UNICEF’s aanpak om een einde te maken aan het kinderhuwelijk in Zuid-Azië erkent de complexe aard van het probleem, en de sociaal-culturele en structurele factoren die aan de praktijk ten grondslag liggen. De aanpak van UNICEF voorziet daarom in succes in twee tijdsbestekken. Op korte termijn (5-10 jaar) ziet UNICEF een kritische massa van kinderen, gezinnen en gemeenschappen die hun houding en gedrag veranderen; op langere termijn (10-30 jaar) ziet UNICEF de aspiraties voor alle kinderen bevestigd door nieuwe sociale normen.
UNICEF beschouwt vijf aangrijpingspunten om deze veranderingen te versnellen: (i) het vergroten van de agency en middelen voor adolescenten – vooral meisjes – die het risico lopen op en getroffen worden door het kindhuwelijk; (ii) het verbeteren van wettelijke en ontwikkelingsbeleidskaders voor een stimulerende omgeving die de rechten van adolescente meisjes en jongens beschermt; (iii) het vergroten van het genereren en gebruiken van een robuuste empirische basis voor pleitbezorging, programmering, leren en het bijhouden van vooruitgang; (iv) systemen en diensten te verbeteren die tegemoetkomen aan de behoeften van adolescenten die het risico lopen op of getroffen worden door een kindhuwelijk; en (v) sociale actie, aanvaarding en zichtbaarheid te vergroten rond het investeren in en ondersteunen van meisjes, en de sociale verwachtingen met betrekking tot meisjes bij te stellen, onder meer door jongens en mannen in te schakelen.
Op mondiaal niveau is het kindhuwelijk opgenomen in doelstelling 5 “Gendergelijkheid verwezenlijken en alle vrouwen en meisjes mondiger maken” onder doelstelling 5.3 “Alle schadelijke praktijken uitbannen, zoals kinderhuwelijken, huwelijken op jonge leeftijd en gedwongen huwelijken en genitale verminking van vrouwen”. In 2016 hebben UNICEF en UNFPA hun krachten gebundeld door middel van een mondiaal programma voor versnelde actie om een einde te maken aan kinderhuwelijken in 12 landen met de hoogste percentages kindbruiden. In Zuid-Azië wordt het uitgevoerd in Bangladesh, India en Nepal. Voor het eerst worden bestaande strategieën op gebieden als gezondheid, onderwijs, kinderbescherming en water en sanitaire voorzieningen samengevoegd tot een uniek holistisch programma met gezamenlijke plannen en doelstellingen. Het programma zal samenwerken met regeringen, maatschappelijke organisaties en de jongeren zelf en zal methoden toepassen waarvan bewezen is dat ze op grote schaal werken