HartklepprolapsEdit
Het belangrijkste type prolaps van hartkleppen bij de mens is mitralisklepprolaps (MVP), een hartklepaandoening die wordt gekenmerkt door de verplaatsing van een abnormaal verdikte mitralisklepplaat naar de linkerboezem tijdens de systole.
Tricuspidalisklepverzakking kan tricuspidalisregurgitatie veroorzaken.
Rectale prolapsEdit
Rectale prolaps is een aandoening waarbij een deel van de wand of de gehele wand van het rectum van zijn plaats valt. Rectale prolaps kan een medische noodsituatie zijn. In sommige gevallen kan de endeldarm uitsteken.
Symptomen van een rectumverzakking kunnen zijn:
- Lekken van ontlasting
- Bloedingen, anale pijn, jeuk, irritatie
- Weefsel dat uit het rectum steekt
Een chirurg kan via de buik opereren om een deel van de dikke darm of het rectum aan de binnenkant van de buikholte vast te maken (rectopexie). Soms verwijdert de chirurg het aangetaste deel van de darm.
Er kan ook via het perineum (het gebied tussen de geslachtsorganen en de anus) worden geopereerd om het verzakte weefsel te verwijderen.
Een operatie is het vaakst succesvol bij mensen die nog enige controle over hun stoelgang hebben. Als de anale sluitspier beschadigd is, kan een operatie de verzakking verhelpen, maar niet de fecale incontinentie (gebrek aan controle over de stoelgang) volledig verhelpen. Fecale incontinentie kan zowel verbeteren als verslechteren na een prolapsoperatie.
Als het slijmvlies uit de anus is gevallen en ongeveer 7 cm of minder is, zou het uiteindelijk op natuurlijke wijze weer naar binnen moeten trekken, hoewel het terugtrekken tot vier dagen kan duren.
Vrouwelijke genitale prolapsEdit
Baarmoederverzakking (of Bekkenorgaanverzakking) treedt op wanneer de vrouwelijke bekkenorganen uit hun normale positie vallen, in of door de vagina. Het komt voor bij vrouwen van alle leeftijden, maar het komt vaker voor naarmate vrouwen ouder worden, vooral bij vrouwen die grote baby’s ter wereld hebben gebracht of die een uitzonderlijk lange persfase van de bevalling hebben gehad. Roken, zwaarlijvigheid, bindweefselaandoeningen, aandoeningen van de bovenste luchtwegen en RSI kunnen allemaal het risico op een verzakking vergroten. Lichte prolaps kan worden behandeld met oefeningen om de bekkenbodemspieren te versterken (bekkenfysiotherapie); ernstigere prolaps, bijvoorbeeld volledige procidentie, vereist het gebruik van een pessarium of een reconstructieve chirurgische behandeling. Reconstructieve bekkenverzakkingschirurgie kan worden uitgevoerd zonder toevlucht te nemen tot volledige hysterectomie door middel van hysteropexie, het terugplaatsen van de verzakte baarmoeder. De traditionele gynaecologische praktijk geeft de voorkeur aan verwijdering van de baarmoeder of eierstokken (of beide) op het moment van de verzakkingsoperatie, en één schatting zegt dat van de 600.000 hysterectomieën die elk jaar in de Verenigde Staten worden uitgevoerd, 13 procent voor verzakking is. Er bestaat echter bezorgdheid dat veel van deze hysterectomieën onnodig kunnen zijn en dat hysteropexie in plaats daarvan als behandeling zou volstaan.
BekkenbodemverzakkingEdit
Het rectum of de urineblaas kunnen verzakken als gevolg van veranderingen in de integriteit van het bindweefsel in de achterste of voorste vaginale wanden, respectievelijk, wat leidt tot bekkenbodemverzakking. Symptomen kunnen zijn een drukkend gevoel in het bekken, of het zichtbaar uitsteken van organen uit de vagina. Prolaps is bijna nooit pijnlijk, maar de verandering van de positie van organen kan urine- of darmklachten veroorzaken.
Pessaria zijn een behandelingsoptie voor bekkenorgaanprolaps.
NavelstrengprolapsEdit
Embilicale navelstrengprolaps treedt op wanneer de navelstreng uit de baarmoeder komt met of vóór het zich presenterende deel van de foetus. Het is een relatief zeldzame aandoening die bij minder dan 1% van de zwangerschappen voorkomt. Een prolaps van de navelstreng komt vaker voor bij vrouwen bij wie de vruchtzak is gescheurd. Andere risicofactoren zijn maternale of foetale factoren die verhinderen dat de foetus een normale positie inneemt in het bekken van de moeder, zoals een abnormale ligging van de foetus, te veel vruchtwater, of een premature of kleine foetus. Het probleem met een prolaps van de navelstreng is dat de druk van de foetus op de navelstreng de bloedtoevoer naar de foetus belemmert. Wanneer er sprake is van een plotselinge daling van de foetale hartslag of een abnormale hartslag van de foetus, moet navelstrengprolaps worden overwogen. Vanwege de kans op foetale sterfte en andere complicaties wordt navelstrengprolaps beschouwd als een obstetrisch noodgeval tijdens de zwangerschap of de bevalling. De huidige richtlijnen voor de behandeling richten zich op een snelle bevalling, die meestal een keizersnede inhoudt. Met de juiste behandeling heeft de meerderheid van de gevallen goede neonatale resultaten.