“In 2012 was ik 18 en had ik net het 12e jaar afgerond.
Hier vertelt ze haar verhaal.
Terwijl ik wachtte op het antwoord op de vraag of ik zou worden toegelaten tot een studie fysiotherapie aan de universiteit, werkte ik in een koffiehuis. Gedurende een periode van zes weken had ik een vaste klant: een lange slungelachtige man, met een dikke bos donker haar en de meest opzienbarende helderblauwe ogen. We maakten vaak een praatje, en dan verdween hij weer, zodat ik meer over hem wilde weten.
Ten slotte riep hij me op een dag naar de andere kant van de toonbank en vroeg me zenuwachtig of ik met hem uit wilde gaan. Ik stemde graag toe. We gingen koffie drinken, en het gesprek kwam op gang. John was 25 en studeerde voor een graad in de wetenschappen aan de universiteit. Hij was een buitenmens die graag sportte. Ondanks het leeftijdsverschil van zeven jaar, werden we op slag onafscheidelijk en verliefd. Ik had in mijn tienerjaren wel wat seksuele ontmoetingen en losse vriendjes gehad, maar nooit een echte relatie.
Een paar maanden later begon John een gesprek over waar we ons lichamelijk allebei toe aangetrokken voelden. “Je weet dat ik op meisjes met rondingen val, toch?” zei hij. Op dat moment was ik 65 kilo en 173 cm lang. Ik was echter niet mager. Ik had altijd al ronde billen gehad en borsten van een behoorlijke C-cup. Toen legde hij uit dat hij niet alleen van vrouwen met rondingen hield, maar ook van de handeling om ze ronder te maken. Hij zei dat hij zelf altijd dikker had willen zijn, maar wat hij ook deed, het lukte hem maar niet om aan te komen.
Ik begreep toen niet wat hij bedoelde, of wat me te wachten stond. Ik had nooit problemen met mijn lichaam, hoewel ik, zoals de meeste tienermeisjes, slanker had willen zijn. Ik deed veel sit-ups om een platte buik te krijgen. In sommige opzichten voelde het bevrijdend om met een man te zijn die zijn vrouwen graag wat voller zag. Ik dacht: ‘Geweldig, ik kan eten wat ik wil, en hij zal me nog steeds aantrekkelijk vinden.’
Seconds and chocolate
In het begin veranderde hij weinig. Als we uit eten gingen, moedigde hij me aan om een toetje te eten. Als hij kookte, nodigde hij me uit om extra’s te nemen. Of hij kocht een groot blok chocolade, speciaal voor mij. Toen vertelde hij me dat hij het erg sexy zou vinden als we mijn buik zouden laten groeien. Hij leek zo opgewonden door het vooruitzicht dat ik er in mee ging. Als ik een paar kilo zou aankomen, zou ik het niet erg vinden omdat hij me dan aantrekkelijker zou vinden. Ik dacht dat het gemakkelijk zou zijn om het gewicht te verliezen, en het belangrijkste, het zou hem gelukkig maken. Dus stemde ik toe.
John deed al het koken. We aten vrij gezond, veel groenten, vlees en niet veel koolhydraten. Het belangrijkste was echter de grootte van de porties en het toetje. Hij at een redelijk grote portie, terwijl de mijne gigantisch was. Het was moeilijk in het begin, maar daarna werd veel eten een gewoonte.
John hield foto’s bij van de groei van mijn buik. Elke foto had een bijschrift met mijn toenemende gewicht. Hij prees me voor elke kilo die ik aankwam. Als we uitgebreid hadden gegeten, wreef hij over mijn buik als ik at. Soms woog hij me zelfs voor en na een maaltijd om te zien of ik iets was aangekomen. Toen ik 75 kilo woog, zei een van de moeders van mijn vriendin dat ik er beter uitzag met een beetje meer gewicht. Ze gebruikte de uitdrukking “vrouwelijk”, dus ik vond het geen probleem.
“Je bent zo heet en sexy”
Hoe groter mijn buik werd, hoe meer hij opgewonden raakte. Tijdens de seks, wiebelde hij met mijn buik en wiebelde met mijn dijen. “Kijk eens hoe groot je wordt!” riep hij dan uit. “God, je bent zo heet en sexy.” Ik was getraind om vol zijn gelijk te stellen aan geil zijn, en dikker worden, aan aantrekkelijker zijn. John hield ervan dat ik super strakke kleren droeg. Ik had een rood met wit shirt dat ik droeg toen ik zestien was. Hij wilde dat ik dat droeg tijdens de seks. Het was zo strak dat mijn borsten er overheen puilden. Dan pakte hij mijn love handles vast die uit elkaar staken en klopte op mijn buik. Ik begon te genieten van de druk van de strakke kleren, en raakte er ook opgewonden van.
