Ik ben erg vasthoudend. Ik geef niet op als ik een idee heb – ik vecht ervoor. Wat tot mijn diagnose van relapsing MS leidde, was dat ik achter de computer zat en naar het scherm keek terwijl ik aan het typen was, en er waren alleen maar rijen A’s en ik wist niet eens dat ik de toets A aanraakte.
Voor mij is relapsing MS niet een strijd die je probeert te voeren – het is iets waar je als het ware grip op krijgt. In plaats van je leven er omheen te draaien, pas je het in je leven in.
Het hebben van relapsing MS heeft me echt in staat gesteld om me meer in te leven in wat mensen voelen. Als je voor het eerst de diagnose krijgt, is dat alles waar je aan denkt. Ik bedoel, dat is alles waar je aan denkt. Dus besloot ik mijn eigen zelfhulpgroep te beginnen voor mensen van 30 jaar en jonger, genaamd “Hoop voor de toekomst”, zodat we allemaal bij elkaar konden komen en als een soort team konden samenwerken, om te proberen de steun te bieden die iedereen nodig had of zocht.
Ik heb echt een geweldig ondersteunend netwerk, vooral met mijn zorgteam. Zij zijn met mij meegelopen en ik heb 11 jaar met hen meegelopen met deze relapsing MS-diagnose, en dus hebben ze me zien opgroeien en hebben ze de overgangen gezien die ik heb gemaakt. Zij zijn de mensen waar je naar binnen gaat en die je zo goed kent dat je aan het eind van de doktersafspraak “Ik hou van je” zegt en elkaar knuffels geeft.
Ik ben Emily. Ik heb een diagnose van relapsing MS, maar ik ben geen relapsing MS en Emily.
Ik heb geleerd dat het leven door kan gaan als normaal met aanpassingen, dat je je dromen uiteindelijk niet hoeft uit te stellen – je kunt ermee doorgaan of ze kunnen evolueren naar iets anders dat beter voor je zal zijn. Er zal altijd iets moois uit voortkomen. Er zal altijd hoop zijn en iets om naar uit te kijken.
Sluiten