AfscheidingenEdit
Elephanten in musth lozen vaak een dikke teerachtige afscheiding, temporine genaamd, uit de temporale kanalen aan de zijkanten van het hoofd. Temporine bevat eiwitten, vetten (met name cholesterol), fenol en 4-methylfenol, cresolen en sesquiterpenen (met name farnesol en de derivaten daarvan). Geconstateerd is dat afscheidingen en urine van olifanten in dierentuinen verhoogde gehaltes bevatten van verschillende sterk geurende ketonen en aldehyden.
De agressie van de olifant kan gedeeltelijk veroorzaakt worden door een reactie op de temporine, die op natuurlijke wijze in de bek van de olifant sijpelt. Een andere factor kan de bijbehorende zwelling van de temporale klieren zijn. Deze drukt op de ogen van de olifant en veroorzaakt acute pijn, vergelijkbaar met ernstige wortelabces kiespijn. Olifanten proberen deze pijn soms tegen te gaan door hun slagtanden in de grond te graven.
GedragEdit
Musth wordt in verband gebracht met seksuele opwinding of het vestigen van dominantie, maar dit verband is verre van duidelijk. Wilde stieren in musth produceren vaak een karakteristiek laag, pulserend gerommel (bekend als “musth rumble”) dat door andere olifanten over aanzienlijke afstanden kan worden gehoord. Het is aangetoond dat dit gerommel koeien die loops zijn aantrekt en antwoordt, maar andere stieren (vooral jonge) en vrouwtjes die niet ontvankelijk zijn, zwijgen.
Er zijn gevallen bekend van olifanten die willekeurig inheemse dorpen aanvallen of die zonder provocatie neushoorns opensnijden en doden in nationale parken in Afrika, en deze gevallen worden toegeschreven aan de musth bij jonge mannetjesolifanten, vooral bij olifanten die opgroeien in afwezigheid van oudere mannetjes. Studies tonen aan dat het herintroduceren van oudere mannetjes in de olifantenpopulatie van het gebied lijkt te voorkomen dat jongere mannetjes de musth ingaan, en dus dit agressieve gedrag stopt.
Bij gedomesticeerde olifantenEdit
Een olifant in musth die probeert zijn ketting te breken
Een olifant in musth, wild of gedomesticeerd, is uiterst gevaarlijk voor zowel mensen als andere olifanten. In dierentuinen hebben olifanten in musth talloze verzorgers gedood wanneer normaal vriendelijke dieren oncontroleerbaar woedend werden. In tegenstelling tot het normale dominantiegedrag, zullen olifanten in musth zelfs leden van hun eigen familie aanvallen en doden, inclusief hun eigen kalveren. Dierentuinen die volwassen mannetjesolifanten houden, hebben extreem sterke, speciaal gebouwde behuizingen nodig om de mannetjes tijdens hun musth te isoleren, wat de kosten van pogingen om olifanten in dierentuinen te fokken aanzienlijk bemoeilijkt; de meeste dierentuinen die een enkele olifant of een kleine kudde houden, hebben om deze reden meestal alleen vrouwtjes.
In India worden gedomesticeerde olifanten in musth traditioneel vastgebonden aan een sterke boom en wordt hen voedsel en water ontzegd, of ze worden op een hongerdieet gezet, gedurende een aantal dagen, waarna de musth voorbij is. Mahouts zijn vaak in staat de duur van de musth van hun olifanten aanzienlijk te verkorten, meestal tot vijf à acht dagen; ook worden kalmerende middelen, zoals xylazine, gebruikt.
In de ontwikkelde landen is de goedgekeurde methode de olifant strikt te isoleren in een sterk versterkte veilige kooi gedurende een periode van 1 tot 2 maanden, totdat de olifant uit zichzelf uit de musth komt. Medicijnen tegen zwellingen en pijn, en kalmerende middelen worden vaak door het voedsel van de olifant gemengd. Gedurende deze periode van één tot twee maanden kan de olifant niet worden getraind, mag hij niet naar buiten en mag hij geen andere olifanten zien, en moet hij op afstand worden gevoederd, gedrenkt en schoongemaakt; hij zal elke naderende verzorger aanvallen. Sommige Indiase mahouts veroordelen deze methode als wreder dan het eenvoudigweg uithongeren en uitdrogen van het dier gedurende een week, waarna het herstelt en veilig kan worden herenigd met de kudde.