Ik ben een meisje van 18 jaar en ga dit najaar naar de universiteit. Ik woon bij mijn familie en zal in de nabije toekomst niet verhuizen vanwege financiële redenen. Ik weet niet hoe lang ik het nog aankan om in dit klote huis wakker te worden. Het is bijna aan het rotten en alles is zo smerig. Als we ooit een kamer schoonmaken of iets renoveren is dat omdat ik het vroeg en meestal deed ik het zelf. Dus in mijn familie is basishygiëne niet iets, ik moest alles zelf uitzoeken (bijv. dagelijks douchen, 2x per dag tanden wassen etc.). Toen ik op de lagere school zat, lukte het me op de een of andere manier om vrienden te krijgen, al moest ik daar erg mijn best voor doen. Ik leerde hoe ik mezelf moest verzorgen, ik gebruikte make-up vanaf mijn 12e, droeg modieuze kleren, stylede mijn haar etc. Maar het was niet genoeg. Er waren een paar jongens die me pestten vanwege mijn uiterlijk (onaantrekkelijk gezicht, grote neus). Een van hen vertelde me letterlijk elke dag op school dat hij niet naar me kon kijken omdat mijn gezicht er zo walgelijk uitzag. Soms huilde ik ’s nachts, maar het was niets vergeleken met wat ik doormaakte op de middelbare school. School was altijd een prioriteit voor me. Ik en mijn beste vriend studeerden zo hard en het lukte ons om op de beste middelbare scholen van ons land te komen.
Ik probeerde nog harder om vrienden te krijgen op de middelbare school, maar het was heel moeilijk omdat iedereen in mijn klas getalenteerd, rijk en mooi was en ik had niets te bieden. De meesten pestten me niet, ze deden gewoon alsof ik niet bestond. Maar er was een meisje dat me gebruikte en deed alsof ze superieur aan me was. Ik deed alles wat ze vroeg, hoewel ze me vaak vernederde, maar ik was bang om mijn enige vriend te verliezen en helemaal alleen te zijn. Na twee jaar veranderde ze van school. Ik was helemaal alleen. Ik voelde me ellendig en hopeloos en niemand hielp me, hoewel het duidelijk was dat ik serieuze hulp nodig had. Leraren hielden liever afstand, want voor hen was ik gewoon een zielig saai onaantrekkelijk meisje en niet getalenteerd genoeg, dus het was niet de moeite waard om me om mij te bekommeren. Dat kan ik ze niet vergeven.
Depressie en angst vernietigden mijn cognitieve vermogen volledig. Mijn intelligentie was het enige dat ik had en het was helemaal weg. Ik kon me nergens op concentreren, kon niets onthouden of problemen oplossen. Het was zo erg dat ik niet eens een artikel of een korte tekst kon lezen, om nog maar te zwijgen van boeken. Mijn cijfers gingen omlaag en ik werd de zwakste leerling van mijn klas. Dat maakte me nog depressiever, want zoals ik al zei was school altijd belangrijk voor me, en ik wilde naar een van de beste universiteiten (op mijn 15e wilde ik bijvoorbeeld ingenieur worden aan het MIT). Op dit punt was het onvermijdelijk om met mijn ouders te praten. Het was heel moeilijk voor me, omdat we nog nooit over iets persoonlijks of emotioneels hadden gepraat en ik me erg schaamde dat ik niet in mijn klas paste. Ze steunden me helemaal niet. Ze zeiden dat ik ‘eroverheen moest komen’. Ik probeerde ze uit te leggen dat ik depressief ben en daarom niet zo goed kan studeren als vroeger, maar ze geloofden me niet en noemden me lui. Ik vroeg hen om me te helpen van school te veranderen, op het einde smeekte ik hen bijna, maar het kon hen niet schelen. Ik probeerde op eigen houtje van school te veranderen, maar mijn cijfers waren zo slecht dat geen enkele school me wou aannemen. Op dat moment besefte ik dat als ik niets zou doen, ik alles zou verliezen. Dus deed ik nog harder mijn best. Ik sportte, studeerde hard en gaf al mijn geld uit aan kleren, make-up, psychologen, psychiaters en medicijnen om van mijn depressie af te komen en aantrekkelijker te zijn, zodat mensen me niet zouden negeren, zoals ze mijn hele leven al deden.
Het laatste jaar op de middelbare school was een hel. Ook al nam ik antidepressiva en bezocht ik regelmatig een psycholoog, mijn depressie verergerde. Ik voelde me een waardeloos stuk stront. Ik sliep amper 5 uur per dag, maar zelfs als ik veel sliep was ik constant beproefd. Ik had elke dag minstens 3 koffie nodig om te functioneren. Ondanks mijn grote inspanningen kon ik mijn cijfers niet verbeteren en had ik het slechtste eindexamen van mijn klas. Ik kwam op een goede universiteit in mijn land, maar het is zeker niet wat ik wilde.
Ik heb het gevoel dat iedereen me in de steek heeft gelaten toen ik ze het meest nodig had. De middelbare school is eindelijk voorbij, maar ik blijf achter met een nauwelijks functionerend brein dat probeert uit te vinden hoe ik mijn problemen moet oplossen. Ik ben mentaal verwoest. Mijn leven is verwoest. Ik moet mijn depressie genezen, mijn uiterlijk verbeteren en financiële onafhankelijkheid bereiken, maar ik heb geen idee hoe.