Westerse gebruikenEdit
In westerse culturen wordt een trouwring traditioneel gedragen aan de vierde vinger, gewoonlijk de “ringvinger” genoemd. Dit is voortgekomen uit de Romeinse anulus pronubis, waarbij een man een ring aan de vrouw gaf tijdens de ceremonie van hun verloving. Het zegenen van de trouwring en het aanbrengen ervan aan de vinger van de bruid dateert uit de 11e eeuw. In het middeleeuwse Europa werd tijdens de christelijke huwelijksplechtigheid de ring achtereenvolgens om de duim, wijs-, middel- en ringvinger van de linkerhand gedaan. De ring werd vervolgens aan de ringvinger gelaten. In enkele Europese landen wordt de ring vóór het huwelijk aan de linkerhand gedragen en tijdens de ceremonie aan de rechter overgedragen. Een Grieks-orthodoxe bruid bijvoorbeeld draagt de ring vóór de ceremonie aan de linkerhand en verplaatst hem na het huwelijk naar de rechterhand. In Engeland werd in het gebedenboek van 1549 verklaard dat “de ring aan de linkerhand moet worden geplaatst”. In de 17e en 18e eeuw kon de ring na de ceremonie aan elke vinger worden gevonden – zelfs aan de duim.
De trouwring wordt in het algemeen aan de ringvinger van de linkerhand gedragen in het voormalige Britse Rijk, bepaalde delen van West-Europa, bepaalde delen van het katholieke Mexico, Bolivia, Chili en Midden- en Oost-Europa. Deze omvatten: Australië, Botswana, Canada, Egypte, Ierland, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten; Frankrijk, Italië, Portugal, Zweden, Finland, Tsjechië, Slowakije, Zwitserland, Nederland , Kroatië, Slovenië, en Roemenië. Ook in Catalonië, Valencia en de Balearen (in Spanje wordt hij over het algemeen rechts gedragen).
De trouwring wordt aan de ringvinger van de rechterhand gedragen in sommige orthodoxe en een klein aantal katholieke Europese landen, sommige protestantse West-Europese, alsmede sommige Midden- en Zuid-Amerikaanse katholieke landen. In Oost-Europa zijn dit onder meer: Wit-Rusland, Bulgarije, Griekenland, Georgië, Letland, Litouwen, Noord-Macedonië, Rusland, Servië en Oekraïne. In Centraal- of West-Europa zijn dat onder meer: Oostenrijk, België, Denemarken, Duitsland, Hongarije, Polen, Nederland, Noorwegen en Spanje (behalve in de Catalaanstalige gebieden). In Midden- of Zuid-Amerika zijn dat onder meer: Colombia, Cuba, Peru, Venezuela.
De ring wordt aan de rechterhand gedragen tot de eigenlijke huwelijksdag, waarna hij naar de linkerhand wordt verplaatst in Turkije, Libanon en Syrië, evenals in Roemenië en Brazilië.
In de westerse muziek, bijvoorbeeld de gitaar, is “I-M-A” een stijl van het tokkelen van gitaarsnaren, waarbij “I” wijsvinger betekent, “M” middelvinger, en “A” ringvinger. Dit is een populair type van “vinger stijl” gitaarspel, waar de “A” komt uit het Latijn, waar het woord anulus betekent ring.
Midden-Oosten, Joodse en Zuid-Aziatische gewoontenEdit
In Singalese en Tamil cultuur, draagt de bruidegom de trouwring aan zijn rechterhand en de bruid draagt het aan haar linkerhand ringvinger. Dit is te zien in landen als Sri Lanka waar er een rijke Singalese en Tamil culturele invloed in de samenleving is.
Een trouwring is geen traditioneel onderdeel van het religieuze moslimhuwelijk en trouwringen zijn in de meeste islamitische landen niet opgenomen. Indien echter in een islamitisch land een trouwring wordt gedragen, kan dit zowel aan de linker (zoals de gewoonte is in Iran) als bijvoorbeeld aan de rechter ringvinger (in Jordanië de rechter ringvinger voor de verloving en de linker ringvinger voor het huwelijk). In tegenstelling tot de trouwring is het gebruik van een ring om verloving of verloving aan te duiden vrij gangbaar in moslimlanden, vooral die in West- en Zuid-Azië. Moslim verlovingsringen worden meestal gedragen aan de rechter vinger door mannen, en de linker vinger door vrouwen.
In een traditionele joodse huwelijksceremonie, wordt de trouwring geplaatst aan de rechter wijsvinger van de bruid, maar andere tradities plaatsen het aan de middelvinger of de duim, het meest gebruikelijk in recente tijden. Tegenwoordig wordt de ring na de ceremonie meestal aan de ringvinger van de linkerhand geplaatst. Sommige joodse bruidegoms zijn overgegaan tot het dragen van een trouwring. In het orthodoxe jodendom dragen de meeste mannen echter geen trouwringen.
Ringen zijn niet traditioneel bij een Indiase bruiloft. In de moderne samenleving is het echter steeds gebruikelijker ringen te dragen voor verlovingen en niet voor het eigenlijke huwelijk. Hoewel de linkerhand als onheilspellend wordt beschouwd voor religieuze activiteiten, wordt toch een ring (niet trouwring te noemen) aan de linkerhand gedragen. Mannen dragen de ringen over het algemeen aan de rechterhand en vrouwen aan de linkerhand.