In de nasleep van zijn dood zie ik voortdurend verwijzingen naar Michael Jackson als de King of Pop. De eerste keer dat ik deze term hoorde was toen Jacksons PR-managers hem in 1993 afdwongen en journalisten en tijdschriften waarschuwden dat ze hem moesten gebruiken om Michael te beschrijven, anders zouden ze geen toegang tot hem krijgen.
Dit is een ongewoon grove manier om een ster een titel te geven, en terwijl het een passende titel voor Jackson zou zijn geweest in de jaren dat hij echt de King of Pop was (1982-3, het tijdperk van Thriller’s dominantie van de wereld hitlijsten), in 1993, toen zijn handlers erop aandrongen, was hij niets van dat alles. Het grote publiek beschouwde hem meer als een koning van schaduwen, of van rariteiten.
De King of Pop is een fictieve titel; weinigen zijn het erover eens op wie hij van toepassing zou moeten zijn, of zelfs wat hij betekent. Maar naar mijn mening is het van toepassing wanneer de meest populaire artiest van de tijd toevallig ook de meest invloedrijke en innovatieve is. In de geschiedenis van de populaire muziek is er vaak één alles veroverende, alles invloed hebbende artiest geweest die zo’n King of Pop genoemd kan worden. Maar deze troon is een snel wisselende stoel, en verschillende artiesten maken meer aanspraak dan Jackson, gebaseerd op de breedte van hun werk en de lange duur van hun hoogtijdagen.
Frank Sinatra was de King of Pop in het midden van de jaren veertig; misschien wel de eerste drager van de kroon. Elvis Presley was de King of Pop van 1956, toen hij als een supernova in het wereldbewustzijn explodeerde, tot 1960, toen hij uit het leger kwam en begon te vervagen in een routine van slechte Hollywood-films.
The Beatles waren langer dan wie ook de koningen van de pop, torenhoog boven de werelden van muziek, jeugdcultuur en mode vanaf hun aankomst op de Amerikaanse tv-schermen begin 1964, tot hun split, en het is betwistbaar dat als soloartiesten zowel Lennon als McCartney – en zelfs George Harrison tijdens het wereldwijde succes van All Things Must Pass in 1970-1 – de troon bleven bezetten voor een jaar of zo daarna.
Jackson’s klim naar de troon kwam met de geweldige singles Beat It en Billie Jean, zijn reeks baanbrekende video’s en de chart dominantie van Thriller. Ik herinner me nog hoe Jacksons naam, in die twee jaar van 1982-3, stond voor een bliksemsnelle energie, een fusie van ongelooflijke zang en bovennatuurlijke dans. Hij was het.
Maar toen overtroefde Prince hem in 1984, met Purple Rain – album, single en film – en met even buitensporige danspasjes en zang. Hij beschikte over een wonderbaarlijk arsenaal aan muzikale en arrangeervaardigheden – niet in de laatste plaats het meest soulvolle leadgitaarspel sinds Hendrix – en een sluwe, sexy, ondeugende humor die Jackson daarentegen gespannen en tweedimensionaal deed lijken. Prince’s naam verving Jackson’s naam als de meest synonieme voor briljantheid en scherpte, en hij bezette de troon tot 1988, toen Lovesexy er niet in slaagde de standaard van zijn vorige vier albums te handhaven.
Sindsdien zijn Kings of Pop gekomen en gegaan met toenemende snelheid (en, sommigen zouden kunnen zeggen, vapiditeit), maar Jackson is niet onder hen geweest. Hij verdient het herinnerd te worden als een superlatief talent. Maar in mijn ogen was hij maar twee jaar echt de King of Pop in de vroege jaren 80.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger