De tekst van het nummer bevat wat wordt beschouwd als een van de meest gedistilleerde verklaringen van jeugdige rebellie in de rockgeschiedenis. Alleen al de toon van het nummer heeft ertoe bijgedragen dat het een erkende voorloper van de punkrockbeweging is geworden. Een van de meest geciteerde – en overduidelijk herschreven – regels uit de rockgeschiedenis is “I hope I die before I get old,” (Ik hoop dat ik sterf voor ik oud word), een beroemde sneer van leadzanger Roger Daltrey.
Net als veel van The Who’s eerdere Mod-uitgaven vertoont het nummer duidelijke invloeden van de Amerikaanse rhythm and blues, het meest expliciet in de call and response-vorm van de coupletten. Daltrey zingt een regel, en de achtergrondzangers, Pete Townshend (lage harmonie) en John Entwistle (hoge harmonie), antwoorden met het refrein “Talkin’ ‘bout my generation”:
Afspelen (help-info)
Mensen proberen ons neer te zetten (Talkin’ ‘bout my generation)
Just because we g-g-get around (Talkin’ ‘bout my generation)
Things they do look awful c-c-koud (Talkin’ ‘bout my generation)
I hope I die before I get old (Talkin’ ‘bout my generation)
De vocale melodie van “My Generation” is een voorbeeld van het shout-and-fall modale frame. Deze call and response wordt weerspiegeld in de instrumentale break, waarbij de solo-accentverschuiving van Townshend’s gitaar naar Entwistle’s bas en weer terug meerdere malen plaatsvindt.
Een ander saillant aspect van “My Generation” is Daltrey’s voordracht: een boos en gefrustreerd gestotter. Er bestaan verschillende verhalen over de reden van deze aparte manier van zingen. Eén ervan is dat het nummer begon als een traag pratend bluesnummer zonder het stotteren (in de jaren 1970 werd het soms als zodanig uitgevoerd, maar met het stotteren, als “My Generation Blues”), maar na te zijn geïnspireerd door John Lee Hooker’s “Stuttering Blues”, herwerkte Townshend het nummer tot zijn huidige vorm. Een andere reden is dat aan Daltrey werd gesuggereerd dat hij zou stotteren om te klinken als een Britse mod op speed (amfetamines). Er wordt ook gesuggereerd, zij het minder vaak, dat het stotteren werd geïntroduceerd om de groep een kader te geven voor het impliceren van een ontkennend woord in de tekst: “Why don’t you all fff … fade away!” Maar producer Shel Talmy hield vol dat het gewoon “een van die gelukkige ongelukjes” was waarvan hij vond dat ze die moesten behouden. Roger Daltrey heeft ook gezegd dat hij het nummer niet had gerepeteerd voor de opname, dat hij nerveus was, en dat hij zijn eigen stem niet kon horen door de monitors. Het stotteren ontstond toen hij de tekst zo goed mogelijk bij de muziek probeerde te passen, en de band besloot dat het goed genoeg werkte om het te houden. De BBC weigerde aanvankelijk om “My Generation” te spelen omdat ze mensen die stotteren niet wilde beledigen, maar ze draaide haar beslissing terug nadat het nummer populairder was geworden.
De instrumentale elementen van het nummer zijn snel en agressief. Veelbetekenend is dat “My Generation” ook een van de eerste bassolo’s in de rockgeschiedenis bevatte. Deze werd gespeeld door Entwistle op zijn Fender Jazz Bass, in plaats van de Danelectro bas die hij wilde gebruiken; na de aanschaf van drie Danelectro’s met zeldzame dunne snaren die gemakkelijk bleven breken (en niet los verkrijgbaar waren), gebruikte een gefrustreerde Entwistle zijn Fender bespannen met nylon tapewound snaren en werd hij gedwongen om de solo te vereenvoudigen. De coda van de song bevat ook drumwerk van Keith Moon, waarna de song uiteenvalt in spurten van gitaarfeedback van Townshend’s Rickenbacker, in plaats van uit te faden of netjes te eindigen op de tonica. Er zijn twee gitaarpartijen. Het instrumentale basisstuk (zoals op de instrumentale versie op de My Generation Deluxe editie) gevolgd door Townshend’s overdubs inclusief de furieuze feedback op de coda. Net als The Kinks’s “You Really Got Me” (ook geproduceerd door Shel Talmy) moduleert het nummer van de openingstoonaard G naar C via de toonaarden A en B♭. Townshend’s gitaren werden voor de opname een hele stap lager gestemd.
Voor de band was het nummer de basis voor een uitgebreide medley of improvisatie, die wel vijftien minuten kon duren, zoals blijkt uit de versie die verscheen op Live at Leeds. Live-opnamen uit 1969-1970 bevatten fragmenten van muziek uit Tommy, evenals delen van wat “Naked Eye” zou worden.”
Townshend’s demo-versie van het nummer (samen met een demo van “Pinball Wizard”) verscheen op een flexi disc opgenomen in de oorspronkelijke uitgave van het boek The Who: Maximum R&B door Richard Barnes.