Al Gore gebruikte een cartoon van een uitgeputte, eindeloos zwemmende ijsbeer om de impact te illustreren die de mens heeft op het zee-ijs waar de beren ooit op jaagden.
Coca-Cola zamelde 2 miljoen dollar in voor arctische ijsberen en versierde de website voor de campagne voor het behoud van de habitat met een schattige foto van een welp. En agentschap na agentschap heeft gewaarschuwd dat klimaatverandering ijsberen kan doen uitsterven tegen 2050.
Maar een groep wetenschappers heeft een ander potentieel effect van de opwarming van de aarde op ijsberen geopperd, en het is lang niet zo schattig.
Het houdt in dat jij lunch bent.
De paper, deze maand gepubliceerd, is getiteld: “Polar Bear Attacks on Humans: Implicaties van een veranderend klimaat.” De onderzoekers vertegenwoordigen overheidsinstanties voor natuurbehoud en natuurbeschermingsorganisaties uit de Verenigde Staten, Rusland, Canada, Noorwegen en andere landen.
Hoe hoger de temperaturen wereldwijd worden, aldus de onderzoekers, hoe groter de kans dat ijsberen in contact komen met mensen – en hen mogelijk aanvallen en opeten.
Voor hongerige beren is ijs dat op zee drijft een perfect jachtterrein. Ze zoeken gaten in het ijs die calorierijke zeehonden gebruiken als ademhalingsopeningen. De beren wachten tot de zeezoogdieren aan de oppervlakte komen of gebruiken de ijslaag om zonnende zeehonden te besluipen – en dan toe te slaan.
Maar warmere temperaturen betekenen minder ijs, waardoor het Darwinistische spel van verstoppertje spelen in het voordeel van de zeehonden kantelt.
“Maar een beer moet nog steeds eten,” zegt Geoff York, van Polar Bears International, die een van de auteurs van de studie is en drie ontmoetingen met agressieve ijsberen heeft overleefd. “Ze zijn meer geneigd om nieuwe dingen te proberen, en soms kunnen wij dat zijn.”
De onderzoekers analyseerden tientallen jaren van ijsbeeraanvallen, daterend uit de jaren 1870. Ze omvatten één bijzonder gruwelijk verhaal van een ijsbeer die zich vastbeet aan 16e-eeuwse Russische ontdekkingsreizigers, maar de verzamelde gegevens uit mediaberichten, wetshandhaving en regeringsrecords werden consistenter in de jaren 1960.
Ze ontdekten dat “het grootste aantal ijsbeeraanvallen plaatsvond in het gedeeltelijke decennium van 2010 – 2014, dat werd gekenmerkt door historisch lage zomerijsomvang en lange ijsvrije perioden,” volgens de studie. Vijftien aanvallen vonden plaats in die periode.
De meeste aanvallen gebeurden in veldkampen en met mensen die door het landschap reizen – plaatsen waar mensen verwachten ijsberen aan te treffen en doorgaans voorzorgsmaatregelen nemen. Ongeveer 27 procent gebeurde in steden.
“Dat komt overeen met wat bewoners en managers zeggen,” zei York. “We komen meer beren tegen. We komen ze tegen in tijden van het jaar die we niet gewend zijn. We komen ze vaker tegen. Vroeger gingen we de hele zomer kamperen. Dat doen we nu niet meer. “
De bevindingen van de onderzoekers komen overeen met wat anderen hebben gevonden of getheoretiseerd over hoe ijsberen zich aanpassen aan veranderende omstandigheden.
De U.S. Geological Survey concludeerde dat afnemend zee-ijs betekent dat ijsberen meer moeten lopen – en meer calorieën verbranden – om binnen hun voorkeurshabitat te blijven, aldus de Associated Press. Minder zee-ijs betekent voor ijsberen meer tijd op het land, concludeert het boek “Meltdown: Terror at the Top of the World,” over een aanval van ijsberen. Die veranderingen hebben de manier veranderd waarop de beren voedsel zoeken, concludeerde een Yale-studie, waardoor het kwikgehalte in hun bloedbaan is gedaald.
De beren op het land hebben ook meer kans op interactie met mensen, aldus “Meltdown”: “Voor een uitgehongerde beer is een mens tenslotte gewoon vlees.”
De menselijke activiteit in arctische gebieden is ook toegenomen, omdat mensen en bedrijven hebben geprofiteerd van het afnemende zee-ijs, aldus York. Dat verhoogt de kans dat beren in contact komen met mijnwerkers, vissers en toeristen.
Tegelijkertijd, aldus de onderzoekers, nemen hongerigere beren meer risico’s. IJsberen hebben de neiging risico’s te mijden, en daar is een evolutionaire reden voor. Een bruine of zwarte beer die gewond raakt in een gevecht kan nog steeds noten, bessen of ander bosvoedsel zoeken om in zijn levensonderhoud te voorzien.
Als een ijsbeer gewond raakt en niet in staat is om te jagen, is dat meestal een doodvonnis, aldus York. Dus jagen ze op voedsel dat waarschijnlijk niet terugvecht, zoals zeehonden, en vermijden ze mensen.
Stervatie verandert die calculus.
“Het verandert het van dikke, gelukkige beren in de straat van de stad in magere beren die geïnteresseerd zijn in je voedsel, die geïnteresseerd zijn in jou,” zei York.
Hij benadrukte dat de auteurs van de studie willen dat mensen alles doen wat ze kunnen om zich te beschermen tegen aanvallende beren, maar interacties tussen mens en ijsbeer zijn altijd slecht voor de beer – zelfs als hij de eerste aanval overleeft.
Warme mensen in gemeenschappen waar beren aanvallen proberen bijna altijd de beer te vinden en te doden, zei hij.
Even schadelijker is dat ze minder geneigd zijn om inspanningen voor het behoud van ijsberen te steunen.