Na een jaar trokken we bij elkaar in. We waren vaak naakt thuis omdat we ons zo op ons gemak voelden bij elkaar. Hij was vol bewondering voor mijn lichaam. Hij kookte, en we aten voor de televisie. Dan schepte hij mijn bord weer vol, zonder te vragen.
Toen de universiteit stressvoller werd, begon ik troost te eten. Maar omdat John me zoveel positieve stimulans gaf, was het geen probleem. Wie kan het wat schelen hoe ik eruit zie,’ dacht ik bij mezelf, ‘de persoon van wie ik hou, houdt van mijn lichaam.’
Ondanks het feit dat ik mijn kleren verving door grotere maten, realiseerde ik me nooit dat ik technisch gezien overgewicht had. Ik woonde weg van huis, en je vrienden zeggen niet: ‘Potverdorie, wat ben je dik geworden sinds de laatste keer dat ik je zag.’
De realiteit dringt door
Toen begon de depressie. Ik weet niet of het er iets mee te maken had, maar ik begon me lelijk te voelen. In drie jaar vanaf 2012, was ik van 65 naar 95 kilo gegaan. John begon zich schuldig te voelen en moedigde me aan om te sporten. Maar dan had ik een stressvolle periode op de universiteit, en dan ging ik overeten.
Toen gingen we op bezoek bij zijn familie in het noorden van New South Wales. De familie besloot om samen een berg te beklimmen. Ik moest echter om de paar stappen stoppen, omdat ik zo zwaar en onfit was. Ik voelde me beschaamd. Iedereen haalde me in, inclusief zijn zestigjarige moeder. Toen vertelde John me dat zijn vader tegen hem had gezegd: “Oh, ik zie dat je van grote meisjes houdt.” Het ergerde me dat ze geen commentaar hadden op mijn persoonlijkheid.
Achteraf gezien was John ook op andere manieren controlerend, ik moest de afwas op een bepaalde manier doen, of hij instrueerde me hoe hij graag wilde dat ik douchte. Het beïnvloedde verder mijn geestelijke gezondheid. Als ik gestrest was, brak de façade in mijn zelfvertrouwen in mijn lichaam en dat kon niet worden hersteld door hem te laten zeggen dat ik er mooi uitzag. Op die momenten wilde ik niet aantrekkelijk zijn voor hem, ik wilde aantrekkelijk zijn voor alle anderen.
Tinder en een nieuwe stad
Toen werd ik op uni-stage gestuurd in een klein plattelandsstadje. Ik was jaloers geworden op het vermogen van mijn vrienden om de stad te verkennen, zonder dronken te worden. Ik realiseerde me dat ik moest veranderen. Maar ik was er niet zeker van dat John niet in staat was om zijn fetisj te veranderen. Voor een bezoek aan huis vertelde ik hem dat ik wat moest veranderen; ik ging wat afvallen en een echt sportregime beginnen. Toen ik terugkwam was hij aan het werk, maar hij had een briefje achtergelaten waarop stond. “Ik heb een verrassing voor je meegebracht!” Ik keek rond in het appartement maar ik kon zijn geschenk niet zien. Toen opende ik de koelkast, en daar stonden twee grote kaastaarten, een appeltaart en drie dozen bonbons. Toen realiseerde ik me dat hij me niet steunde in wat ik echt wilde, zoals hij me had laten geloven.
Misschien was het een teken, maar we waren het eens geworden over een open relatie. Omdat ik in een kleine stad woon, had ik veel matches op Tinder, ondanks dat ik 85 kilo was. De gesprekken waren flirterig en ik kreeg complimenten over mijn gevoel voor humor en over mijn lichaam. Tijdens onze afspraakjes heeft niet één keer iemand met mijn dijen geschommeld of over mijn buik gewreven. Ze wilden seks met mijn lichaam zoals het op dat moment was. Ondanks dat ik 10 kilo zwaarder was dan ik zou willen, was ik nog steeds zo sexy als de pest. Ik wist toen, ik kon op mijn huidige gewicht blijven of afvallen en ik zou nog steeds in staat zijn om mannen aan te trekken.
In september 2016, ondanks dat ik van John hield, was het ons verschil in persoonlijkheid en wat we als mooi beschouwden dat onze breuk veroorzaakte. Ik heb echter geen spijt van de relatie. Het hielp me beseffen dat het mijn lichaam is en dat ik ermee zal doen wat ik wil. Maar nog belangrijker is dat de maatschappij oppervlakkig is. Verlangens veranderen en natuurlijk, zo ook je gewicht. Maar het zou nooit je eigen gevoel van waarde moeten bepalen.”