Herinnert u zich deze film? Weet u nog hoeveel mensen over de hele wereld ontroerd waren door deze film en hoe veel mensen, waaronder ikzelf, Roberto Benigni ontdekten? Als u de film nog niet gezien hebt, is dit een goed moment om hem te gaan zien. De film wordt geclassificeerd als een komedie-drama, komedie vanwege het acteren van Roberto Benigni, drama omdat het zich afspeelt in een van de donkerste uren van onze geschiedenis: Wereldoorlog II, in een Nazi concentratiekamp.
Waarom zou je deze film vandaag moeten zien ? Omdat het ons vertelt over de ernst van de situatie en hoe één man besloot om ermee om te gaan en zijn zoon te beschermen tegen deze verschrikking door middel van zijn zeer rijke verbeelding. En als dat geen goede reden voor je is, de film won ongeveer 50 internationale prijzen en 3 Oscars. Dus het maakt het een must see in uw “culture générale”.
Wat Roberto Benigni in deze film doet om zijn zoon te beschermen, waarschijnlijk ook zichzelf, is zich inbeelden dat wat ze meemaken in het concentratiekamp een spel is waar je punten moet winnen. Gedurende de hele film verzint hij allerlei verklaringen voor wat er gebeurt om de onschuld van zijn zoon, een kind, te bewaren. Giosue, zijn zoon, gaat uiteindelijk in dat verhaal geloven wat het leven in het kamp draaglijker maakt.
Deze film gaat over veerkracht, tegenslag op een vindingrijke manier tegemoet treden en doorzettingsvermogen. Deze film gaat over de betekenis die je toekent (en dus bepaalt) aan wat er gebeurt en de strategieën die je inzet. Guido kiest de betekenis van een spel als zijn overlevingsstrategie om zijn zoon hier doorheen te slepen. Ik dring erop aan, om hier doorheen te komen, om het niet blijvend zo te zien. Soms is een korte ontkenning wat we nodig hebben om door ongunstige momenten heen te komen voordat we er echt naar kunnen kijken voor wat ze zijn en de emoties die ze in ons opwekken.
Deze film brengt ons onvermijdelijk bij Viktor Frankl’s Man’s Search for Meaning boek dat in 1946 werd gepubliceerd. Viktor Frankl is een Oostenrijkse neuroloog, psychiater en vader van de Logotherapie. Hij was ook een overlevende van de holocaust. Volgens Frankl waren de gevangenen die de meeste overlevingskansen hadden, degenen die een zin in hun leven konden vinden.
Frankl was ervan overtuigd dat de gevangenen die zich concentreerden op de simpele gedachte een dierbaar persoon weer te willen zien, of een missie te vervullen met een gevoel van doel, de enigen waren die hoop konden vasthouden en zich daarna door het leven konden slaan. In de film is de sleutel tot overleven het kijken naar de pijn, het lijden als een uitdaging om te overwinnen.
Nog zo lang geleden circuleerde er op Facebook en zelfs op het nieuws een video van een Syrische vader, die zijn dochter liet lachen wanneer er een bom op de stad zou vallen. Zo schermde hij zijn dochter af van de gruwel van de oorlog.
Ik verbaas me er altijd over hoeveel we voor anderen kunnen doen, vooral voor degenen van wie we houden, en hoe het soms een uitdaging kan zijn om hetzelfde voor onszelf te doen.
Mijn favoriete citaat van Frankl is het volgende: “Tussen stimulus en respons, is er een ruimte. In die ruimte ligt onze macht om onze reactie te kiezen. In onze reactie ligt onze groei en onze vrijheid” Het is een leidende mantra in mijn leven geworden. Dit is ook waar waarden belangrijk zijn, zij bepalen die reactie. Dit betekent niet dat als vriendelijkheid een van je waarden is, je geen sterke grenzen zou moeten hebben en slecht gedrag niet zou moeten accepteren.
We zijn in quarantaine. Bij andere pandemieën in de geschiedenis werden mensen in quarantaine buiten de stad gehouden, in een soort kamp zou je kunnen zeggen. Wij hebben de luxe, niet allemaal, maar degenen die mij lezen waarschijnlijk wel, om thuis te zijn, met eten op tafel, internet om films te kijken of huisfeestjes te houden, grappen op Facebook te zetten, geldige informatie te kiezen. We kunnen dit zien als een straf of we kunnen ervoor kiezen om dit te zien als een kans. Twee heel verschillende betekenissen die tot twee heel verschillende ervaringen zullen leiden.
Onze luxe is de nachtmerrie van anderen. Ik kan het niet helpen te denken aan en mee te voelen met degenen die lijden onder huiselijk geweld en hoe deze quarantaine met alle onzekerheid die daarmee gepaard gaat, nervositeit en geweld oproept en hoe sommigen daar op dit moment, terwijl ik dit schrijf, onder lijden. Het maakt me verdrietig als ik er alleen al aan denk. Wat me terugbrengt naar de dankbaarheid die ik kan hebben voor mijn quarantaine.
Ik heb het vanaf dag 1 als een kans gezien. Betekent dat dat het altijd gemakkelijk is? Zeker niet. Maar het is wat het is en als het leven je citroenen geeft, kun je alleen maar limonade maken, hopelijk een goede. Dus, welke betekenis geef je aan je quarantaine?