Microeconomics

The Shutdown Point

De mogelijkheid dat een bedrijf verlies lijdt doet een vraag rijzen: waarom kan het bedrijf geen verlies vermijden door te stoppen en helemaal niet te produceren? Het antwoord is dat stillegging de variabele kosten tot nul kan reduceren, maar op korte termijn heeft de onderneming zich er reeds toe verbonden de vaste kosten te betalen. Bijgevolg zou de onderneming, indien zij een hoeveelheid van nul produceert, nog steeds verlies lijden omdat zij nog steeds haar vaste kosten zou moeten betalen. Wanneer een onderneming verlies lijdt, moet zij zich dus de vraag stellen: moet zij doorgaan met produceren of moet zij de deuren sluiten?

Als voorbeeld nemen wij de situatie van het Yoga Centrum, dat een contract heeft getekend om ruimte te huren die $10.000 per maand kost. Als het bedrijf besluit door te gaan, bedragen de marginale kosten voor het inhuren van yogaleraren $15.000 voor de maand. Als het bedrijf zijn activiteiten staakt, moet het nog steeds de huur betalen, maar hoeft het geen personeel in te huren. Tabel 1 toont drie mogelijke scenario’s. In het eerste scenario heeft het Yoga Center geen klanten, en maakt dus geen inkomsten, in welk geval het een verlies lijdt van $10.000 gelijk aan de vaste kosten. In het tweede scenario heeft het Yogacentrum klanten die het centrum voor de maand $12.000 aan inkomsten opleveren, maar uiteindelijk lijdt het Yogacentrum een verlies van $13.000 doordat het yoga-instructeurs moet inhuren om de lessen te verzorgen. In het derde scenario heeft het Yogacentrum een maandomzet van $20.000, maar een verlies van $5.000.

In alle drie de gevallen verliest het Yogacentrum geld. In alle drie de gevallen moet het bedrijf, wanneer het huurcontract op de lange termijn afloopt, in de veronderstelling dat de inkomsten niet verbeteren, uit dit bedrijf stappen. Op korte termijn varieert de beslissing echter afhankelijk van de hoogte van de verliezen en of de onderneming haar variabele kosten kan dekken. In scenario 1 heeft het centrum geen inkomsten, dus het inhuren van yogaleraren zou de variabele kosten en verliezen doen stijgen, dus zou het centrum moeten sluiten en alleen de vaste kosten moeten maken. In scenario 2 zijn de verliezen van het centrum groter omdat het niet genoeg inkomsten heeft om de variabele kosten te dekken, dus moet het centrum onmiddellijk sluiten en alleen de vaste kosten maken. Als de prijs onder het minimum van de gemiddelde variabele kosten ligt, zou de onderneming minder geld verliezen door de activiteiten stop te zetten. In scenario 3 daarentegen zijn de inkomsten van het centrum hoog genoeg om de verliezen te beperken wanneer het open blijft, zodat het centrum op korte termijn open moet blijven.

Scenario 1

Als het centrum nu sluit, zijn de inkomsten nul, maar maakt het geen variabele kosten en hoeft het alleen vaste kosten van $10.000 te betalen.

Scenario 2

Het centrum behaalt inkomsten van $10.000, en de variabele kosten bedragen $15.000. Het centrum moet nu worden gesloten.

Het centrum moet nu worden gesloten. Het centrum moet nu sluiten.

Scenario 3

Het centrum behaalt inkomsten van $20.000, en de variabele kosten bedragen $15.000. Het centrum moet blijven bestaan.

Figuur 1 illustreert de les dat open blijven vereist dat de prijs hoger is dan de gemiddelde variabele kosten van het bedrijf. Wanneer het bedrijf onder het break-even punt werkt, waar de prijs gelijk is aan de gemiddelde kosten, werkt het met verlies en heeft het twee opties: doorgaan met produceren en geld verliezen of stoppen. Welke optie verdient de voorkeur? De optie waarbij het minste geld verloren gaat, is de beste keuze.

Laten we teruggaan naar het voorbeeld van de frambozenkwekerij. Bij een prijs van $2,00 per pakje, zoals figuur 1(a) laat zien, zal de kwekerij, als zij in bedrijf blijft, 65 pakjes frambozen produceren en een verlies lijden van $47,45 (zoals eerder uitgelegd). Het alternatief zou zijn de productie stop te zetten en alle vaste kosten van $62,00 te verliezen. Aangezien een verlies van $47,45 te verkiezen is boven een verlies van $62,00, is de winstmaximaliserende (of in dit geval de verliesminimaliserende) keuze om te blijven werken. De belangrijkste reden is dat de prijs boven de gemiddelde variabele kosten ligt. Dit betekent dat het bedrijf bij de huidige prijs alle variabele kosten kan betalen en nog wat inkomsten overhoudt om een deel van de vaste kosten te betalen. Het verlies vertegenwoordigt dus het deel van de vaste kosten dat het bedrijf niet kan betalen, en dat minder is dan de volledige vaste kosten. Als de prijs echter zou dalen tot $1,50 per pak, zoals weergegeven in figuur 1(b), en als de onderneming haar productieregel zou toepassen waarbij P = MR = MC, dan zou zij een hoeveelheid van 58 produceren. Deze prijs ligt onder de gemiddelde variabele kosten voor dit productieniveau. Indien de landbouwer de werknemers (de variabele kosten) niet kan betalen, moet hij zijn bedrijf stopzetten. Bij deze prijs en output zouden de totale inkomsten $87 bedragen (hoeveelheid van 58 maal prijs van $1,50) en de totale kosten $162,34 (vaste kosten van $62 en variabele kosten van $100,34), wat neerkomt op een totaal verlies van $75,34. Als de boerderij wordt stilgelegd, hoeven alleen de vaste kosten van $62 te worden betaald, zodat stillegging de voorkeur verdient boven verkoop tegen een prijs van $1,50 per pakje.

