Laxatie van de gewrichtsbanden kan genetisch bepaald zijn en al op zeer jonge leeftijd optreden, maar kan ook het gevolg zijn van een letsel. Verwondingen, vooral die waarbij de gewrichten betrokken zijn, beschadigen steevast de gewrichtsbanden door ze abnormaal te rekken of zelfs te scheuren.
Losse of slappe gewrichtsbanden zijn op hun beurt niet in staat de gewrichten even doeltreffend te ondersteunen als gezonde gewrichten, waardoor de getroffen persoon vatbaar is voor verdere verwondingen en de zwakte kan compenseren met andere delen van het lichaam. Getroffen personen kunnen na verloop van tijd verbeteren en een deel van hun jeugdige hyperlaxiteit verliezen naarmate ze ouder worden. Personen ouder dan 40 jaar hebben vaak terugkerende gewrichtsproblemen en hebben bijna altijd chronische pijn. Rugpatiënten met ligamenteuze laksheid in het gebied van de wervelkolom kunnen ook osteoartritis en discusdegeneratie ervaren.
In het geval van extreme laksheid, of hypermobiliteit, hebben getroffen personen vaak een verminderd vermogen om de gewrichtspositie te voelen, wat kan bijdragen tot gewrichtsschade. De daaruit voortvloeiende slechte positie van de ledematen kan leiden tot versnelde degeneratieve gewrichtsaandoeningen. Veel hypermobiliteitspatiënten hebben osteoartritis, aandoeningen waarbij zenuwen worden bekneld, chondromalacia patellae, overmatige voorwaartse beweging van de onderkaak, mitralisklepprolaps, baarmoederverzakking en spataderen.
SymptomenEdit
Arthralgie, of symptomen zoals frequent verstuikte enkels, schouderontwrichtingen, knie-effusies en rugproblemen komen vaak voor bij personen met ligamentaire laxiteit. Getroffen personen zijn ook vatbaar voor botontwrichting, en mensen met een zittend beroep melden vaak rugpijn. Bovendien kunnen mensen pijn ervaren die doorverwezen wordt, dat wil zeggen pijn in een ander deel van het lichaam dan de geblesseerde of anderszins aangetaste plaats.
Individuen met extreem slappe, of hypermobiele gewrichten, kunnen worden herkend aan hun vermogen om hun ellebogen, knieën of heupen voorbij een neutrale positie te buigen. Zij kunnen ook gemakkelijk hun handen plat op de vloer leggen terwijl zij vanuit hun middel naar voren buigen. Het vermogen om de duim tegen de onderarm aan te raken komt ook vaak voor.
Referente pijn ontstaat door ligamenteuze laxiteit rond een gewricht, maar wordt gevoeld op enige afstand van het letsel. (De pijn treedt niet alleen op op de plaats van het letsel en de losse gewrichtsbanden, maar kan ook naar andere delen van het lichaam worden verwezen). Deze pijnpunten die pijn naar elders verwijzen worden triggerpoints genoemd, en zullen later behandeld worden. Abnormale gewrichtsbeweging creëert ook veel “beschermende acties” door aangrenzende weefsels. Spieren zullen verkrampen in een poging het gewricht terug te trekken naar de juiste plaats of het te stabiliseren om het te beschermen tegen verdere schade.
Wanneer dit in de rug voorkomt, zullen orthopedische chirurgen vaak proberen de wervelinstabiliteit te verminderen door de wervels met bot en/of metaal te fixeren.
VoetenEdit
Diegenen die losse ligamenten in de benen en voeten hebben, kunnen platvoeten lijken te hebben. Hun voeten hebben een voetboog als ze geen gewicht dragen, maar als ze erop staan, wordt de voetboog plat. Dit komt omdat de losse gewrichtsbanden de voetboog niet kunnen ondersteunen op de manier waarop dat zou moeten. Dit kan het lopen en staan pijnlijk en vermoeiend maken. Pijn treedt meestal op in de voeten en onderbenen, maar kan zich ook uitbreiden naar de rug als gevolg van abnormale sta- en loopgewoonten. Het dragen van schoenen met een goede ondersteuning van de voetholte kan helpen het ongemak te verminderen. Het onderliggende probleem wordt echter niet opgelost door het dragen van schoenen met steunzolen, of verergerd door het dragen van schoenen zonder steunzolen. Er is momenteel geen genezing voor de aandoening.
Daarnaast hebben mensen met ligamenteuze laxiteit vaak een onhandige of bewuste gang, doordat het lichaam moet overcompenseren voor de grotere hoeveelheid energie die nodig is om de verzwakte ligamenten te compenseren. De voeten kunnen in een grote hoek uit elkaar staan en de knieën kunnen na elke stap iets naar achteren buigen.
Diegenen die deze ziekte hebben, kunnen vaker dan andere mensen last hebben van verstuikte enkels.