begin tot eind. Een zeer onderschatte rock & roll song.
Crow keerde alleen terug voor de toegift met alleen haar vrouwelijke toetsenist, en ging zitten aan een baby grand piano die de toneelknechten naar voren hadden gereden. Crow legde uit dat ze het nummer “Redemption Day” had geschreven na een bezoek aan de Amerikaanse troepen in Bosnië, maar Johnny Cash had het opgenomen op zijn laatste album voordat hij stierf, “American VI: Ain’t No Grave.” Hoewel het album de stem van Cash zal bevatten, bracht Crow het lied prachtig, rustig spelend op de piano terwijl haar vriend de gesynthetiseerde geluiden van een orkest toevoegde. Het was heel ontroerend, prachtig.
De band voegde zich bij haar, en opnieuw bond Crow een basgitaar vast voor nog een rocker, “Soak Up the Sun.” Crow leek een tekst te zijn vergeten in een van de coupletten, maar niemand leek zich daar iets van aan te trekken, en het melodieuze refrein klonk uit, met veel van haar fans die meezongen.
Dankte iedereen voor hun komst en vertelde ons wat een geweldig publiek we waren geweest (iets wat ze vast niet elke avond zegt, ha!), Crow begon haar laatste nummer, een andere ballad, “I Shall Believe,” op akoestische gitaar, maar halverwege verhuisde ze terug naar de baby grand. Terwijl het liedje eindigde, bleef Crow piano spelen en ging over in de bekende melodie van “What the World Needs Now Is Love”, waarbij ze het publiek uitnodigde om mee te zingen. Nadat we het refrein een paar keer samen hadden gezongen, zei Crow “the world needs love, the world needs to get rid of hate” en begon toen iets te zeggen waar ze zich halverwege beter van bedacht… “the world needs to get rid of…” en toen mompelde ze wat, waarna de band het geheel met een groot crescendo afsloot.

De opener van de avond was een grote verrassing, Yola, een Britse singer-songwriter wiens muziek sterk leunt op Amerikaanse countrymuziek. Een zwarte vrouw met een Brits accent die haar eigen countrynummers zingt, lijkt misschien een beetje een anomalie, maar ze had de stem en de juiste nummers om het op een heel natuurlijke en aangename manier te doen. Het meeste materiaal in haar tien nummers tellende, vijftig minuten durende set kwam van haar debuutalbum, “Walk Through Fire,” dat eerder dit jaar uitkwam op Dan Auerbach’s Easy Eye Sound label. Hij produceerde ook het album en schreef mee aan de meeste nummers. Ondersteund door een vijfkoppige band, en zingend recht in de ondergaande westerse zon, is Yola’s sterke Bristolse accent alleen aanwezig als ze spreekt, maar niet op sommige van de echt solide nummers waaraan ze samen met Auerbach heeft gewerkt om haar verhaal te vertellen. De titelsong van een echte brand die haar huis in de as legde, songs over scheidingen, en eentje over haar eigen toewijding aan haar kunst en ambacht, “Love All Night (Work All Day).” Net als Sheryl Crow heeft Yola een zeer sterke zangstem, en een aanzienlijk bereik, wat het best te horen was voor degenen die niet bekend zijn met haar originele materiaal, op de twee covers van de avond. Halverwege de set bracht ze Elton John’s “Goodbye Yellow Brick Road,” en daarna speelde ze nog een paar originelen, waarvan de meest opmerkelijke “It Ain’t Easier,” was, die hintte naar een beetje meer R&B invloed dan haar vorige selecties, op sommige momenten onthullend een vocale rauwheid die niet lijkt op Tina Turner’s vroegere jaren. Maar toen sloot ze haar set af met een funky cover van Aretha Franklin’s “Spanish Harlem” die ze opdroeg aan haar moeder. Niemand zou Aretha moeten coveren tenzij ze de ballen hebben om het goed te doen, en Yola heeft dat. Ze zong haar hart uit, en won veel van Sheryl Crow’s fans. Laten we hopen dat ze dat radicale ding gaan doen dat Sheryl voorstelde, en de plaat kopen.
-Reviewed by Brian Q. Newcomb

• Auteur
• Recent Posts

Brian Quincy Newcomb heeft werk gevonden als rock criticus en muziek journalist sinds het begin van de jaren 80, en heeft in de loop der jaren bijgedragen aan Billboard Magazine, Paste, The Riverfront Times, en The St. Louis Post-Dispatch.