Figuur 1. Het sluitingspunt voor de frambozenkwekerij. In paneel (a) produceert de kwekerij waar MR = MC bij Q = 65. Zij lijdt een verlies van $47,50, maar de prijs ligt boven de gemiddelde variabele kosten, zodat zij haar activiteiten kan voortzetten. In paneel (b) is de vraag gedaald, zodat de prijs ($ 1,50) lager is dan de gemiddelde variabele kosten ($ 1,72). Als het bedrijf doorgaat met zijn activiteiten waarbij MR = MC bij Q = 58, verliest het $75,34. Bij stopzetting is de onderneming de vaste kosten van $62 verschuldigd. De onderneming verliest minder door stopzetting.

Kijkend naar tabel 2 moet de onderneming, als de prijs onder ongeveer $1,72 daalt, het minimum van de gemiddelde variabele kosten, stoppen.

Het snijpunt van de gemiddelde variabele kostencurve en de marginale kostencurve, die de prijs aangeeft waaronder de onderneming te weinig inkomsten zou hebben om haar variabele kosten te dekken, wordt het uitschakelpunt genoemd. Indien de perfect concurrerende onderneming geconfronteerd wordt met een marktprijs boven het uitschakelpunt, dan dekt de onderneming ten minste haar gemiddelde variabele kosten. Bij een prijs boven het uitschakelpunt maakt de onderneming ook genoeg inkomsten om ten minste een deel van de vaste kosten te dekken, zodat zij vooruit zou moeten komen, zelfs als zij op korte termijn verlies maakt, aangezien ten minste deze verliezen kleiner zullen zijn dan wanneer de onderneming onmiddellijk uitschakelt en een verlies lijdt gelijk aan de totale vaste kosten. Indien de onderneming echter een prijs ontvangt die lager is dan de prijs bij sluiting, dan dekt de onderneming zelfs haar variabele kosten niet. In dit geval maakt openblijven de verliezen van de onderneming groter, en zou zij onmiddellijk moeten sluiten. Samenvattend, als:

• prijs < minimum gemiddelde variabele kosten, dan sluit de onderneming
• prijs > minimum gemiddelde variabele kosten, dan blijft de onderneming in bedrijf

Short-Run Outcomes for Perfectly Competitive Firms

De krommen van gemiddelde kosten en gemiddelde variabele kosten verdelen de marginale-kostencurve in drie segmenten, zoals figuur 2 laat zien. Bij de marktprijs, die de perfect concurrerende onderneming als gegeven aanvaardt, kiest de winstmaximaliserende onderneming het productieniveau waarbij de prijs of de marginale opbrengst, die voor een perfect concurrerende onderneming hetzelfde zijn, gelijk is aan de marginale kosten: P = MR = MC.

Figuur 2. Winst, verlies, sluiting. Wij kunnen de marginale-kostencurve in drie zones verdelen, op basis van waar deze wordt gekruist door de gemiddelde-kostencurve en de gemiddelde-variabele-kostencurve. Het punt waar MC AC kruist noemen wij het break-even punt. Als de onderneming opereert waar de marktprijs op een niveau ligt dat hoger is dan het break even point, dan zal de prijs hoger zijn dan de gemiddelde kosten en maakt de onderneming winst. Als de prijs precies op het break even point ligt, dan maakt de onderneming nul winst. Daalt de prijs in de zone tussen het stoppunt en het break-even-punt, dan lijdt de onderneming verlies, maar zal zij op korte termijn blijven werken, aangezien zij haar variabele kosten dekt, en meer indien de prijs boven het stoppunt ligt. Indien de prijs echter onder de prijs op het stoppunt daalt, zal de onderneming onmiddellijk haar activiteiten staken, aangezien zij haar variabele kosten niet eens dekt.

Beschouw eerst de bovenste zone, waar de prijzen boven het niveau liggen waarop de marginale kosten (MC) de gemiddelde kosten (AC) kruisen op het nulpunt van de winst. Bij elke prijs boven dat niveau zal de onderneming op korte termijn winst maken. Indien de prijs precies op het break-even punt valt waar de MC en AC krommen elkaar kruisen, dan behaalt de onderneming nul winst. Indien een prijs valt in het gebied tussen het break-even punt, waar MC en AC elkaar kruisen, en het sluitingspunt, waar MC en AVC elkaar kruisen, zal de onderneming op korte termijn verlies maken – maar aangezien de onderneming haar variabele kosten meer dan dekt, zijn de verliezen kleiner dan indien de onderneming onmiddellijk zou sluiten. Beschouw tenslotte een prijs op of onder het sluitingspunt waar MC de AVC kruist. Bij een dergelijke prijs zal de onderneming onmiddellijk sluiten, omdat zij zelfs haar variabele kosten niet kan dekken.

Marginale kosten en de aanbodcurve van de onderneming

Voor een perfect concurrerende onderneming is de marginale-kostencurve identiek aan de aanbodcurve van de onderneming vanaf het minimumpunt op de gemiddelde variabele-kostencurve. Om te begrijpen waarom dit misschien verrassende inzicht waar is, denk eerst na over wat de aanbodcurve betekent. Een bedrijf controleert de marktprijs en kijkt dan naar zijn aanbodcurve om te beslissen welke hoeveelheid het zal produceren. Nu, bedenk wat het betekent om te zeggen dat een bedrijf zijn winst zal maximaliseren door te produceren bij de hoeveelheid waar P = MC. Deze regel betekent dat de onderneming de marktprijs controleert, en dan kijkt naar haar marginale kosten om de te produceren hoeveelheid te bepalen – en ervoor zorgt dat de prijs hoger is dan de minimale gemiddelde variabele kosten. Met andere woorden, de marginale-kostencurve boven het minimumpunt op de gemiddelde variabele-kostencurve wordt de aanbodcurve van de onderneming.

Zoals we in de module over vraag en aanbod hebben besproken, hebben veel van de redenen waarom aanbodcurves verschuiven, te maken met onderliggende veranderingen in de kosten. Bijvoorbeeld, een lagere prijs van belangrijke inputs of nieuwe technologieën die de productiekosten verlagen, leiden ertoe dat het aanbod naar rechts verschuift. Daarentegen kunnen slecht weer of nieuwe overheidsvoorschriften de kosten van bepaalde goederen zodanig opdrijven dat het aanbod naar links verschuift. We kunnen deze verschuivingen in de aanbodcurve van de onderneming ook interpreteren als verschuivingen van de marginale kostencurve. Een verschuiving in de productiekosten die de marginale kosten op alle productieniveaus verhoogt – en MC naar boven en naar links verschuift – zal een perfect concurrerende onderneming ertoe brengen minder te produceren tegen een gegeven marktprijs. Omgekeerd zal een verschuiving in de productiekosten die de marginale kosten op alle productieniveaus verlaagt, het MC naar beneden en naar rechts doen verschuiven, met als gevolg dat een concurrerende onderneming ervoor zal kiezen haar productieniveau tegen een gegeven prijs te verhogen. De volgende Work It Out-functie leidt u door een voorbeeld.

Key Concepts and Summary

Als een perfect concurrerende onderneming een grotere hoeveelheid output produceert, nemen haar totale inkomsten gestaag toe in een constant tempo dat wordt bepaald door de gegeven marktprijs. De winsten zullen het hoogst zijn (of de verliezen het kleinst) bij de hoeveelheid output waar de totale opbrengsten de totale kosten met het grootste bedrag overschrijden (of waar de totale opbrengsten de totale kosten met het kleinste bedrag onderschrijden). Anderzijds zal de winst het hoogst zijn waar de marginale opbrengst, die voor een perfect concurrerende onderneming de prijs is, gelijk is aan de marginale kosten. Als de marktprijs voor een perfect concurrerende onderneming boven de gemiddelde kosten ligt bij de winstmaximaliserende outputhoeveelheid, dan maakt de onderneming winst. Als de marktprijs onder de gemiddelde kostprijs ligt bij de voor de winstmaximalisatie vereiste hoeveelheid output, maakt de onderneming verlies.

Als de marktprijs gelijk is aan de gemiddelde kostprijs bij de voor de winstmaximalisatie vereiste hoeveelheid output, maakt de onderneming geen winst. Het punt waar de marginale-kostencurve de gemiddelde-kostencurve kruist, op het minimum van de gemiddelde-kostencurve, noemen wij het break-even-punt. Als de marktprijs voor een perfect concurrerende onderneming onder de gemiddelde variabele kosten ligt bij de hoeveelheid output die de winstmaximalisatie bereikt, dan moet de onderneming haar activiteiten onmiddellijk stopzetten. Als de marktprijs voor een perfect concurrerende onderneming boven de gemiddelde variabele kosten ligt, maar onder de gemiddelde kosten, dan moet de onderneming op korte termijn blijven produceren, maar op lange termijn stoppen. Het punt waar de marginale-kostencurve de gemiddelde variabele-kostencurve kruist, noemen we het uitschakelpunt.